We ondervinden opnieuw ernstige moeilijkheden bij de publicatie. Verleden week ook al: toen konden we enkele spamreacties eruit gooien en het probleem leek opgelost. Vandaag opnieuw moeilijkheden: het duurt zeer lang eer het softwareprogramma waarmee Golfbrekers functioneert iets aanneemt en registreert. Bovendien zijn er toepassingsmogelijkheden verdwenen. En we vinden geen spam, tenzij die voor onze ogen onzichtbaar is.
Dus, even geduld. We proberen alles nog maar eens onder de loep te nemen en een grote poetsbeurt te geven.
De invasie van Rusland en de aanslepende oorlog in Oekraïne hebben andere conflicten op onze aardkloot naar de achtergrond verdreven – toch in de media. De militaire escalatie van het Karabach-conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan in de maand augustus werpt een duidelijk licht op de bijzonder gespannen situatie in deze regio. Geopolitieke spelers in de zuidelijke Kaukasus, naast de beide tegenstanders Armenië (dat Karabach claimt) en Azerbeidzjan, zijn Turkije, Iran en Rusland. De oorlog in Oekraïne zorgt er bijvoorbeeld voor dat Rusland zijn troepensterkte in en rond Karabach moet afbouwen, wat de bestaande machtsverhoudingen wijzigt.
In de laatste dagen van juli ontvlamde het conflict, dat was begonnen in 2020, opnieuw. Na wederzijdse beschietingen startte het Azerbeidzjaanse leger heel recent een blitzoffensief en nam het de controle over verschillende strategische plaatsen over. Wat de regering van de Armeense nationalisten in Stepanakert (hoofdstad van Karabach) deed besluiten onmiddellijk de algemene mobilisatie af te kondigen.
Oplopende geopolitieke spanningen houden aan
Het militaire conflict zwelt dus opnieuw aan en houdt Teheran, Constantinopel en Moskou bezig. Want wat in 2020 met een wapenstilstand misschien leek op de eerste stappen op weg naar een stabiele oplossing, ontwikkelde zich echter gaandeweg tot een onover-zichtelijke poespas van onduidelijke grensovergangen en zogenaamde vredestroepen uit Turkije en Rusland.
In november 2020 sloten de regeringen van Armenië, Rusland en Azerbeidzjan een wapenstilstand. De terugtrekking van Armeense troepen uit bezette gebieden in Azerbeidzjan en het stationeren van Russische troepen in de regio vormden zowat de kern van het bestand. Waarmee de Russische president Poetin zijn rol als “eerlijke vredesmakelaar” in de verf kon zetten en tevens de Armeniërs duidelijk kon maken hoe uitzichtloos hun toestand (zonder Russische hulp) wel was.
Rusland moest nochtans vrij snel ruimte laten voor een andere (regionale) grootmacht. Turkije onder zijn zeer ambitieuze president Recep Erdogan had met technologisch hoogstaande en agressieve drones het verloop van de oorlog ten gunste van zijn geallieerde partner Azerbeidzjan beïnvloed. Zonder inspraak van Armenië werden Turkse troepen toegang verleend tot de omstreden gebieden. Ze moesten weliswaar buiten de echt Armeense gebieden blijven, maar voortaan zaten ook Turkse troepen aan de knoppen van het controlecentrum dat de wapenstilstand moest helpen bewaken.
Het mag dus niet verbazen dat het begin van de vijandigheden tussen Rusland en Oekraïne naar aanleiding van de inval van Rusland met bijzondere belangstelling werd gevolgd in Azerbeidzjan. Steeds opnieuw kwam het in de regio tot (beperkte) aanvallen van Azeiri’s op Armeense soldaten en burgers. Opvallend is dat steeds meer gevangenen worden genomen. Waarnemers in het Westen denken dat Azerbeidzjan bezig is met mijnen aan te leggen in nieuwe gebieden om hiermee een nieuw offensief voor te bereiden. In Azerbeidzjan hoopt men met een goed voorbereid en gecoördineerd offensief zo snel te kunnen doorstoten dat Armeens Karabach volledig onder Azerbeidzjaanse controle kan worden gebracht. Op die manier zou Azerbeidzjan niet alleen de toegang tot Nachitsjevan (een exclave van Azerbeidzjan, ingeklemd tussen Armenië en Iran) kunnen forceren, maar ook een landverbinding met Turkije tot stand kunnen brengen. Ten koste van de Armeniërs, die dus niet alleen Karabach zouden verliezen, maar ook belangrijke stukken van hun grondgebied in het oosten (waar hun land tot aan de grens van Iran reikt).
