We schreven al over onze verbazing – of eerder “verbijstering” – bij de prijsuitreiking voor de Internationale Vrouwendag door de First Lady van het Witte Huis aan een al dan niet omgebouwde, resp. zich vrouw voelende, man.
Ook Tucker Carlson zag het hoofdschuddend gebeuren en bekritiseerde heel het linkse gedoe waarbij de échte definitie van een vrouw door de echtgenote van de Amerikaanse president naar de lappenmand verwezen wordt. We schrijven wel degelijk “échte definitie van een vrouw” en niet “definitie van een echte vrouw”. Het hoeft geen betoog dat een vrouw een vrouw is, een man een man, en dat een valse vrouw een kreng is met alle biologisch-vrouwelijke attributen. Het vals-zijn is immers iets anders dan het nep-zijn.
"The battle of sexes had finally ended after several million years of jockeying and strife. Yesterday was int'l women's day and that is the day that we - as a global community - celebrate women. But if we look closely at the women we were celebrating, they weren't women, they were lumpy looking dudes.
That was not accidental, in fact it was a brilliant piece of jiu jitsu. Here you had men who are clearly craftier than they look, somehow convincing a whole lot of other west self-educated women to praise them as paragons of womanhood ..."
Kortom Tucker Carlson stelt “dat de strijd tussen de geslachten eindelijk, na miljoenen jaren, beslecht werd. Op internationale vrouwendag, slaagden mannen, sluwer dan ze eruit zien, erin vrouwen te overtuigen hen de hemel in te prijzen als het toonbeeld van vrouwelijkheid… Ze stelen hun identiteit en de vrouwen applaudisseren…”
Kortom: het feminisme is passé. Over and out. Vorbei. Geëlimineerd. Vrouwen staan tegenwoordig in de rangorde ver onder immigranten, transpersonen, alfabetmensen…. De eerste de beste strandjeannet heeft een hogere status.
We hebben mannen op ministerposten in verschillende landen die zich vrouw noemen. Niet dat ze afstand gedaan hebben van hun mannelijk attributen. Neen, hoor, tenslotte zijn ze nog getrouwd met een vrouw en hoewel hun echtgenote er blijkbaar niets tegen heeft dat manlief zich belachelijk maakt met make-up, oorbellen, pruik, gevulde BH, rokje en hoge hielen, als hij thuis is, dan wordt er verondersteld dat hij zijn echtelijke plichten vervult. Tenminste dat vermoeden wij. Al zal de riante betaling van een ministerpost, samen met de bijhorende financiële schnabbeltjes, er ook wel iets mee te maken hebben. Ergens wordt de arbeidersKlasse (… mét hoofdletter K) niet geteisterd door de neo-geslachtenrage. Of heeft u al een bouwvakker op een stelling zien staan met b.g. accessoires? Of heeft uw beenhouwer gelakte nagels en valse wimpers? Hoe hoger de opleiding, hoe zotter ze worden. Trouwens ook een fenomeen bij zich vervelende, verwende tieners.
Maar kom niet af met een speciale onderscheiding voor dit wansmakelijk toneeltje – de kleren van de keizer indachtig – waarvoor het beaat publiek applaudisseert. Trop is te veel.
Ons moeder zaliger indachtig: “Doe normaal, dan doe je gek genoeg!”. Hoe kon ze bevroeden dat het woord “normaal” een andere definitie zou krijgen, samen met het woord “vrouw“?
Ierse woede tegen massamigratie krijgt politieke vorm
Twee fenomenen geven aan dat ook Ierland getroffen wordt door de massale migratiegolven: men ziet her en der tentjes opduiken in de steden en demonstraties trekken door volkswijken om te protesteren tegen de nieuwkomers. In 2022 telde Ierland 307 manifestaties tegen migratie, in 2023 zijn het er al 64. Zeker East Wall in Dublin heeft de geesten in Ierland wakker geschud: een overheidsgebouw werd in november ter beschikking gesteld van migranten zonder de wijkbewoners in deze beslissing te kennen. Honderden demonstranten trokken week na week de straat op, achter de slogan: “Ierland is vol”.
Niet alleen in Dublin kwam de woede van de Ieren naar buiten: In Drimnagh, Finglas, Ballymun, Fermoy en op zovele andere plaatsen was er protest te horen, dat nog lijkt toe te nemen. In het centrum van Dublin kwam het in januari ook tot een tegenmanifestatie, en zoals de pers schreef: bij de manifestanten véél vrouwen en mensen uit de volkse buurten die onmiddellijk met de overlast te maken hebben, bij de tegenmanifestanten vooral liberalen en middenklassers. The Irish Independent heeft het over een groeiend verzet van Ieren tegen migratie, wat ook uit recente peilingen blijkt.
“Jongeren” tonen zgz. “anti-sociaal gedrag”
Kanaliseert Irish Freedom Party het verzet?
De migratiecijfers in Ierland liegen er niet om volgens de Business Post: “het aantal mensen dat internationale bescherming zoekt is vorig jaar met 200 procent gestegen, terwijl dat in de rest van de EU met maar 25 procent was”. En zelfs de Ierse minister van Gelijkheid, Handicap, Integratie en Jeugd moest toegeven dat op de 20.000 asielaanvragen ruim 50 procent alleenstaande mannen waren geregistreerd. Heel anders, dan de regering vooraf had aangekondigd.
“Jonge mannen (asielzoekers), ondergebracht in een hotel, eisen grotere kamers en moslim koks…”
Waar blijft de politieke reactie? Merkwaardig is, aldus professor Eoin O’Malley (universiteit van Dublin) dat de anti-migratiedemonstranten ongeveer dezelfde demografische groep uitmaken als het electoraat van de linkse Ierse nationalisten van Sinn Fein. “De steun voor Sinn Fein gaat samen met anti-migratiegevoelens”, zegt O’Malley. Deze gevoelens staan sterk in tegenstelling met de ronduit linkse standpunten van de leiding van Sinn Fein. Sinn Fein lijkt afstand te nemen van haar arbeidersbasis, en dat zou wel eens de stimulans kunnen zijn voor een rechts populistische partij als de Irish Freedom Party van Hermann Kelly.
Merkwaardig en tegelijk interessant in dit verband is de mogelijke toenadering van Malachy Steenson tot de IFP. Steenson is één van de woordvoerders van de manifestaties tegen migratie, en trad in het verleden als advocaat vaak op als vertegenwoordiger van de Republikeinse (nationalistische) zaak. Als de Freedom Party erin zou slagen Steenson te winnen voor de partij zou dit wel eens de beslissende stap kunnen zijn. De eerstkomende verkiezingen in Ierland zijn voorzien voor einde 2024, begin 2025.
Dugin ziet bij de oude Indo-Europese culturen de apollinische denkvorm domineren. Die gaat uit van de hemelgod(en) en de rangorde van de standen. De Indo-Europeanen waren nomaden en vanaf het tweede millennium voor Christus vestigden ze zich in de vruchtbare gebieden van de Zwarte Zee en de Balkan. De Thraciërs zijn een voorbeeld.
Daar bestonden oude “matriarchale” landbouwsamenlevingen die de moedergodin vereerden. Dit is de Magna Mater of Grote Moeder Cybele. Dit is de cybelische denkvorm. De Thraciërs als reactie ontwikkelden daarbij de Dionysus-figuur.
