Een 3%-partij wil een 30%-partij doen verbieden.
Grüne Katrin Göring-Eckardt geeft uitleg over de prognose die de AfD 30% der Thüringer stemmen voorspelt: de AfD zou volgens haar (niet al te bescheiden) mening simpele oplossingen bieden op de klimaatcrisis. “Onze taak” (haar Grüne partij) biedt bijgevolg de mogelijkheid een partijverbod na te gaan. Tegen de AfD dus.
Klinkt bekend.
Vorige bijdrage over Katrin Göring-Eckardt:
Venetië heeft een tekort aan gondeliers, u weet wel, de stuurlui achterop een gondel, die liefst ook nog O Sole Mio kunnen zingen of neuriën.
De stad heeft daarom een cursus met afsluitend examen uitgeschreven, die moet leiden naar een gondellicentie. Jaarsalaris: 150.000 euro plus eventuele drinkgelden.
De baan is niet voor iedereen weggelegd. Vanzelfsprekend horen sterke armen en benen en een goed evenwichtsgevoel erbij. Waarschijnlijk ook een zwemattest. Bovendien moet men de jaren van verstand bereikt en de school succesvol afgesloten hebben. Ze moeten ook slagen in een voorlopige roeitest. Pas dan mogen ze deel nemen aan het theoretisch en praktisch examen van 40 uren. Pas dan, nadat ze in het bovenstaande geslaagd zijn, kunnen ze een licentie aanvragen.
De kosten van de cursus – ca. 1.000 euro – moeten de kandidaten zelf ophoesten. Een goede investering want een gondelier verdient ca. 150.000 per jaar plus eventuele drinkgelden. Het salaris hangt van verschillende zaken af, bv. het aantal roeibeurten, het vaarplan, het eventuele lidmaatschap van een vaaragentschap of roeien als zelfstandige. In elk geval kunnen slechts vijf passagiers in de gondel plaats nemen. Bovendien moeten de gondeliers verplicht hun traditionele uniform met een wit-blauw of wit-rood hemdje en strohoed dragen. Jeans en sportschoenen (zgn. sneakers) zijn streng verboden.
In het middeleeuwse Venetië werden slechts gondels toegelaten; andere scheepstypes waren verboden. Naar verluidt zouden tijdens de bloeiperiode van Venetië 10.000 gondels door de kanalen gevaren hebben. In de 18de eeuw werd een wet gestemd, die de grootte en uitzicht van de gondels bepaalde. Ze mogen uitsluitend in het zwart geverfd worden.
In de “exceptional USA” is er bij een hersenoperatie iets “exceptional” gebeurd. Bij een schedeloperatie werd bij een patiënt een gedeelte van de schedel tijdelijk verwijderd om de genezing van zijn hersenen, na een ernstige hersenbloeding, te bevorderen. Toen ze het verwijderde schedelgedeelte weer wilden verbinden met de schedel op het hoofd van de patiënt, kon die operatie niet plaats vinden… omdat ze het bewaarde stuk schedel niet meer konden vinden. Ergens verkeerd opgeborgen of een andere reden. Misschien per ongeluk weggegooid. Of bij een andere patiënt gebruikt. Het schijnt dat het nogal eens meer gebeurt dat lichaamsdelen zoek geraken.
Niet getreurd. Men kan het ontbrekende stuk vervangen door een prothese, maar dan moet de patiënt wel 19.000 dollar daarvoor ophoesten. Toch wel een straf verhaal. Maar daarmee houdt het niet op.
De patiënt heeft het ziekenhuis voor de rechtbank gedaagd. Zijn advocaat kon uit het dossier opmaken dat het geen uitzondering is dat het ziekenhuis lichaamsdelen van patiënten niet meer terug kan vinden.
De miserie van de patiënt, Fernando Cluster, schijnt geen einde te nemen. En de facturen stapelen zich op.
Zo zie je maar…In Antwerpen maakten ze zich druk wegens “onzorgvuldigheid” van radiologen omdat zij niet voldeden aan de “medische kwaliteitsstandaarden”…
Lieb Vaterland magst ruhig sein...
