Wat Borgerhout deze zomer te wachten staat.

Een foldertje van het feestbestuur, ook gekend onder de naam districtsbestuur, viel deze week in de bussen van Borgerhout. Vijftig jaar invasie zal verplicht worden gevierd. Niet geïntegreerde inwoners staan op de foto tussen, waarschijnlijk, enkele wereldverbeteraars. Die hebben blijkbaar voor de gelegenheid het beste uit hun kringloop kleerkast gehaald en geven voor één keer geen al te vale indruk. Maar misschien werd de foto bijgewerkt, dat kan ook natuurlijk.

De festiviteiten die het district gedurende drie maanden zullen teisteren beginnen op 1 mei met een aangepast solidariteitsfeest, niet van de arbeid, maar wel van de gastarbeid! Zijn er dan nu nog gastarbeiders hier? Dat is hoopvol want die vertrekken vroeg of laat. Nee, dat is logisch en echt te mooi om waar te zijn.

Als men even de namen overloopt van organisaties en deelnemers aan de geplande “festiviteiten” dan denkt men verzeild te zijn in één of ander exotisch land. Er wordt junglemuziek aangekondigd, Turkse traditionele muziek, drums uit Egypte enz. Men kan luisteren naar verhalen in alle talen, vooral Noord-Afrikaanse of Oost-Europese. Let wel op de nuance, geen “vreemde talen” maar wel “alle talen” want noodgedwongen zal er wel ergens een verhaaltje in onze moedertaal bij zitten. Op het eerste gezicht worden er 15 verschillende activiteiten gepland op evenveel dagen. Daarbij is er het zeer flauwe afkooksel van het carnaval van Rio de Janeiro dat hier Borgerrio wordt genoemd met vier halfnaakte derderangs danseresjes en “internationale deelnemers” bestaande uit één groepje uit Nederland.

Alles wordt aan de nog originele bewoners van Borgerhout opgedrongen om in feite de eigen ondergang te vieren en het wordt voorgesteld als een positief feit. Typisch linkse verdraaiing van waarheid en feiten Er is niets positief aan een gefaald project. De invasie heeft handenvol geld gekost aan de belastingbetaler. Het heeft bloed en tranen gekost aan hen die multicultureel werden overvallen, aangerand, bestolen, gewond en zelfs gedood. Ons sociaal vangnet werd praktisch vernietigd, onze ziekteverzekering wankelt door geldgebrek, we betalen de meeste en hoogste belastingen van de wereld en nog houdt het niet op. Links zal blijven melken tot de Vlaamse koe droog is en dan wordt ze waarschijnlijk geslacht, halal.

Het (feest)districtsbestuur gelooft zelf natuurlijk in de verhaaltjes die ze vertellen, ze moeten wel want ze zijn mee verantwoordelijk voor het verval van het district en hun partijen voor de rest van Vlaanderen. Toegeven dat ze (al jaren) de verkeerde weg opgaan is voor hen geen optie. Hun aanhangers hebben de kinderlijke overtuiging dat al het negatieve zal verdwijnen door het gewoon te negeren. Waar hebben we dat nog gehoord: “De staatsschuld is er vanzelf gekomen, ze zal ook vanzelf weer verdwijnen…” zo sprak PS minister Guy Mathot. De huidige stand van zaken voorstellen alsof er niets aan de hand is, is zoals beweren dat een zwaar zieke patiënt kerngezond is. Borgerhout het Potemkindorp van Antwerpen. Borgerhout bestuurd door struisvogels. Borgerhout, het district waar duidelijk blijkt dat zelfs met beperkte bevoegdheden een links bestuur nog veel kan verknoeien.

De rode draad door het programma is de (invasie) migratie. Men spreekt van 50 jaar migratie maar over integratie wordt met geen woord gerept. Na vijftig jaar zijn er nog steeds eerste generatie migranten. Na vijftig jaar spreken de meesten nog geen correct Nederlands. Maar waarom zouden ze ook? Het ganse programma is erop gericht de inheemse Vlaming te beïnvloeden en in feite te dwingen om al het “vreemde” te aanvaarden en niet omgekeerd zoals dat in een normale wereld zou zijn. Een omgekeerde integratie dus.

