Het liberalistische model heeft ons altijd verteld dat wij dankbaar en gelukkig horen te zijn; dankbaar omdat wij rechten en vrijheden hebben, die men in andere delen van de wereld niet heeft. Dankbaar omdat wij in een welvaart leven, die men in andere delen van de wereld niet kent. Dankbaar omdat ons bestuurssysteem democratisch is, waar dat in andere delen van de wereld niet zo is. Dankbaar omdat onze overheid plichtsbewust en verantwoordelijk is, omdat zij integerheid hoog in het vaandel draagt. Dankbaar omdat ons gerechtssysteem werkt, omdat het rechtvaardig, onpartijdig en efficiënt is. Dankbaar en gelukkig horen wij te zijn, om dit Utopia, dit Eden waarin wij leven en vertoeven mogen……maar… het is een illusie, een leugen en boerenbedrog.

Reeds vele jaren broeit en groeit in steeds meer mensen in deze maatschappij het gevoel dat er iets niet klopt. Wij horen dankbaar en gelukkig te zijn, maar we zijn het niet – getuige alleen maar het massale gebruik van antidepressiva en narcotica, getuige de zelfmoordcijfers, getuige de veelvuldige sociale drama’s, de depressies, de burn-outs en ga maar door…

Wat wij ‘horen’ te voelen, stemt niet overeen met wat wij écht voelen. Wat onze maatschappij voorgesteld wordt te zijn, strookt niet met wat wij haar ervaren te zijn.

De rechten en vrijheden die wij horen te hebben, zijn jaar na jaar meer uitgehold. Wanneer opmerkingen gemaakt worden dat het beleid in strijd is met de grondwet, dan worden deze opmerkingen door bepaalde politici afgedaan als ‘semantisch’, alsof die waarborg voor burgerlijke rechten en vrijheden louter folklore is, een sentiment van nostalgie zonder verdere waarde…

Zagen wij sinds de ‘War on Terror’ (post-2001) de burgerrechten betreffende de privacy uitgehold worden en de macht van overheid stappen nemen richting een totalitair regime; de voorbije twee jaar werd deze machtsverschuiving van Volk naar Staat exponentieel versneld onder het banier van ‘volksgezondheid’.

De realiteit is voor iedereen zichtbaar: QR-codes, pasjesmaatschappij, tracering, monitoring, gegevensvergaring -en opslag, boetes, drukuitoefening, vervolging, isolatie… ‘Vrijheid en Recht’ zijn vervangen door ‘Gehoorzaamheid en Gunst’ in een wereld waarin de Burger gedegradeerd is tot onderdaan, tot onder-danigheid…

Wij horen dankbaar te zijn om onze welvaart… welke welvaart? Het BNP? Daarmee voeden moeders hun kinderen niet. Het gemiddelde vermogen van ‘de belg’, een cijfer dat gruwelijk vertekend wordt door het aandeel van een handjevol superrijken? Daarmee heeft de dakloze geen dak boven het hoofd.

Dus sta me toe opnieuw te vragen, welke welvaart? Om welke welvaart moeten wij gelukkig zijn, wanneer zelfs werkende mensen met een maandelijks nettoloon van pakweg 2000 e vaak moeite hebben het hoofd boven water te houden en geen reserves kunnen aanleggen voor de tegenslagen die het leven vroeg of laat brengt? Het zijn geen enkelen die in armoede leven, het zijn geen enkelingen, die aangewezen zijn op de voedselbanken, maar hónderdduizenden en die aantallen groeien dagelijks, want daarboven staan miljoenen, werkenden vaak, gepensioneerden, invaliden, die slechts 1 tegenslag – en het leven brengt die vroeg of laat – verwijderd zijn van de regelrechte armoede.

Dus dan vraag ik u; wélke welvaart? Welke welvaart hebben wij om trots op te zijn, wanneer de huidige energieprijzen voor talloze gezinnen wel eens die laatste onbetaalbare druppel kunnen zijn die het schip laat kapseizen en haar passagiers in de aanwellende zee der armoede werpt?

Als het BNP ons zou moeten vertellen dat onze samenleving welvarend is, doch er is geen economisch welzijn te vinden onder de brede lagen van de bevolking, dan is die welvaart een leugen, een zoveelste illusie…

Ook de dankbaarheid die wij zouden moeten voelen omwille van onze democratie is heden nogal wrang of onbestaande. Het is al lang geen geheim meer: het maakt in dit land niet uit wat de stembusgang oplevert. Uw stem, de mijne, de van grote massa’s; het maakt allemaal niet uit. Niet de stembusgang, doch gekonkelfoes achter de schermen bepaalt de samenstelling van regeringen in dit land. Hoe weinig stemmen zij ook halen; partijen als Open VLD slagen er telkens in om zich een compleet disproportioneel deel van de macht toe te eigenen.

Democratisch? Verre van. De verkiezingen zijn voorbij en plotsklaps zitten er figuren die niet eens op een lijst stonden op een ministerpost… Aangezien letterlijk níemand daarvoor gekozen heeft, kan men dat bezwaarlijk democratisch noemen… en dan hebben we het nog niet gehad over de ondemocratische verdeelsleutels betreffende de zetelverdeling etc…

Neen; dit land is al lang geen democratie meer (als het er ooit één geweest is); hier beslist niet het Volk over het beleid, doch een macht achter de schermen, een macht bestaande uit financieel-economische lobby’s en uit illustere traditionele machtzuilen.

We horen dankbaar te zijn, om wélke democratie?

Maar ja… gelukkig is bij ons – in tegenstelling tot andere landen – de overheid integer, verantwoordelijk, trouw aan hun plichten tegenover het Volk (dienen en vertegenwoordigen, weet u wel). Laten wij het dan echter vooral niet hebben over de gebroken beloftes inzake de zonnepanelen, de affaire met de vernietigde mondmaskers, de daaropvolgende affaire met de oplichting omtrent de aankoop van nieuwe mondmaskers, het gelieg en het verzwijgen in de PFOS-affaire, de talloze leugens en gebroken beloftes in de volksgezondheidskwestie de voorbije twee jaar, de lege beloftes inzake de tegemoetkoming aan de energieprijzen, de duizenden gedupeerden ten gevolge van foutieve – te hoge – belastingaanrekeningen, de foute reacties bij de watersnood in Wallonië van vorig jaar – met verlies van mensenlevens tot gevolg -, de véél te trage en véél te beperkte hulpverlening na dezelfde ramp, de affaire van de sjoemelpoedel (die onbestraft en doorbetaald blijft, waar u en ik reeds lang ontslagen en vervolgd zouden zijn), landsleiders die zonder enige schaamte zeggen alles in gereedheid te hebben om dit land te ontvluchten (en het Volk in de steek te laten) wanneer de zaken bergaf gaan en ga-zo-maar-door…

Integer? Verantwoordelijk? Plichtsgetrouw? Leugenaars, bedriegers en nooit-enige-verantwoordelijkheid-opnemende grenzeloze opportunisten, dat zijn het… en dat is níets om dankbaar over te zijn…

Ach ja; gelukkig is er nog ons rechtssysteem… Ons rechtssysteem dat corrupte politici bestraft, de burger beschermt tegen criminelen (zowel de soort in jeans als de soort in maatpak), ons rechtssysteem dat onpartijdig en rechtvaardig is. Of, toch niet…?

Wanneer meningsdelicten leiden tot celstraffen en verkrachters slechts een opstel moeten schrijven… Wanneer kindermoordenaars na een paar jaar weer vrij zijn en onopgevolgd alweer een kinderleven kunnen nemen… Wanneer de politie geweld gebruikt tegen vreedzame, in vele gevallen zelfs bejaarde, manifestanten en men met geweld duidelijk maakt dat ‘de tijd om uw democratisch recht uit te oefenen voorbij is’ (alsof eender welk recht een tijdslimiet zou kennen… opnieuw verwart men ‘recht’ met ‘gunst’…), maar verder in geen mijlen te bespeuren is wanneer de gewone vrouw, man of minderjarige overvallen, beroofd, in elkaar geslagen, neergestoken, verkracht of vermoord wordt, wanneer politie en gerecht alleen nog maar lijken te bestaan om de macht van de overheid en diens vazallen te beschermen, neen dan kunnen we ook hier noch dankbaar, noch gelukkig om zijn…

Maar er is hoop. Er ís hoop. De voorbije twee jaren is er een nieuwe, brede, burgerbeweging ontstaan. Hoewel niet volledig ongeworteld, is zij echter compleet anders dan alles wat we de voorbije decennia gezien hebben. Zij is enorm dynamisch, zó dynamisch dat de wanstaat er – ondanks verwoede pogingen – nauwelijks zicht en al helemaal geen vat op krijgt.

En dit beangstigt hen. We ruiken het, we voelen het in de lucht, tussen de woorden en de zinnen van de overheidspropaganda is de angst merkbaar. Het is de angst van een misdadiger die weet dat hij mogelijks zijn meerdere gevonden heeft die hem ter verantwoording zal brengen… het is de angst van een misdadig regime dat weet dat haar heerschappij op de laatste benen loopt. Het einde van dit systeem is onafwendbaar geworden.

Wat er ook gebeure; dit blijft niet duren. Ieder weldenkend mens, ongeacht aan welke kant van de lijn hij zich bevindt, weet dit. De enige vraag die op heden onbeantwoord is, is welk systeem het huidige zal opvolgen. Een supranationaal nonidentitair totalitair systeem, of een Volksbeschikking? Wat het zal worden zal beslist worden in een gigantische krachtmeting, die nu reeds enige tijd aan de gang is doch die haar culminatie nog dient te kennen. Zoals elke krachtmeting van deze aard, zal de uitslag bepaald worden door mensen (kwaliteit én kwantiteit), door middelen (geld, logistiek, tech), door strategie, door wilskracht / moraal…

De ‘regels’ van zulke krachtmeting zijn reeds duizenden jaren dezelfde, ongeacht hun schaal of context, doch dit is ónze tijd, dít zijn onze levens en wat wij doen of verzaken te doen zal beslissen in wat voor wereld onze kinderen en hun kinderen zullen leven en groeien, welke kansen zij zullen hebben of ontberen, welk geluk zij zullen kennen of hetwelke wij hen zullen ontzeggen door onze apathie, onze onwil, ons getwijfel…

Elk van ons heeft in het leven de kans en de keuze om iets te doen wat de grenzen van de sterfelijkheid overstijgt, iets te doen wat het leven zin geeft. Dit is de keuze voor ons allen; dat zij een betere samenleving zouden kennen dan degene die wij vandaag kennen, zou dat niet de grootste erfenis zijn die wij kunnen nalaten?

Quo Vadis? Zult gij kiezen voor de hoop en die hoop volgen in daad en woord, of zult gij apathisch toeschouwer zijn van de ondergang?

Die keuze is aan ons allen…

Tomas Boutens

– mag gedeeld worden –