Onderstaand lied dateert uit het jaar 2015. Ook toen werd de gastvrijheid van Duitsland niet beloond. Ook toen weigerden de nieuwkomers respect te tonen voor de gulle Duitsers. Integendeel. En de Duitse politiek weigerde de werkelijkheid te zien. Tot een oudjaarsnacht in Keulen de ‘Wir-schaffen-das’-wensdroom – even – doorprikte. Heel even. Sindsdien meent men op elke straathoek een nazi te zien die de “democratie” bedreigt in plaats van de moordenaars, de verkrachters, de criminelen, de profiteurs en relschoppers tot de orde te roepen.
We zijn benieuwd wanneer de video plotseling in de censuurkerkers zal verdwijnen…
Ist es jeder Vierte
Ist es jeder Dritte
Aber sie sind hier
Ganz in unsrer Mitte
Jeder kann es sein
Keinem kann man trauen
Manchmal sind es Männer
Ab und zu auch Frauen
Sie wollen uns zerstören
Sie wollen uns vernichten
Nichts wird sie dazu bringen
Darauf zu verzichten
Wir möchten das verdrängen
Und einfach ignorieren
Uns weiter davor drücken
Den großen Kampf zu führen
Willkommen liebe Mörder
Fühlt euch wie zuhause
Bedient euch macht es euch bequem
Kurze Atempause
Nichts nehmen wir euch übel
Empörung nicht die Spur
Ihr habt halt eine andere
Umbringekultur
Jeder sieht es kommen
Die Bedrohung steigen
Jeder ist beklommen
Keiner will es zeigen
Laßt uns das vertuschen
Nicht darüber reden
Alle gegen alle
Jeder gegen jeden
Sie pflegen fremde Bräuche
So lautet das Gerücht
Genaueres weiß keiner denn
Man erkennt sie nicht
Und wenn sie unter sich sind
Dann lachen sie uns aus
Nie würden sie behaupten
Mein Haus ist euer Haus
Willkommen liebe Mörder
Wir sind so tolerant
Die Dunkelheit bricht bald herein
Über dieses Land
Wir reichen euch die Kerzen
Damit ihr besser seht
Und euch das nächste Opfer nicht
Durch die Lappen geht
Willkommen liebe Mörder
Ein viel zu hartes Wort
Wir haben doch Verständnis
Ihr nennt das nicht mal Mord
Ihr tut's aus Überzeugung
Und wenn man's überlegt
Wir sind so schlaff und müde wir
Gehören weggefegt
Nederlandse vertaling - voor zover nodig: vindt u hier.
Goede vrienden,
Onze tijd was nog niet gekomen
De lange zomervakantie is in onze gemeenschap best wel erg druk geweest met de werkzaamheden op de verschillende bouwwerven, het opruimwerk, de oogsten en het opvangen van groepen. Zondagavond eindigde de intense begeleiding van de jongeren van Qâra en dinsdag kwam een nieuwe groep van grieks-katholieken uit Damascus voor een vorming in de liturgie en zang.
Er werd besloten de vrije dag tussenin, maandag 19 augustus, samen eens voor één dag naar de zee te trekken in Tartous, in het noorden. Het is ruim 2 uur autostrade, langs Homs. We vertrokken om half acht en hadden alles bij om ter plaatse te eten.
Goede vrienden in Tartous aan de zee, hebben een grote tuin. Aan het einde staan twee kleine containers, die we destijds gebruikten voor onze hulpverlening aan het fameuze vluchtelingenkamp al Hol. Die zijn daar niet meer nodig en konden we gebruiken voor onszelf. De vrienden van Tartous, een oud gemoedelijk echtpaar, ontving ons hartelijk. We plaatsten onze spullen in een van de containers in de tuin.
Nvdr: ter illustratie deze beelden van en uit Tartous:
Al direct trokken we naar de zee. Het is er wel een beetje vuil en je moet over rotsstenen in de zee gaan. Maar voor echte waterratten kan dat hun plezier niet verminderen. De zusters kozen een plekje en wat verderop gingen de fraters, allen tussen de plaatselijke bevolking, vooral kinderen. Met een stok en de hulp van de fraters zocht ik een lommerrijke plaats om wat te lezen en wat pootje te baden. Een Syriër, die daar een huisje huurde, bood me een stoel aan en omdat hij goed Engels kende, hadden we een boeiende kennismaking. Hij kwam ook meteen al af met koffie en een koekje.
