Ook Oekraïne gebruikt misbruikt het Russische gas om Europa te chanteren.

De liefdesverklaring van president Piotr Poroschenko aan de zgn. waarden van de EU is niet zonder eigenbelang.  Hij wil zijn keuze voor de EU verzilverd zien.

Na de Griekenland-redding bereiden de Europese belastingbetalers zich best voor op een tweede financieel vat zonder bodem: de Oekraïne-redding.
Het financiële infuus voor Griekenland is in vergelijking met de noden van Oekraïne  onbetekenend.  Zelfs de EU-commissaris voor energie, Günther Oettinger, moest dit laatst in Pressburg (Bratislava) toegeven.  In maart had de Duitse minister van financiën Wolfgang Schäuble hierover een opmerkelijke uitspraak gedaan: “Of ons dat economisch en financieel ‘iets’ kost is niet zo belangrijk…  Hier gaat het erom dat de internationale rechtsorde moet gehandhaafd worden.”

Vanuit dit standpunt wordt de steun aan Oekraïne gefinancierd.  De EU-commissie gebruikt het stabiliteitspact om via leningen op de financiële markten het nodige geld voor kredieten (sic) aan Oekraïne te verschaffen.  Een schaduwbudget.  In februari ging de voorlopige Oekraïense regering ervan uit dat het land alleen al tot 2015 35 miljard dollar buitenlandse hulp nodig heeft.

Als deel van een kredietpakket van 1.6 miljard euro heeft de EU intussen in mei 100 miljoen euro en recent nog eens 500 miljoen aan Kiev overgemaakt.  Officieel als krediet.  Terugbetaalbaar als de koeien op het ijs dansen.
De vereiste eisen (… tegenprestaties) kan men eveneens in dezelfde put gooien.  Officieel moet Oekraïne aan voorwaarden voldoen, zoals hervormingen van de energiesector, meer ‘inspanningen’ tegen corruptie en een betere staatsboekhouding.  Oekraïne kan deze ‘eisen’ opbergen bij het plaveisel naar de hel.

Door de strategische ligging als transitland voor de Russische gas- en olieleveringen heeft Oekraïne een troef in de hand t.o.v.  Europa.  30% van het Europees gasverbruik komt uit Rusland en de helft daarvoor wordt via pijpleidingen door Oekraïens grondgebied geleverd.
Dat Kiev er niet voor terugschrikt bij financiële problemen de gaskraan naar Europa toe te draaien heeft de zgn. gasoorlog in 2009 bewezen.  Wegens onbetaalde rekeningen draaide Rusland de kraan naar Oekraïne toe, waarop dit land zichzelf dan maar bediende van het gas dat voor Europa bestemd was.

Ook al vond er intussen een machtswissel plaats, toch blijft de bereidheid Europa te gijzelen onverminderd in Kiev bestaan.  Ten bewijze: het pokerspel tussen Kiev en Moskou over de toekomstige gasprijs en over onbetaalde rekeningen (volgens Gazprom gaat het om 4,5 miljard dollar).   En daarbij heeft Kiev onbeschaamd de EU ingezet.  We mogen ervan uitgaan dat de EU, m.a.w. wij, de belastingbetalers, de uitstaande gasrekeningen zullen betalen.

De EU bevindt zich omwille van de gasafhankelijkheid in geen goede onderhandelingspositie en onderneemt zelfs geen poging om de chantagemogelijkheden te verkleinen.

De EU en de Amerikaanse regering hebben zo lang druk op Bulgarije uitgeoefend dat het land bereid was de bouw van de pijpleiding door de Zwarte Zee te doen stoppen.  Zoals bij de Nord-Stream-Pipeline wou Gazprom met dit project Oekraïne als transitland naar Europa buiten spel zetten.   In maart heeft de EU-commissie de beslissing wie van de van de OPAL gasleiding (Ostsee-Pipe-line-Anbindungsleitung) gebruik mag maken uitgesteld.  OPAL is een verbindingsstuk tussen de Nord-Stream en het EU-gastransportnet van het noorden naar het zuiden.
Tot op heden mag Gazprom slechts de helft van de capaciteit gebruiken, terwijl er belangrijke reserves zijn.
Rusland heeft intussen voorgesteld de niet volledig gebruikte OPAL-capaciteit te laten veilen.

FT

Preussische Allg. Nachr.