Er werd een slagzin bedacht die vooral allochtonen moet aanspreken en zich hier thuis laten voelen. Die staat in koeien van letters op het eerste blad van het foldertje: “Borgerhoutenaars van overal na 50 jaar migratie”. Borgerhoutenaars zijn dus blijkbaar van overal. Dat is een tegenstrijdigheid op zich. Borgerhoutenaars zijn van Borgerhout en niet van ergens anders. Een groot deel van de inheemse bevolking, de echte Borgerhoutenaars dus, werden weggepest maar dat mag niet gezegd worden want dat is de vunzige waarheid. De waarheid kwetst en dat past niet in het extreem linkse plaatje. De waarheid is dat immigratie enkel dan een positief resultaat kan opleveren wanneer het beperkt blijft en gevolgd wordt door integratie en assimilatie. Dat is hier niet het geval. Wat we hier hebben is een acuut geval van oververzadiging en dat leidt onvermijdelijk tot een catastrofe. Het zijn enkel mensen met een kinderlijke naïviteit, die niet verder willen of kunnen nadenken, die geloven dat een feestje bouwen alles oplost. Problemen zien en proberen op te lossen vergt een zekere graad van intelligentie en dat hebben ze blijkbaar niet.

Borgerhout lijkt wel het vergeten district. De situatie is schrijnend. Borgerhout waaruit iedereen, die het nog kan, zo vlug mogelijk vertrekt op zoek naar betere Vlaamse oorden. Borgerhout het district van de drugs. Borgerhout dat in het nieuws komt met zijn drugshandelaars, criminelen, overvallen en schietpartijen. Borgerhout het district van de schildpadden die op hun manier “verrijking” hebben gebracht, vooral voor henzelf en niet zoals iedere brave burger het zou verwachten. De winst die ze uit de drugshandel en smokkel binnenrijfden werd misschien wel plaatselijk uitgegeven maar schietpartijen en wilde achtervolgingen, zowel overdag als ’s nachts, waren het resultaat. Borgerhout waar drugsgeld via een Marokkaanse bakker/drugshandelaar waarschijnlijk zelfs de reuzenstoet infiltreerde. Borgerhout waar dit stukje Vlaamse Borgerhoutse folklore door het extreem linkse feestbestuur verbasterd werd, en wordt, zodat het binnen enkele jaren onherkenbaar verminkt zal zijn en zijn Vlaamse herkomst voor goed verdwenen en vergeten. De naam werd al subtiel veranderd, in plaats van “De Reuskens van Borgerhout” spreekt men nu van de reuzenstoet.

Al wat vreemd is wordt voorgesteld als boeiend, uniek, leuk, lekker. Kortom het wordt vergeleken met een vakantiegevoel, met iets dat kleur en smaak moet brengen in ons Vlaamse leven. Een vakantiegevoel is aangenaam, maar slechts voor enkele weken per jaar. Als je er alle dagen en in alle aspecten van het leven mee geconfronteerd wordt dan is dat vakantiegevoel vlug verdwenen en dan gaat men terug hunkeren naar het leven van iedere dag. Al lijkt dat dan soms wat alledaags, het is wat het is, het is van ons, het is gevuld met waarden en gewoonten waarmee wij zijn opgegroeid en die werden overgedragen door Vlaamse ouders, grootouders en voorouders aan hun kinderen, kleinkinderen en nazaten en die wij verder moeten doorgeven aan onze kinderen en kleinkinderen. Dat maakt deel uit van onze identiteit. Dat is bepalend voor wie en wat we zijn en daar moeten we fier op zijn. Dat mogen we niet laten vernietigen door de linkse extremisten die met hun volgelingen, de simpelen van geest, iedereen verplichten om aan de Vlaamse geaardheid te verzaken.

Elliot Ness, uw gefrusteerde reporter in de loopgraven van de Borgerbronx