https://youtu.be/byN_Vh_XYpY
De nieuwe baan komt er niet om de schapen- of geitenkuddes te verplaatsen…
En zo komen we tot de 3de partner in het geopolitieke schaakspel. Iran heeft duidelijk haar ongenoegen laten blijken over de schermutselingen bij de buren. Ayatollah Ali Khamenei liet verstaan dat Iran weliswaar bijzonder tevreden was dat Azerbeidzjan de controle had herwonnen over grote gebieden van het territorium, maar een wijziging van de Iraans-Armeense grenzen: neen, dat ziet men in Teheran niet zitten. Volgens Iran betreft he “een duizenden jaren oude handelsroute” – lees: die grenzen hertekenen, is te delicaat.
In de regio geldt Iran al langer dan vandaag als een half verborgen vriend van Armenië. Beide landen delen een historische afkeer voor Turkije en onderhouden goede betrekkingen met de Russen. Na de toespraak van Khamenei werden onmiddellijk Iraanse troepen naar het grensgebied gestuurd. Ter informatie voor onze lezers: in Iran leven meer Azeiri’s dan in Azerbeidzjan zelf. De Pan-Turkse gevoelens die Erdogan steeds weer weet te bespelen, liggen dus niet alleen in Azerbeidzjan bijzonder goed én gevoelig, maar ook in sommige Iraanse provincies. Een succesvol militair Turks offensief in de zuidelijke Kaukasus zou bijzonder bedreigend kunnen zijn voor de veelvolkerenstaat die Iran is.
Peter Logghe in Nieuwsbrief 172 Knooppunt Delta, sept. ‘22
De Debatclub nodigt u graag uit voor een debat tussen twee jongerenvoorzitters. Is de kloof overbrugbaar?
JEROEN BERGERS Voorzitter Jong N-VA FILIP BRUSSELMANS Voorzitter Vlaams Belang Jongeren
Moderator: Pieter Bauwens
Dinsdag 15 november, 20.00 uur –Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem) Inkom: 5 euro (studenten 3 euro)
Vanaf 18u heeft u de mogelijkheid deel te nemen aan de receptie en het lichte diner. Op voorhand inschrijven is hiervoor verplicht: info@debatclub.org – 0498/77 48 71 – 45 euro p.p. (inkom van 5 euro inbegrepen) over te maken op rekening van de Debatclub: BE20 7350 4124 1556.
In Duitsland zijn er overal in het land protestbetogingen tegen de hoge energieprijzen, tegen de Ruslandsancties, tegen de armoede. De maandagbetogingen worden terug ingevoerd. In het land b knarst men de tanden (niet doen… je krijgt geen tandartsafspraak!), legt men zich erbij neer, vloekt en wordt men met een energiekluitje de koude winter ingestuurd.
Frankrijk: een niet geladen video, maar wel een zgn. “live” uitzending (video niet meer zichtbaar). Wel nadien dit overzicht door diverse media:
Totaal hypocriet. Hun rugzakken, hun spuitmateriaal, hun sportschoenen, de opschriften op hun truien, de verpakking van hun dranken en eten, hun pennen, hun regenjas/anorak/fluo hesjes, hun nep-sieraden, hun brilmontuur, de banden/zadel van hun fietsen, hun gsm/laptop/pc…. allemaal helemaal of gedeeltelijk gemaakt uit oliederivaten.
We schreven het al dat voor die klimaatgekken niets heilig is. Wat volgt? Hoe ver zijn ze in hun dogmatische waanzin nog verwijderd van het gebruik van geweld?
Zelfs zieken- en brandweerwagens worden tegen gehouden
Ziehier de verdere geschiedenis van de Grieks-Melchitische kerk met enkele treffende gebeurtenissen die haar houding illustreren.
Op het eerste Vaticaanse concilie werd het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid vastgelegd door de dogmatische constitutie Pastor Aeternus (1870).
