Islam is vrede.
Netanyahu zou er maar al te graag op los willen gaan. Iedereen, die deze week gezien heeft hoe hij in de Knesset in de Commissie Buitenlandse Zaken en Defensie bedreigingen uitstootte, zag een aanvoerder met de vinger aan de trekker. En hij zou gelijk kunnen hebben. Israël staat opnieuw voor de mogelijkheid dat er moderne Russische wapens uit Syrië in Libanon terechtkomen, die gestopt zouden moeten worden. Netanyahu probeert boodschappen door te geven, inclusief dreigende boodschappen, aan Assad – maar die is hiervan niet meer onder de indruk. Netanyahu´s rechtstreekse appèl aan Poetin heeft ook niet veel geholpen.
CNN heeft twee weken geleden bericht dat Russische schepen militaire uitrusting naar Syrië brengen. De klok tikt en hoge ambtenaren in het Israëlische leger waarschuwen dat deze scheepsladingen zullen verdwijnen zodra ze Libanon bereiken, als ze niet daarvoor op Syrisch grondgebied zouden worden tegengehouden.
Het Israëlische kabinet nadert het moment van de beslissing. Toeslaan of niet toeslaan, en welke risico´s worden daarbij ingegaan? Moet Israël zich in de kokende ketel van het Midden-Oosten storten om de wapenleveranties van van de russen via Syrië aan Hezbollah te stoppen? Bestaat er een conflict tussen de vloed aan raketten voor Libanon en het hoogste Israëlische belangenprincipe: dat de Arabische wereld “zijn eigen zaakjes regelt” en dat hij geen voorwendsel krijgt om zijn inspanningen om te leiden en zich “met ons bezig te houden”.
Iedere dag worden in onze buurlanden 400 tot 500 mensen gedood. In Tripolis, Libanon, vinden dagelijkse gevechten tussen de naburige woongebieden Jabal Mohsen en Bab-al-Tabani plaats. Daarbij worden zware machinegeweren en anti-tank kanonnen ingezet. Twee weken geleden werden daar 30 mensen gedood en raakten er 200 gewond. In Sidon bevechten pro-Syrische Nasseristische milities de soennitische beweging. De Libanese regering is verlamd en de politieke status van Hezbollah gaat langzamerhand achteruit.
In Syrië worden door de gevechten 80 mensen per dag gedood. De Koerden in het noordwesten van Syrië hebben zich losgemaakt van de staat. In de an-Nusayriyah bergen, het thuisland van de Alawieten, worden voorbereidingen getroffen voor de oprichting van een onafhankelijke staat. Op de Berg van de Druzen bewapenen zich anderhalf miljoen Druzen uit angst voor aanvallen van de Salafisten. Het centrum van het land is een chaos: enkele honderden verschillende milities vechten tegen het Syrische leger, tegen regimegetrouwe milities, tegen sjiitische Irakese troepen en tegen Hezbollah. Tegen het einde van het jaar zal 20% van de buren van Jordanië Syrische vluchteling zijn, met alle economische en sociale consequenties van dien.
De wapens vormen geen existentiële bedreiging:
Onder de Palestijnen is geen oplossing in zicht voor de breuk tussen Hamas en de Palestijnse Autoriteit.
In Egypte is de economie en de staatsorde een chaos en op straat heerst anarchie. De moslims vallen de Kopten aan, de Moslimbroederschap bestrijdt de Salafisten, en in de Sinaï vechten de Bedoeïenen tegen het leger. Wat de Egyptenaren de meeste zorgen baart, is het feit dat Ethiopië een stuwdam aan de Blauwe Nijl bouwt. Deze rivier levert 80% van het water voor Egypte. Egypte beschouwt dit als reden om oorlog te voeren. De crisis met Israël is marginaal vergeleken met de watercrisis.
In Libië slachten de stammen en milities elkaar af. Daar worden de doden niet eens meer geteld. In de grootste Tunesische steden heerst iedere avond een uitgaansverbod. Er worden Tunesische soldaten gedood, terwijl ze vechten tegen Salafisten aan de grens met Algerije.
Irak is al in drie stukken verdeeld en de burgeroorlog is in volle omvang teruggekeerd. In het zuiden heerst een sjiitische, pro-Iraanse regering, die door Maliki wordt geleid, terwijl het centrum van het land door de Soennieten wordt gecontroleerd, waarbij gewapende milities het centrale regime bestrijden. Er vallen iedere week honderden doden, er vinden ontvoeringen en moorden plaats. De Koerden in het noorden produceren en verkopen al zelfstandig olie, zonder de tantièmes aan de regering te betalen.
We zouden ook nog moeten noemen wat er in Tsjaad, Somalië, Soedan, in Aden en in Bahrein gebeurt. Al twee jaar lang staat de Arabische wereld in brand en vernietigt zichzelf, zonder dat daarvoor interventies van buitenaf nodig zouden zijn, en dit zou nog vele jaren zo door kunnen gaan.
Waarom zouden we hen dus, vanwege enkele rusteloze generaals en een schietgrage minister-president, een reden geven om zich samen rondom de enige gemeenschappelijke noemer die ze hebben te scharen – rondom de haat tegen Israël? Laat ze elkaar in alle rust vermoorden. De voor Libanon bestemde wapens zijn gevaarlijk, maar vormen geen existentiële bedreiging. Het gaat niet om de Iraanse bom.
Opiniestuk van Alex Fishman in
http://www.ynetnews.com/articles/0,7340,L-4391453,00.html
Vertaling:
http://ejbron.wordpress.com/2013/06/27/laat-ze-elkaar-in-alle-rust-vermoorden/