Nietzsche over Apollo en Dionysus
Dionysus was de “go-between” tussen de hemelgodencultus en de aardecultus. Dit is de dionysische “logos”. Nietzsche beschrijft in zijn boek over de Griekse tragedie (1872) de apollinische en de dionysische vorm. Nietzsche kende echter niet de cybelische vormof dacht wellicht dat die volledig achterhaald was. Dugin ziet daar de derde vorm in die ook nu nog doorwerkt en in de moderne Westerse cultuur in zijn materialistische vorm sterk teruggekomen is. (Zie: Alexander Dugin en het moderne Europa; de aftelling)
Een belangrijke opmerking over de dionysische vorm. Bij de Indo-Europeanen is het dionysische niet stabiel, dat is het grote verschil met China. In het artikel over het oude Frankrijk zagen we dat het dionysische vrij goed geïntegreerd was dankzij de goed opgenomen Keltische erfenis. In Groot-Brittannië was dat anders, daar was het Keltische en het Germaanse weinig geïntegreerd, wat tot bipolaire spanning en vlucht in expansie (Britse rijk en de opvolger de VS) leidt.
De oorsprong van de gele draak
China dionysisch. De gele draak
De Chinese cultuur is vrij uniek volgens Dugin omdat daar niet één logos de andere domineert maar er in feite maar één logos is. Dat is de dionysische, de “go-between”. De Chinezen leven in de tussenwereld. Het apollinische (bovenaardse of “yang”) en het cybelische (onderaardse of “yin”) bestaan maar ze zijn niet zelfstandig. Ze zijn maar momenten in een niet aflatende golfbeweging. De code van die beweging is de Tao. Een code waar aarde, hemel en tussenwereld zich naar richten. Dat wordt geïllustreerd door de rol van de draak.
Apollo zie je vaak afgebeeld in gevecht met de slang of draak. Die draak staat voor de duistere wereld die Apollo wegduwt en afsluit. De draak hier is een negatief symbool.
De draak in China is niet een negatief symbool en ook niet een onderaards symbool zoals bij Cybele. De Chinese draak heeft vleugels gekregen zoals een vogel en een onderlichaam van een vis zoals in de video hierboven. Die hoort dus thuis in de tussenwereld tussen het hemelse en onderaardse.
Er zijn draken in vijf kleuren wat overeenkomt met de vijf deugden, de vijf elementen (water, aarde…) en de vijf klassieke dynastieën (Han, Tang..). De voornaamste is wel de gele draak die verband houdt met de vruchtbare gele aarde (slib van de Gele Rivier) van China. Die staat ook in relatie met de mythologische “gele keizer”.
Confucianisme is geen communisme
Is China nog communistisch?
Het communisme was uiteraard apollinisch met zijn top-down structuur. Is China nu nog communistisch? Nee, communisme kent geen privé-bezit en geen kapitalisten. Dat is er allemaal in China. De Chinezen zijn niet van plan dat op te geven. China is wel confucianistisch. Veel commentatoren verwarren communisme met confucianisme. Dat laatste is millennia oud en weerspiegelt de Chinese traditie zoals hierboven beschreven.
In feite is Klaus Schwab (WEF) meer communistisch dan China met zijn GREAT RESET ent zijn slogan: “Jezult niets bezitten en gelukkig zijn.” De communistische technocratie van Schwab geldt uiteraard niet voor de 1%. Die zullen verder privé jets gebruiken. Maar zijn communisme geldt wel voor u.
Afgelopen dinsdag tekende Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken present in het Ufo van onze Alma Mater om er deel te nemen aan het kopstukkendebat van VRG en Politeia. Tot zijn eigen verbazing werd hij voor het debat door de duim en wijsvinger van professor en PVDA’er Jan Dumolyn onder schot gehouden. Aldus gebarend zei de historicus dat zijn grootouders verzetsstrijders waren en dat zij fascisten gewoon doodschoten …
Een misplaatste grap of een directe bedreiging aan het adres van Van Grieken? Rector Rik Van de Walle wuifde het incident weg door het onder de noemer van de vrije meningsuiting te plaatsen. “Bij ons mag iedereen vrijuit denken en spreken. Binnen de marges van wat de wetgeving toelaat” klonk het verder.
KVHV-Gent is tevreden dat de rector zijn universiteit als bastion van het vrije woord verdedigt. Wij beschouwen het dan ook als onze taak onze rector tijdig en vaak genoeg aan zijn standpunt te herinneren.
Zoals wanneer een partijonafhankelijke activist de toegang tot de gebouwen van de universiteit ontzegd wordt zonder concrete reden. Of wanneer extreemlinkse hooligans de fysieke integriteit van spreker en publiek in gevaar brengen en de gebouwen van de universiteit vandaliseren. Of nog wanneer links ons het zwijgen wil opleggen omdat we niet passen in hun politiekcorrecte waanbeelden.
De KVHV’ers in de Raad van Bestuur, de Sociale Raad en de verschillende faculteitsraden zullen er dan ook alles aan doen om de rector van hypocrisie te behoeden en te allen tijde het vrije woord te beschermen aan onze Alma Mater.
Toen het ‘Verhaal van Vlaanderen’ gelanceerd werd, schoot verzameld links in een collectieve kramp. Nog voor de reeks uitgezonden werd, bezweerden ze al dat dit zonder enige twijfel identitaire propaganda zou zijn die in de nevelen van de geschiedenis de Vlaamse identiteit zou moeten construeren. En die Vlaamse identiteit bestaat volgens hen uiteraard niet, in schril contrast met hun beate adoratie voor pakweg de Marokkaanse identiteit. Gewone Vlamingen luisterden zoals gewoonlijk niet naar die vooringenomen linkse zelfhaat en keken bij de miljoenen. Niet verwonderlijk natuurlijk, van waar we komen, bepaalt wie we zijn en waar we naartoe gaan, zo wisten de Griekse wijsgeren al, en dat interesseert iedereen.
Nu de reeks afgelopen is, kunnen we concluderen dat niet ‘het’, maar wel ‘een’ verhaal van Vlaanderen verteld werd. Academische ondersteuning van PVDA-professoren zoals Jan Dumolyn transformeerden de Guldensporenslag zowaar tot een proto-marxistische klassenstrijd, om maar iets te noemen. Nog interessanter dan wat en hoe er verteld werd over onze geschiedenis is het nog interessanter wat er juist niet verteld werd. Over de taalstrijd en de Vlaamse emancipatie amper een woord. De Vlaamse regering doet er dan ook goed aan bijkomende reeksen te bestellen, die de andere, verzwegen verhalen en invalshoeken over Vlaanderen vertellen.
De laatste aflevering bakte het echter helemaal bruin. Daar werd niet een bepaalde visie op het verleden van Vlaanderen verteld, maar werd meteen ook de toekomst vastgelegd. En daaraan, noch aan de wenselijkheid daarvan, mogen we zelfs niet meer twijfelen. Vlaanderen moet en zal superdivers zijn. Het gaat daarbij niet over diversiteit van opinie, voorkeuren, geslachten of overtuigingen, maar het gaat in wezen over etnische heterogeniteit ten gevolge van migratie. En dat vinden ze geweldig. Maar is het dat ook wel?
Vlaanderen migratieland?
Vlaanderen is per definitie geen migratieland. De reden daarvoor is onze bevolkingsdichtheid en de beperkte, dus schaarse ruimte. Toch hebben we migratiegolven gekend de afgelopen decennia. Die werden gedreven door een economische logica. Tekorten op de arbeidsmarkt drijven de prijs van arbeid op. Dat vond het patronaat niet interessant. Dus manipuleerden ze de arbeidsmarkt door gastarbeid. In de jaren ’50 en ’60 werden vooral Europese gastarbeiders aangetrokken (Italianen, Spanjaarden, Grieken). Vanaf midden jaren ’60 toen de mijnen al begonnen te sluiten had men zelfs nog goedkopere arbeid nodig, en importeerde die vanuit Marokko en Turkije. Deze gastarbeiders waren letterlijk te gast om te arbeiden, maar toen de oliecrisis uitbrak in 1974, keerden ze helemaal niet terug, maar lieten in tegendeel hun hele familie overkomen om zich hier te vestigen. De winsten waren voor het patronaat, de samenleving draaide echter op voor de sociale kosten en het multiculturele drama dat zou volgen.
Identiteit is een complex gegeven. Het definieert wie we zijn, en dus waar en bij wie we thuis horen. Mensen zijn immers sociale wezens en organiseren zich altijd in verbondenheid met elkaar en definiëren zich in relatie tot mekaar. In politieke zin is identiteit eenduidig: dat is de nationaliteit. Nationaliteit kan men overal ter wereld verwerven, ook bij ons. Daarmee drukt men uit gedeelde politieke belangen te verdedigen. Dat is formeel een administratief proces, maar stoelt op culturele identiteit. Anders is het inhoudsloos. Tot die culturele identiteit hoort taal, geschiedenis, afkomst, waarden en normen. Dat is een veel minder eenduidig, maar eerder een organisch gegeven. Daarom is identiteit ook niet statisch, maar past het zich zeer geleidelijk doorheen de tijd aan. Identiteit aannemen stopt niet met een nationaliteitsverwerving, maar is het begin van een cultureel transformatieproces, waarbij men van een oude culturele identiteit overgaat naar een nieuwe. Dat is een zeer traag proces dat soms zelfs meerdere generaties kan duren.
Multicultureel drama
Elke samenleving heeft een absorptievermogen. Dit is de capaciteit om nieuwkomers politiek en cultureel te integreren door te assimileren waarbij nieuwkomers uiteindelijk Vlaming onder de Vlamingen worden. Bepalend daarbij zijn de hoeveelheid nieuwkomers, de snelheid waarmee ze komen en hoe ver of hoe dicht ze cultureel van ons af staan. Grote groepen Italianen en Spanjaarden konden we relatief snel integreren. Echter, om precies dezelfde reden faalt de integratie van grote groepen niet-Europese vreemdelingen. Die integratie is door de omvang, de snelheid en de afstand niet mogelijk. In plaats van assimilatie stellen we dus het ontstaan van parallelle samenlevingen langs etnoculturele lijnen vast. Bruiden worden uit het land van herkomst hierheen gehaald. Met schotelantennes verbinden ze zich cultureel met het thuisland. Men identificeert zichzelf met het land van herkomst, zelfs al is men er niet eens geboren. Dat komt tot uiting in kleine, maar symbolische en dus erg betekenisvolle dingen. Als België tegen Marokko voetbalt is het feest in de Marokkaanse ghetto’s van Antwerpen, Mechelen en Brussel. De politieke vertaling daarvan is etnisch stemgedrag. Zo ontstaat een soort van staat-binnen-de staat. Inclusief burgerschap en dus inclusief nationalisme is niet alleen een contradictio in terminis, maar vooral een naïeve wensdroom die zich simpelweg niet manifesteert in de realiteit. Massamigratie leidt helemaal niet tot een nieuwe superdiverse inclusieve identiteit, maar wel tot een maatschappij van minderheden die zich verdeelt langs etnoculturele breuklijnen. En dat is problematisch.
Migratie betekent ongelijkheid en onvrijheid
Volgens prof. Robert Putnam is sociaal kapitaal noodzakelijk om een samenleving te organiseren. Dat bestaat uit gedeelde normen, waarden, overtuigingen, etc. Hoe etnocultureel homogener een gemeenschap, hoe meer sociaal kapitaal en dus hoe meer vertrouwen tussen burgers, hoe minder criminaliteit, en dus hoe meer gemeenschapsleven. Een sterk uitgebouwde sociale zekerheid is daar bij ons de uitdrukking van. Wij horen samen, en wij zorgen voor mekaar. Door migratie wordt onze samenleving heterogeen. Het logisch gevolg van de superdiversiteit is dus dat die sociale zekerheid zal privatiseren: privaat onderwijs, private zorg, private veiligheid. In andere heterogene samenlevingen zoals Brazilië of de VSA zien we dat al langer en ook bij ons is die evolutie stilaan begonnen. Superdiversiteit zorgt dus voor grotere ongelijkheid.
Sociaal kapitaal zorgt er anderzijds voor dat een gemeenschap zichzelf kan besturen en corrigeren. Men heeft niet voor alles formele controle en correctie door de staat nodig. Superdiversiteit echter, veronderstelt per definitie conflicterende normen en waarden. Hoe verenig je islamitische vrouwenbesnijdenis met Westers gelijke rechten? De staat moet tussenkomen, controleren en corrigeren. Net zo veroorzaakt superdiversiteit intergroepsspanningen, zoals racisme en discriminatie door iedereen tegen iedereen. Om die spanningen te kunnen bedwingen, ontbreekt per definitie het sociaal kapitaal, waardoor de staat die rol moet innemen. Wie had enkele jaren geleden gedacht dat de overheid met mystery calls discriminatie bij huurders zou opsporen? Wie had enkele jaren geleden gedacht dat een verkeerd woord op een voetbalwedstrijd tot een stadionverbod kon leiden? Superdiversiteit veroorzaakt een totalitaire overheid en leidt dus tot grotere onvrijheid.
Superdiversiteit onvermijdelijk?
Als de toekomst van Vlaanderen bepaalt wordt door massamigratie, dan is de onvermijdelijke logische uitkomst daarvan een maatschappij van minderheden. Het vreemde is dat dezelfden die dit model van superdiversiteit geweldig vinden, nu beweren dat minderheden het zo lastig hebben om vooruit te geraken ondanks alle kansen die geboden worden. Waarom zouden wij Vlamingen dan eigenlijk zelf een minderheid willen worden in ons eigen land? Bovendien, het logisch gevolg van superdiversiteit is meer ongelijkheid en meer onvrijheid door een gebrek aan homogeniteit en dus sociaal kapitaal. Waarom zouden wij dat wensen voor onze kinderen en kleinkinderen?
De waarheid is dat superdiversiteit geen onvermijdelijkheid is, omdat massamigratie een politieke keuze is. Sinds 2000 verwierven 499.117 personen van buiten Europa onze nationaliteit. Zullen we dat verder toelaten, of zullen we net zoals Denemarken hoge eisen stellen? In 1974 kondigde België een migratiestop af, maar sindsdien is de migratie enkel maar toegenomen via het asielmisbruik. Ze vluchten niet voor oorlog, maar naar het land met de beste sociale zekerheid, de zwakste grenzen en de naïefste politici: België. Zullen we dat verder toelaten, of willen ze net zoals Groot-Brittannië illegalen elk recht op asiel ontnemen? Asielrecht is een humanitair recht, maar dat mag geen verblijfsrecht betekenen. Asiel moet per definitie in eigen regio, en niet bij ons. Net zoals in de jaren ’70 schreeuwt het bedrijfsleven ook nu om importarbeid, in bijzonder van niet-Europeanen. Sociale dumping in de bouwsector en moderne slavernij in de deeleconomie zijn de exponenten van een compleet immoreel neokoloniaal model. Winsten privatiseren, multiculturele kosten socialiseren. De Europese Unie wil met het EU-migratiepact jaarlijks miljoenen naar Europa halen. We hebben migratie nodig beweert commissaris Johansson. Omdat we met denataliteit kampen, vult commissaris Jourova aan. Zij willen met andere woorden doelbewust de omvolking organiseren. In wiens belang is dat eigenlijk? Willen we daarmee blijven doorgaan, of willen we zoals Hongarije inzetten op gezonde gezinspolitiek en zoals Japan in een slimme economie door informatisering, automatisering en productiviteit?