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Men kan daartegen bedenkingen opperen zowel van buiten als van binnen de Kerk. Terwijl het marxisme handig inspeelde op de alom heersende ellende onder de arbeiders en het grote onrecht vanwege de “kapitalisten”, hebben de concilievaders haarfijn vastgelegd in welke omstandigheden een uitspraak van de paus, als herder van de hele Kerk over geloof en zeden onfeilbaar is (DS 3075)*.
Ook binnen de Kerk was er wrevel. De Grieks-Melchitische patriarch Gregorius en zeven van zijn bisschoppen stemden tegen. Hun kritiek betrof de wijze waarop hiermee de inbreng van de oosterse patriarchen volkomen genegeerd werd. Zij daarentegen ijverden voor een kerkevenwicht die goldt gedurende het eerste millennium. In die tijd werd de bisschop van Rome beschouwd als de “primus inter pares” (de eerste onder gelijken). Men ging naar Rome om gesterkt te worden in het geloof en de liefde.
In het oosten, vanaf het tweede millennium, zag men met lede ogen hoe de westerse kerk steeds meer macht naar zich toe trok en uiteindelijk aan de paus een absolute jurisdictie wilde toekennen. Daarom stemden de patriarch en de bisschoppen van de Grieks-Melchitische kerk in 1870 tegen dit dogma en vertrokken vooraleer het officieel aangenomen werd. Hierop stuurde de Romeinse curie een delegatie naar de Grieks-Melchitische patriarch en bisschoppen om te vragen dat ze het slotdocument alsnog zouden tekenen. En dat hebben ze uiteindelijk gedaan maar ze voegden er de clausule van het concilie van Firenze (1739-1745) aan toe: “met behoud van de rechten en privileges van de oosterse patriarchen”!
Na paus Pius IX (+1878) wordt de houding van de pausen tegenover de oosterse kerken iets soepeler. Paus Leo XIII (+ 1903) aan wie de grote eer toekomt eindelijk een waardevolle “sociale leer” van de kerk ingezet te hebben met zijn encycliek Rerum novarum**, schreef ook de encycliek Orientalium dignitas (1894). Hierin verbiedt de paus de “verlatijnsing” onder de oosterse katholieken en breidt de jurisdictie van de Melchitische patriarch uit tot het hele Ottomaanse rijk. Hij stelt verder dat de oosterse riten een getuigenis zijn van apostoliciteit, eenheid, waardigheid en eer van de katholieke kerk. De eenheid, zo bevestigt hij, is geen uniformiteit maar omvat een verscheidenheid. ***
In 1917 richtte Benedictus XV de Congregatie voor de oosterse kerken op en stichtte in Rome het Pauselijk Oosters Instituut voor de academische studies van de oosterse geschiedenis, theologie en liturgie. Ondertussen toonden westerse katholieke theologen steeds meer belangstelling voor oecumenische vraagstukken en begonnen een actieve dialoog vanaf de jaren ‘30 en’40 van vorige eeuw, hierin uitdrukkelijk aangemoedigd door paus Pius XII. Het is ook in 1939 dat Dom Lambert Baudouin (+ 1960) de unieke gemeenschap van benedictijnermonniken van Chevetogne stichtte met een oosterse en westerse ritus.
Het Tweede Vaticaans Concilie leverde een grote bijdrage aan het wederzijds begrip. De hiërarchie van de oosterse katholieken stond onder leiding van de Grieks-Melkitische patriarch Maximos IV die in heel het verloop van het concilie een belangrijke rol heeft gespeeld. Er was vooraf een commissie opgericht om een document voor te bereiden over de katholieke kerken van het oosten. Maximos IV merkte op dat in deze ontwerptekst duidelijker naar voor moet komen dat de oosterse katholieke kerken werkelijk afzonderlijke kerken zijn en geen tak van de heilige stoel van Rome. Hij waarschuwde voor een Romeinse centralistische kerkvisie, die in het oosten onaanvaardbaar is en die de oosterse katholieken nog meer zal verwijderen van hun orthodoxe broeders. Toch werd in deze commissie de centralistische visie behouden. De uiteindelijke tekst werd het decreet over de oosterse katholieke kerken (21 november 1964). De meeste westerse concilievaders bleken maar een erg beperkte kennis en belangstelling te hebben van en over de oosterse katholieke kerken.
