Deze Vrije Tribune over het fanatisme van de Europese Unie, haar hypocrisie inzake handelsbetrekkingen en de waanzin van haar meerjarenbegroting, raakte in De Standaard en de rest van de Vlaamse poco media niet gepubliceerd.

“Er zijn zo van die toevalligheden. Vorige week behandelde het Europees Parlement op dinsdagvoormiddag, allebei na elkaar, twee vrijhandelsdebatten. Enerzijds een debat naar aanleiding van vier rapporten van Geert Bourgeois over de EU-vrijhandelsovereenkomst en investeringsbescherming met Vietnam. Anderzijds dat over het toekomstige partnerschap met het Verenigd Koninkrijk.

Wat een toonverschil. In het Vietnam-debat brachten de voorstanders van de Europese Unie een ode aan de voordelen voor iedereen van zo’n vrijhandelsovereenkomst. Zelfs over de mensenrechten in dit communistische land moesten we ons niet al te veel zorgen maken. Dat is allemaal veel verbeterd. We moeten open staan voor de wereld en voor de welvaart die ons met Vietnam te wachten staat. Zo’n handelsovereenkomst is zelfs juist een goede zaak voor de mensenrechten.

Maar in het debat over de toekomstige verhouding met het Verenigd Koninkrijk: ho maar. De haat zit er bij de voorstanders van de Europese Unie nog steeds hoorbaar diep in. De specialisten hadden zich voor dit debat verzameld om al de belemmeringen en bezwaren op te sommen om te kunnen komen tot een simpele vrijhandelsverhouding met die Boris Johnson. Als de EU-onderhandelaar Barnier in zijn slotspeech over Johnson spreekt, voegt hij er aan toe “die wij zeer respecteren”, zoals Shakespeare dat in de mond legde van Antonius over Brutus, de moordenaar van Caesar. “And Brutus is an honourable man.” Het legendarisch geworden zinnetje waarmee afkeer en verachting worden uitgedrukt.

Barnier kwam onomwonden tot de conclusie: Groot-Brittannië moet niet denken dat ze hun herwonnen vrijheid zullen kunnen of mogen gebruiken om hun zin te doen. Over alles zal heel grondig en heel lang nagegaan worden of Engeland, Schotland en Wales zich wel aan al de vele door de EU opgezette reglementen en normen zullen houden. Dat gaat allemaal heel lang duren. Veel langer dan 31 december 2020, datum waarvan Boris Johnson zegt dat als de EU dan nog niet akkoord is, er geen akkoord zal zijn. Het gaat dus heel lang duren en Barnier voegde er nog een dreigement aan toe: vanaf dan – indien er geen akkoord is – zullen alle producten uit het Verenigd Koninkrijk behandeld worden als goederen uit gelijk welk ander land.

Samengevat: als het aan de voorstanders van de EU ligt, zal Vietnam beter af zijn dan Groot-Brittannië.

De elite die de Europese Unie beheert, is losgekomen van de realiteit. We wisten dit al langer, maar nu zijn hun weerwraak-gevoelens ten aanzien van de Britten ook bezig hun verstand te benevelen. Vlaamse ondernemers en Vlaamse burgers in het algemeen hebben belang bij een snel en flexibel onderhandeld akkoord met het VK. Geen spelletjes meer alstublieft.

Maar het valt te vrezen dat helaas weer zal geprobeerd worden de ‘strafexpeditie’ in de verlengingen te duwen. De EU-elite is van oordeel dat ze met de creatie van de Europese eenheidsstaat een summum van perfectie aan het bereiken is. Dat een lidstaat het lef heeft gehad het ultieme paradijs de rug toe te keren, is een dermate traumatische gebeurtenis geweest voor deze EU-elite, dat ze sindsdien in een kramp leeft. Een kramp die moet verhinderen dat ook andere lidstaten zouden willen afwijken van het voorziene schema.

Net deze week werd ook de meerjarenbegroting van de EU besproken. Men zou denken dat de EU na de Brexit daar een paar lessen uit zou trekken. Bijvoorbeeld dat het Brexit-gebeuren het gevolg was van een Europese Unie die sinds het Verdrag van Maastricht (en vooral dat van Lissabon) veel te veel hooi op de vork heeft genomen, veel te veel een ongewenste namaak-eenheidsstaat is geworden… Men zou verwachten dat er wat minder bemoeienissen zouden komen, en dat er wat minder verzwakking of opnieuw een versterking van de lidstaten op de agenda zou geplaatst worden. Maar neen hoor: de aanvoerder van de EU-garde, Verhofstadt, kwam tot net de omgekeerde conclusie. Het UK stapte uit de EU omdat er net niet genoèg EU was. Er moet volgens de EU-voorstanders veel méér EU komen die ingrijpt op veel méér domeinen.

Deze strategische beslissing van Verhofstadt en zijn volgers is natuurlijk niet zonder gevolgen. De EU-begroting moet in dat geval serieus worden verhoogd, in plaats van wat je zou verwachten (nu de Britse bijdrage is wegvallen) verlaagd. Van bezuinigingen – in tegenstelling tot in alle andere parlementen en begrotingen – is hier absoluut geen sprake. Urenlang worden er lijstjes opgedreund van waar de EU-elite allemaal geld aan wil gaan besteden. Dat er helemaal geen geld voor is, mag de pret absoluut niet drukken. Daarvoor hebben ze in het Europees Parlement een vondst, namelijk de verhoging van de ‘eigen middelen’. Dat ook al die taksen op plastiek, extra vennootschapsbelastingen, taksen op internet, taksen op CO2 en dies meer nog eens bovenop de al veel te zware lasten van de lidstaten zelf gaan wegen, het mag, ik herhaal, de pret van de EU-voorstanders niet drukken.

Conclusie: u zal de komende tijd een hele reeks dingen op u zien afkomen vanuit het Europees Parlement, dingen die u niet voor mogelijk houdt. Een klimaatbeleid, de ‘green deal’, waarover bedragen worden genoemd die weldra een derde van alle middelen gaan opslokken. Een eengemaakt Europees leger, een eengemaakte kapitaalmarkt, een verder samengeperst economisch en zelfs sociaal beleid: het lijstje is lang en komt op u af. De mooie en rijke idee van een intense maar niettemin vrije Europese samenwerking tussen vrije landen is ‘ontvoerd’ door fanatici, net als Europa, de dochter van Agenor in de Griekse mythe, door Zeus werd ontvoerd.

Vrijheid en democratie zijn sinds lang niet meer zo zwaar onder druk gezet als nu. Ik pleit voor bezinning en kalmte, voordat deze EU-instelling uit de hand loopt en ons tegen de betonnen muur van de geschiedenis te pletter rijdt.”

Gerolf Annemans