“Ons“. Bezittelijk voornaamwoord. Duidt een bezit, een eigendom, van meerdere personen, van een gemeenschap aan. Niet verwarren met de liefkozende “die van ons” als een man refereert naar zijn lieftallige echtgenote. Raar fenomeen trouwens, een vrouw zal het over “dié lakkere van mij” hebben. Zij trekt duidelijk een lijn: zij en zij alleen heeft de exclusiviteitsrechten op haar echtgenoot. En toch zit er een mogelijk misverstand verborgen in haar beschrijving, nl: “lakkere“. Antwerps voor “lekkere“. Prijst zij daarmee haar man aan? Vindt ze hem een snoepje? Helemaal niet, ze wil eigenlijk duidelijk maken dat hij eerder een deugniet is, een goedmoedige schavuit, een tooghanger, een luiaard misschien, die amper een handje toesteekt in het huishouden. Wil de man met zijn “die van ons” dan wel zijn vrouwtje delen met een mogelijk derde (vierde…) partij? Meestal niet. Misschien is het gebruik van deze “ons” terug te voeren op het oude taalgebruik, beschouwt hij zich de pater familias, de leider van de sibbe, en zal hij dat bijgevolg met de pluralis majestatis duidelijk willen maken.

Aanleiding van bovenstaande overpeinzingen is een citaat van de Beste Burgemeester die de rest van de wereld ons benijdt.

“De jongeren die rel schoppen aan de kust zijn misschien tuig maar wel ons tuig.”

Voor Bart is Haïti of een Afrikaans Prachtland van “ons”. Neokoloniale uitbreidingswens? Of zou hij nu ook in de pluralis majestatis gesproken hebben? Hij mag ze gerust allemaal in de kazerne Dossin opvangen, de poort op slot doen en de sleutel weggooien.

Trouwens het tuigfenomeen is niet alleen van “ons”. Ook in Nederland hebben ze “hun” tuig:

En in Duitsland. Op YT vindt u een heel arsenaal filmpjes. Overal waar het “tuig” neergestreken is, eenzelfde scenario. Bv.: