De meerderheid der internationale vrijwilligers in Oekraïne is er om hun democratie-ideologie in de praktijk te verdedigen. Echter… niet alles loopt zoals verwacht.

“We komen net terug van een missie, een stomme missie. We hebben vier van de onzen verloren. Alle info die we kregen bleek fout te zijn.”

“Toen onze kameraden sneuvelden hebben Oekraïense soldaten hen gefouilleerd, al hun geld, hun identiteitspapieren en hun telefoon gepikt… We hebben een beetje kunnen recupereren maar we weten niet waar de rest gebleven is… “

Internationale vrijwilligers hebben dikwijls zo’n situatie meegemaakt; sommigen hebben besloten te vertrekken:

“Er is geen communicatie, geen leiding. Men krijgt de indruk dat de “bazen” er slechts zijn voor de glorie en dat zij niet zullen aarzelen het leven van de vrijwilligers op te offeren om hun doel te bereiken. Niemand van ons begrijpt hun strategie. Niemand van ons heeft angst voor de dood. We hebben schrik om te moeten dienen onder een slecht commando en (te sterven) voor geen enkel doel.”

2/3 van het bataljon wil weg en heeft zonder toestemming hun basis verlaten. Zelfs afscheid nemen van hun gevallen kameraden, mag niet. Geen enkele balseming-, resp. bewaringsprocedure (in afwachting van repatriëring) werd uitgevoerd. Slechts een verassing als militaire eer.