De bevolking van Detroit heeft het niet bepaald gemakkelijk. Enkele jaren geleden ging General Motors, de grootste werkgever van de stad failliet. En nu is het de beurt aan de stad zelf. In beide gevallen is de oorzaak dezelfde: wegkijken van de torenhoge problemen
Beide trieste faillissementen symboliseren het grote voordeel dat de VS genieten boven Europa. Daar laten ze wanhopige zaken vallen om ruimte te maken voor wat gezond is en levenskracht heeft. Dat is een teken van kracht en niet van tekort schieten.
Misschien dat Europa en zeker de eurozone wat meer een voorbeeld aan de VS kan nemen. Wie weet komt het herstel dan sneller. In Antwerpen heeft GM jaren sociale voordelen gekregen waarvan kleine bedrijven enkel maar kunnen van dromen, zelfs toen het bedrijf theoretisch doodziek was moest de “sociale vrede” bewaard blijven. We zeggen het luidop “het land b is ook failliet”. Maar wij lenen maar op, en het mag van de wereldvreemde EU. Gelezen dat Frankrijk Peugeot wel mag subsidiëren met 80 miljard €.
Natuurlijk is het triest wanneer grote namen definitief dreigen te struikelen. GM torste een schuldenlast van $ 175 miljard en Detroit van $ 20 miljard. En natuurlijk werden en worden talloze crediteuren zwaar geraakt door de faillissementen, maar het is de kracht van de VS daar uiteindelijk niet of amper rekening mee te houden.
En dus zijn de afgelopen jaren talloze bedrijven, banken en gemeenten failliet gegaan. Maar in de ellende is er desondanks weer een lichtpuntje te bespeuren. In de VS betekent een faillissement niet het definitieve einde! Curatoren zijn steevast in de weer om een doorstart mogelijk te maken. De eigenschap om door te vechten en niet op te geven is zodoende een cultureel element van de samenleving geworden.
In Europa daarentegen is een faillissement een definitief bewijs van mislukking en onbetrouwbaarheid. Er is geen weg terug meer. Dat verhindert veelal de wetgeving. Aan deze opstelling zitten twee kanten. Enerzijds vermindert het de animo om risico’s te nemen, anderzijds bevordert het de neiging bij overheden om grote namen, die dreigen om te vallen, alsnog te redden. De voorbeelden zijn legio.
De resultaten van die opstelling zijn niet bepaald bemoedigend. Toen Griekenland dreigde te struikelen, stelden de crediteurenstaten zich in eerste instantie onverbiddelijk op. Een redding was uit den boze! Maar toen puntje bij paatje dreigde te komen, werden ze een stuk toeschietelijker. Sindsdien wordt de ene na de andere lening verstrekt zonder dat er van enige verbetering sprake is. En zo zijn er meer voorbeelden
Uiteindelijk is ook voor Europa het moment gekomen dat wensdenken plaats maakt voor realiteitszin. In het geval van Griekenland is een gedeelte van de schulden geherstructureerd en Cyprus had zelfs niet meer te willen. Er zijn echter daar nog geen echte lessen uit de hele gang van zaken getrokken. In de VS heeft de overheid de macht om banken uit bedrijf te nemen en de crediteuren voor de kosten te laten opdraaien. In Europa moet op dit gebied nog een begin van wetgeving gemaakt worden. Brussel heeft blijkbaar weinig haast en dus zal het nog heel lang duren, voordat de rekening gelegd wordt waar het hoort.
Het is ondoenlijk te berekenen wat deze opstelling Europa financieel en economisch gekost heeft. In ieder geval laat de economie in de VS alweer jaren een bescheiden groei zien en krimpt de eurozone opnieuw. Bovendien is het Europese bankwezen nog erg zwak, wat een herstel al jaren in de weg staat, waardoor consumenten steeds huiveriger worden om te besteden.
Het gebrek aan durf om banken in een korset te dwingen en om via strenge wetgeving een einde te maken aan het too big to fail syndroom, is misschien nog wel het grootste Europese falen. Met GM ging een Amerikaans icoon ten onder. Dankzij de traditionele tweede kans is het bedrijf nu alive and kicking. En ook Motownstad zal zich opnieuw oprichten. Dat is de uiteindelijke les voor Europa. Laten vallen, wat moet vallen!
Maar de Europese staten, met hun selectieve subsidiering van bedrijven, enkel om de eigen kiesbaarheid veilig te stellen, zitten diep in de nesten, de bedragen zijn gigantisch die er voor geleend zijn. De rekeningen worden naar de belastingbetaler doorgeschoven.
Dat dit straffeloos kan kunnen we enkel doffe ellende voorspellen de komende jaren alsook de ondergang van de democratie.
De twee vaak gehoorde/geschreven zinnen aangaande de economische crisis zijn “De overheid moet banen creëren” en “De overheid moet de economie stimuleren”. De personen die deze gedachten propageren hebben niet door wat een overheid nu precies is, of ze werken voor de overheid (het werken voor de overheid sluit overigens niet uit dat de persoon in kwestie ook maar iets van een overheid begrijpt). Een overheid creëert netto gezien niets, want het neemt inkomen in beslag en gebruikt dat uiterst inefficiënt en aan de verkeerde doelen. Hiermee vernietigt de overheid juist waarde.
Een overheid voegt niets toe, het ontneemt 50% van het inkomen bij de werkende ingezetene en bedrijven en besteedt en herverdeelt dat op uiterst inefficiënte wijze. Dit komt doordat de overheid een ambtenarenapparaat nodig heeft om belastingen vast te stellen, te innen, en te herverdelen. Het herverdelen houdt in dat er weer ambtenaren moeten zijn die bepalen wie, wat, waar, en wanneer krijgt. Net zoals bij veel goede doelen, blijft er dus ontzettend veel (belasting)geld aan de strijkstok hangen terwijl bij het uiteindelijke doel maar een fractie terecht komt. Het gekke is dus dat niemand van een bedrijf zou accepteren dat alles vooraf betaald moet worden terwijl het bedrijf niet eens specificeert wat voor diensten zij gaan leveren in ruil voor het geld. Maar van de overheid accepteert iedereen het!
Asbakkeninspecteurs…
Erger nog dan inefficiëntie, is dat de overheid met al haar ambtenaren dus ook bepaalt waar het geld aan besteed moet worden. De keuzes die gemaakt worden zijn vaak zwakzinnig te noemen (JSF, interieur UWV, computersysteem UWV, computersysteem politie, politietop salarissen van meer dan 2 ton, ontwikkelingshulp die niet werkt, geld en garanties om de euro drijvende te houden, 4 inspecteurs om de asbak van Zomergasten te onderzoeken, banken nationaliseren, Vogelaarwijken, en zo verder). De geschiedenis leert ons dat de overheid uiterst inefficiënt en volkomen ineffectief met ons belastinggeld omgaat. Veel van de diensten die zij levert kan een privaat bedrijf direct en beter doen en tegen lagere kosten (tolwegen bijvoorbeeld). Door alleen al de enorme overhead van de ambtenarij eruit te snijden, zijn er enorme kostenbesparingen te bewerkstelligen, maar als er dan ook nog effectiever met het geld wordt omgesprongen (de juiste doelen), dan wordt er pas echt meer bereikt. Dit geeft ruimte want de belastingbetaler hoeft dan minder belasting te betalen en krijgt er meer voor terug. Deze financiële meevaller zal altijd hoger uitvallen dan de nieuwe kosten (zoals tolwegen) voor de belastingbetaler. Netto gaan de mensen er dus op vooruit.
De rol en plaats van de overheid
Dit betekent echter niet dat geen enkele taak bij de overheid thuis hoort (denk aan onder andere defensie, rechters en politie), maar de controle hierop moet wel zodanig zijn dat de inefficiëntie en ineffectiviteit tot het minimum beperkt kan worden. De verantwoordelijke ambtenaren moeten worden afgerekend op prestaties. Zonder consequenties zullen ambtenaren nooit op hun scherpst zijn en dit is een groot deel van het probleem met overheden. Niemand is verantwoordelijk en zelfs de grootste prutsers krijgen een mooie positie in de banencarrousel die Den Haag/Brussel heet. Eigenlijk zou de kiezer een motie van wantrouwen moeten kunnen indienen tegen de eindverantwoordelijken (ministers, staatssecretarissen, afdelingshoofden) die bij voldoende steun automatisch tot een bindend referendum moeten leiden over het wel of niet ontslaan van de betreffende bewindsman/vrouw.
Afzetters!
Nu hebben we niets van dit alles. Althans, niet zoals ik het hier bedoel. De overheid wil bijvoorbeeld wel besparen, maar dit is helemaal geen besparing. Het huidige plan op ouderenzorg is daar een voorbeeld van. De familie/mantelzorger moet meer taken op zich nemen. Op zich een idee, maar in de huidige context zo krom als wat. Waar de overheid vroeger minder dan 10% van het inkomen in beslag nam is dat nu dus iets van 50%. Daarvoor beloofden zij allerlei extra lekkers en leuks zoals ouderenzorg. Nu willen ze het geld (belasting) wat ze hiervoor krijgen houden, maar niet de dienst leveren (ouderenzorg; die moet u dus voortaan zelf leveren). U wordt dus gewoon afgezet.
De overheid doorzien
Dus waar de overheid zegt dat zij bezuinigt, is zij meestal bezig met verzwaren van de lasten en/of het leveren van minder diensten voor meer geld. Waar de overheid zegt banen te creëren, is zij eigenlijk bezig met verzwaren van lasten en het reduceren van de effectiviteit van het belastinggeld. Waar de overheid zegt de economie te stimuleren, zorgt zij vaak juist voor een misallocatie (geld uitgeven aan de verkeerde dingen), die de economie uiteindelijk niet ten goede komt. Al met al is de overheid een totale ramp. Zij moet drastisch worden verkleind (en daarmee ook de belastingdruk) en onder gezag van de kiezer gezet worden die de middelen moet krijgen om incompetentie af te straffen. Zolang dit allemaal niet gebeurt, zal de ramp die overheid heet alleen maar groter worden.
Alexander Sassen van Elsloo is oprichter van Sassen Research & Consultancy Company. Voorheen was hij head of research bij Hobart Capital Markets in Londen en deed hij aandelen- en hedgefundsales bij onder andere Kepler, MF Global en Rabo Securities.
http://www.telegraaf.nl/dft/goeroes/alexandersassenvanelsloo/21781733/__Vernietigende_overheid__.html
En nu willen ze snoeien in het scannen!!
Dus, als je een senior bent en je bent herstellend van kanker, met mogelijk een terugval, dan zullen ze die maar hun kaars laten uitblazen?! Brengen niks meer op voor de maatschappij, kosten te veel geld, en de allochtonen moeten toch
gratis hunnen bediend worden nietwaar? Dus doelstelling: dan maar éigen volk laten creperen!!!