In Zuid-Italië werd een criminele organisatie opgedoekt die zich specialiseerde in nep-huwelijken voor illegalen. Aan het hoofd van dit mondiaal huwelijksbureau stond een dame bekend onder de naam “de tovenares van de verloofde”.
De Italiaanse militaire politie arresteerde recent 5 mensen en plaatste er 11 onder huisarrest voor “valse huwelijken” van illegalen die dankzij de gearrangeerde huwelijken aan verblijfspapieren moesten geraken. Het topje van de ijsberg. Zo zijn er talrijke “huwelijksbureaus”.
De criminele bende van b.g. tovenares was vooral actief in twee zuidelijke steden, Napels en Caserta. De coördinatie liep via de procureur van Napels.
66 personen worden door justitie onderzocht, meer dan 40 personen werden beschuldigd van betrokkendheid bij fictieve huwelijken in 2019 en 2020. Opbrengsten worden geschat op € 200.000 tijdens deze periode. Ook in de stad Avezzano vond de politie medeplichtigen, aan het hoofd van de bende: een vrouw. De meeste bendeleden waren trouwens vrouwen. Zia Maria – tante Maria -, maakte er ook deel van uit, ook gekend als “de blonde” – echte naam Matilde M. Deze 61-jarige woonde in Napels, het hoofdkwartier van de huwelijksbedriegers. Twee assistenten en twee Marokkanen werden ook gearresteerd.
Per huwelijk rekende de “huwelijksbemiddelaar” € 5000 à € 6000. De meeste trouwlustigen kwamen uit Tunesië en Marokko.
25 Italiaanse vrouwen, tussen 21 en 49, worden ervan verdacht met vreemdelingen in huwelijksbootje gestapt te zijn. Of, de variante met een tijdelijke geldigheidsdatum, de trouwbelofte gegeven te hebben, geldig voor 6 maanden verblijf en geeft de gelukkige bijna-bruidegom het recht op een verblijfsvergunning.
De meeste van de gewillige “bruiden” hadden het naar verluidt niet breed. Eén van de in beschuldiging gestelde “bruiden” wordt ervan verdacht niet minder dan 5 keer de huwelijksbelofte of huwelijksgelofte afgelegd te hebben. In enkele gevallen was er het vermoeden dat de “bruiden” tot een huwelijk gedwongen werden. O.a. door druk uit te oefenen op de familie van de bruid.
Op een politiecommissariaat in Castel Volturno, een kleine gemeente ten NO van Napels, waar talrijke illegalen hun tenten opgeslagen hebben, vonden politie-agenten het verdacht dat verschillende immigranten aangaven met dezelfde bruid verloofd te zijn en bovendien werden alle verblijfsaanvragen (omwille van verloving) verstuurd vanuit hetzelfde postkantoor in Napels.
Ook in onze contreien bekend. Bij de zgn. “vrijgezellenclubs”, die legitieme activiteiten organiseren voor alleenstaanden – dansavonden, etentjes, lezingen, wandelingen, concerten e.d. – duiken ook exotische alleenstaanden op die een partner willen versieren… of …. betalen voor een nep-huwelijk. Dit gebeurt even goed in landelijke gemeentes waar een plaatselijke vereniging een dansavond inricht als in grote steden. Vooraf wordt een bedrag afgesproken, een voorschot betaald, de halve trouwboek neemt zijn intrek (samenwonen is immers verplicht) bij de gewillige tweede helft, en na de verplichte samenwoningstermijn wordt de scheiding ingezet. Na de afwikkeling volgt de betaling van het verschuldigde saldo. Om zeker te zijn dat dit wel degelijk betaald wordt, zijn er verschillende methodes: geblokkeerde rekening, gecopieerde documenten, chantage… Dit wordt overgelaten aan de fantasie en omstandigheden. Alleenstaande moeders die hun hypotheek niet kunnen betalen na het vertrek van hun echtgenoot, zien hierin een oplossing om hun woning niet te moeten verkopen. En zo zijn er nog talrijke mogelijkheden. Geen van beide wil dat dit bekend geraakt: ze maken zich immers alle twee schuldig aan asielbedrog, resp. -misbruik.