Na vele uren gingen we terug naar de tuin van onze vrienden en onder een grote lommerrijke boom werd samen gebeden, gegeten, gelachen en verteld. Er werden twee oude zetels gehaald voor hen die een stevig dutje ter plekke wilden doen. Als afsluiter was nog een boottochtje voorzien. Je moest daarvoor wel eerst over de rotsstenen en tot aan de borst in de zee gaan, vooraleer je in het bootje kon getrokken worden, maar het was een bijzonder aangename ervaring. Een van de twee mannen, eigenaars van het bootje, nodigde ieder uit om in volle zee te springen (1 km van de kust) terwijl het bootje verder vaarde. Niemand ging er op in, maar hij sprong in zee en we verwachten dat hij wel veilig aan land zal geraakt zijn.
En zo begonnen we om zeven uur ’s avonds aan onze terugtocht. Als mini-vespers zongen we enkele gezangen en baden enkele gebeden uit het hoofd. Daarna was nog een sandwich voorzien, maar die hebben we niet meer gehaald.
Een weinig voor Homs was er op de snelweg een ongeval gebeurd: een camion had zijn hele lading graan op de baan verloren. Een politieagent matigde de chauffeurs aan trager te rijden. De chauffeur van ons busje, de voormalige burgemeester van Qara en een van de vaste medewerkers in onze uitgebreide hulpploeg, begon trager te rijden. Achter ons kwam echter een trucker met olie die in volle vaart op ons inreed, en ons busje op zijn zijde in de berm katapulteerde. Die rechts zaten kwamen terecht op hen die links zaten en allen lagen we in het hoge dorre gras en struikgewas vooraleer we de stukken bus om ons heen zagen. Een geweldige klap, waarna een angstwekkende stilte.
Hierop volgde van alle kanten zacht gekreun. We hielpen elkaar om uit het struikgewas te komen en de verhakkelde bus te verlaten. We weren bang dat de minste vonk alles in lichterlaaie had kunnen zetten. Ondertussen was er al een gejoel van vele mensen, terwijl het zware verkeer langs ons heen werd geleid. Mannen in hun rood jasje van de Rode Halve maan gaven de eerste zorgen. De kleine Elie (6 jaar) had zijn twee beentjes gebroken. Zijn ouder broertje was aan het hoofd gewond. Leonardo had een totaal ontwricht linkerbeen. Zij werden naar het ziekenhuis gebracht. Zr. Marina en cfr Jean reden mee.
Theo had een zware wonde aan de schouder en zijn linkerarm was een lelijke open wonde. Hij werd op de grond gelegd. Ook hij werd naar het ziekenhuis gebracht en moeder Claire-Marie, zijn tante, reed mee. De overigen trachtten samen en in contact met de anderen te blijven. Een oude man in sjofele kleding wilde ons, de overige slachtoffers bij de hand nemen, weg van het verkeer en de schreeuwende menigte. Hij leidde ons naar een groot huis, waar we in de comfortabele zetels mochten rusten. De man bleek een ervaren arts te zijn en begon de hoofdwonde van een zuster te verzorgen, de rugwonde van onze chauffeur, de gebroken en gekneusde ribben van een ander… De eigenaars van het huis gaven ons te drinken en zagen dat ik twee verschillende schoeisels droeg, waaronder een kindersloefje en de man drong er op aan dat ik zijn sandalen zou aannemen.
Uiteindelijk werden we uitgenodigd om samen in een ziekenwagen naar het ziekenhuis te rijden. We waren met zes die (bijna) niets hadden, behalve het feit dat iedere beweging pijn deed. We kwamen toe in de spoed van het “Ibn wallid” ziekenhuis. Er heerste een gezellige drukte. Voor de zwaar gewonden was al gezorgd. Nu werd uitgebreid aan ons aandacht geschonken. Ik had pijn aan mijn rechter elleboog. Uit een foto en verder onderzoek bleek dat alles toch in orde was. We werden naar de zetels van de wachtzaal aan de ingang gebracht en kregen fris water aangeboden. Daar werden onze namen genoteerd wat niet zonder moeilijkheden én humor verliep. We komen ook uit verschillende landen: Chili, Portugal, Venezuela, België en Syrië.
