De Europese Unie breidt weer verder uit, dit keer met een regeling voor Geldmarktfondsen.

“De bankencrisis heeft duidelijk gemaakt dat ook aan geldmarktfondsen, Money Market Funds, risico’s verbonden zijn. De kans op besmetting van de reële economie kan, gezien de aard van die fondsen, groot uitvallen. Of alweer een uitbreiding van de taken en bevoegdheden van de Europese Unie hier een goede oplossing is, betwijfel ik principieel, ook al zijn de hier voorziene aanzienlijke buffers, meer transparantie en dies meer evidente maatregelen.
Maar: tegelijk stelt men dat het ‘externe ratings zijn die voor runs kunnen zorgen’. Tja, dit lijkt veel op ‘shooting the pianist’.
Het is naïef te denken dat een interne rating volgens EU-maatstaven plots alle problemen, zoals asymmetrische informatie en adverse selectie zal kunnen oplossen.
Ik sta hier vandaag niet als loopjongen van de bankenlobby, wel als nuchter parlementslid, dat wil proberen naïeve opvattingen aan te klagen.

Ik zie het al voor me, de weg waar men naartoe wil op langere termijn: een soort socialistisch politbureau alias EU-rating-kantoor dat de ratings van bijvoorbeeld Griekse staatspapieren en consorten als ‘top’ en ‘extreem veilig’ gaat aanprijzen -conform de officiële EU-politiek- en waar externe ratingbureaus hun mond over te houden hebben. Dan zeg ik: Neen, bedankt.”