Vlaanderen is per definitie geen immigratieland en moet het ook niet worden. Vlaanderen heeft geen superdiversiteit nodig, maar zelfbewuste Vlaamse identiteit. Het verhaal van Vlaanderen is nog lang niet geschreven. Omdat wij Vlamingen nog altijd de keuze hebben. Die democratische macht hebben ze nog niet van ons afgenomen. In 2024 nemen wij ons land terug. Dit is ons land, onze thuis, voor onze kinderen en kleinkinderen. En dat moet ook altijd zo blijven. Want we hebben er geen ander.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid VB, 10.3.23
“Elk volk identificeert zich in de geschiedenis met kenmerkende waarden of modellen. Als die modellen of waarden in elkaar zakken, wordt de identiteit op zich bedreigd”, aldus prof. Chantal Delsol in La République (boek van 2002), geciteerd in Alain de Benoist, Nous et les autres – L’identité sans fantasmes (Ed. du Rocher, 2023, Monaco, ISBN 978-2-268-10860-5.
Waar we ook volgend citaat terugvinden, van Alain de Benoist zelf (p. 181):
“Het kapitalisme wreef zich in de handen met de massamigratie, niet alleen omdat het de mogelijkheid biedt om druk uit te oefenen zodat de lonen kunnen worden verminderd, maar ook omdat deze massamigratie tevens een consumentenmigratie betekent (de nieuwkomers moeten zich nog van alles aanschaffen). Het ‘nieuwe antiracisme’ vindt deze dagen haar belangrijkste bondgenoot bij grote industriële ondernemingen en multinationals, die zich echt niet in veel bochten moeten wringen om zich achter de ordewoorden van “dekolonialisering” of de gendergekte te scharen, want voor hen betekenen de nieuwe thema’s evenveel bronnen van winst. De waarheid is dat kapitalisme zich aan alles aanpast, aan het ‘racistisch antiracisme’, aan de ‘duurzame economie’ en aan ‘rechtvaardige handel’, telkens opnieuw als ze hierin mogelijkheden ziet om de marktgreep en marktwinst te maximaliseren”.
Volgens een mededeling in de resp. staatsmedia hebben Iran en Saoedi-Arabië afgesproken hun relaties te herstellen en hun ambassades te heropenen binnen de twee maanden.
De gesprekken vonden plaats in Beijing van 6 tot 10 maart tussen Ali Shamkhani (Iraanse nationale veiligheidsraad) en Saoedisch minister Musaed bin Muhammad al-Aiban.
De video toont de mededeling op het Iraanse Nour News-kanaal dat bevestigde dat er binnenkort afspraken zullen gemaakt worden over de uitwisseling van ambassadeurs.
Het Saudi Press Agency bevestigde het akkoord en publiceerde de gemeenschappelijke verklaring van Saoed-Arabië en Iran, waarin beide landen overeen kwamen “elkaars soevereiniteit te zullen respecteren en zich niet te zullen bemoeien in elkaars binnenlandse zaken.” Bovendien betoonden beide landen dank aan de Iraakse regering en de sultan van Oman voor de dialoogrondes die tijdens de jaren 2021 en 2022 gehouden werden om uiteindelijk tot dit resultaat te komen. En daar werd nog een dikke merci aan toegevoegd aan de inzet van de gastheer en supporter, de Chinese regering, die uiteindelijk tot dit succes leidde.
Dat het herstel van de Iraanse-Saoedische relaties een niet te onderschatten impact op de situatie in het M.O. zou kunnen hebben is voor iedereen duidelijk: voor de situatie in Syrië, in Jemen en zeker ook in Libanon. Al zal een bepaald land in het M.O. en Big Brother over de Atlantische Oceaan niet bepaald staan te juichen.
Als dit het resultaat is van de Chinese diplomatie, zouden we het vredesplan voor Oekraïne best niet verticaal klasseren.