Bassil en een jonge dokter, vaste medewerkers van de gemeenschap kwamen ons rond middernacht ophalen. Theo, met zijn rechterschouder en –arm ingepakt, was inmiddels weer bij ons, tot zijn en onze voldoening. Hij mocht thuis (nuchter!) wachten tot hij volgende dag zou geopereerd worden. Een jonge moslima, een uitstekende verpleegster die nog verder rechten studeert, leeft al een hele tijd veel met ons mee en was de volgende dag bij ons om te helpen. Twee moeders van bevriende gezinnen uit Qara kwamen een flinke maaltijd voor ons klaar maken en waren ‘s middags zelf weer verdwenen. Een andere moeder met haar kinderen kwam in de namiddag helpen.
Vanaf woensdag weerklonk gans de dag door prachtige gewijde muziek, vanwege de groep die hier liturgische vorming volgde. Inmiddels was Jozef, de Libanees met gebroken ribben ook al terug bij ons. Hij herinnerde er mij aan hoe wij in de bus van plaats verwisselden. Hij zou links zitten en ik rechts omdat daar minder tocht was. Daar wilde ik tevens in alle stilte een hele rozenkrans bidden. Ik ben geraakt tot aan de kruisweg van Jezus in de straten van Jeruzalem.
De kleine Elie en Ronny zijn inmiddels overgebracht naar het ziekenhuis in Qâra zodat de ouders gemakkelijker voor hen kunnen zorgen. Ronny en Jozef waren woensdag weer thuis.
De politieagent is helaas dood. Zijn lichaam was geheel verscheurd. De chauffeur van de truck schijnt uit angst gevlucht te zijn. Van de overigen is niemand in levensgevaar.
Wellicht zijn enkele smartphones en camera’s voorgoed verdwenen. Verschillende zakken met sleutels en brillen ontbreken, wat thuis behoorlijk wat moeilijkheden heeft opgeleverd. Alleen mijn oude Bijbel, waarin ik al een halve eeuw eigen aantekeningen maak, kreeg ik terug. Meest hinderlijke is wel dat mijn bril verdwenen is en zonder die bril kan ik niet lezen of schrijven. Ik moet me behelpen met een vergrootglas.
In iedere donkere nacht is er altijd ergens een lichtende ster. Zo is er in iedere hel op aarde altijd ergens een stukje hemel. Helaas is het omgekeerde ook waar. Door Gods genade zijn we allen in leven gebleven. We werden geholpen door zijn engelen en hebben zelf ook meegewerkt om elkaar te beschermen. Een decennium geleden, tijdens de oorlog, zijn we op wondere wijze allen in leven gebleven, terwijl duizenden zwaar gewapende en zwart bebaarde terroristen om ons heen zaten, tot in onze tuin toe*. We vertrouwen er op dat we in Gods hand zijn wanneer er in de nabije toekomst oorlogsgeweld uitbreekt zoals de wereld nooit eerder gekend heeft. We kijken op naar onze Redder Jezus Christus, die zegt: Bekeert u, heft uw hoofden omhoog, want uw redding is nabij.
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 23.8.24
*Nvdr: Pater Daniël verwijst naar een uitermate moeilijke periode, die hij uitgebreid beschreven heeft in zijn oorlogsdagboeken. Wie ze alsnog wil lezen, kan ze bestellen bij de uitgever: https://deblauwetijger.com/product/syrisch-oorlogsdagboek-i-en-ii-aanbieding/
Hierover publiceerden wij in het verleden reeds uitgebreide berichten, begeleid met beeldmateriaal:
Na de terreuraanslag door een Syrische illegale immigrant, die eigenlijk al lang had moeten uitgewezen worden naar Bulgarije, wordt in Solingen geprotesteerd tegen…. rechts en de AFD. U leest het goed: niet tégen islamterrorisme, niet tegen de invasie van moslimextremisten, niet tegen de politiek die laat betijen…
De betogers beweren dat “ze een plaats om te rouwen willen creëren daar deze door rechts misbruikt wordt”.
Vraag: waarom organiseren ze niet gewoon een wake voor de overleden en gekwetste slachtoffers van islamitische terreur?
Wie de derde wereld binnenhaalt, wordt zelf de derde wereld.
“In Duitsland bedraagt de niet-Duitse bevolking 15 procent, maar ze is wel voor 41 procent verantwoordelijk voor gepleegde strafbare feiten. Dat is een onevenwicht, die zovele jaren niet eens werd belicht, tot rechtse populisten en nationalisten deze onbalans begonnen te gebruiken. (…) Minstens tijdelijk hierop reageren en bij relevante strafbare feiten (…) de nationaliteit en herkomstland van de verdachten noemen, mag dan wel ingaan tegen de zuivere leer, maar het kan de indruk wel helpen wegnemen dat de staat zich meer interesseert voor de belangen van de nieuwkomers dan voor de belangen van haar eigen ingezetenen. Criminaliteit heeft natuurlijk naar de oorsprong niets met het herkomstland te maken. Maar bepaalde criminele gedragingen komen onder ingezetenen van sommige herkomstlanden en leefomgevingen bepaald sterk voor. Dit klaar benoemen creëert de basis om te handelen: juridisch, politiek en ook preventief”, aldus Ariane Bemmer, redactrice van het Berlijnse dagblad Der Tagesspiegel – zeker géén rechtse krant.
Momenteel woedt in veel Duitse deelstaten een discussie of men de nationaliteit en/of het herkomstland van vermoedelijke daders van zware strafbare feiten mag of moet vernoemen, of net beter verzwijgt. Terwijl ‘men’ in België de nationaliteit en/of herkomstland niet meer vernoemt, en ‘men’ dus minstens de indruk geeft dat er iets te verzwijgen valt, lijkt men in steeds meer deelstaten in Duitsland geneigd om nationaliteit en/of herkomstland voortaan te vernoemen. Al zal de electorale druk van de rechts populistische AfD en/of de links populistische BSW daar misschien niet helemaal vreemd aan zijn?
Peter Logghe
Je zou bij 34 messentrekkerijen per dag toch aannemen dat het gastland – Duitsland – hieruit lessen trekt en maatregelen neemt. Zó ver zijn ze nog niet. Men geeft schoorvoetend toe dat er inderdaad “een probleem” is, maar … u kent de gratuite verontschuldigingen inmiddels wel. Beperkte kansen, getraumatiseerd door hun verleden, taalachterstand, racisme én verwardheid. Bovendien steunen de groene Ampelministers ongehinderd en zonder schaamte de grenze(n)loze immigratie, willen niet weten van grenscontroles en hebben moeite met uitwijzingen van afgewezen asielzoekers.
Neen, voorlopig gaan ze op zoek naar de oorzaak van de hoge criminaliteitscijfers bij niet bio-Duitsers. Luister even naar deze journalist van de linkse Süddeutsche Zeitung (video is 4 jaar oud – de aangehaalde cijfers zijn intussen achterhaald… gestegen). Kortom: dat criminele buitenlanders in Duitsland oververtegenwoordigd zijn ligt aan:
Laten we het nog even hebben over uitwijzingen. Er bestaan in Duitsland méér excuses om niet uit te wijzen dan de asielzoekers zelf kunnen verzinnen. Zoals bv. uitwijzen naar Marokko en Tunesië. De Groene ministers der Ampelregering blokkeren uitwijzingen naar deze landen omdat deze “niet als veilige herkomstlanden” gelden. Duizenden westerse toeristen trekken naar deze landen op vakantie. En ja, ook asielzoekers uit die landen, erkend of niet, trekken regelmatig naar hun thuisland “op vakantie” om hun familie te bezoeken.
Nvdr: de meeste video’s kunt u via de icoontjes onderaan laten ondertitelen en vertalen.
Katrin Göring-Eckardt stelt: “Zonder democratie geen verscheidenheid. Zonder verscheidenheid geen democratie”.
Of de talrijke slachtoffers van steekpartijen in Duitsland (en bij uitbreiding overal waar de verrijking toegeslagen heeft) het ermee eens zijn???