Voor de laatste grote uitbarsting van de Etna, konden wij een zonsondergang meemaken vanop de rand van de toenmalige hoogste kratertop. Intussen is op die hoogte alles ontoegankelijk, de kabelbaan, de berghut vernietigd. Midden in de zomer, beneden is het ca. 30°C, bovenop de Etna, die zo’n 3300 m hoog is, ijzig koud. Laarzen en anoraks kon men huren. Na de zonsondergang werd het plots donker, alles pikzwart, behalve de zaklampen van de gidsen. En dan een spectaculaire tocht naar beneden in een jeep, over de kronkelende sintelpaden, in het pikdonker met slechts de twee streepjes licht van de koplampen. Zeer indrukwekkend. Een onvergetelijke dag.

Telkens de Etna uitbarst denken we er even aan terug.

Deze filmpjes geven u een idee hoe onwezenlijk het daar boven uitziet. Eens de zon weg, zag men overal kleine rode lichtpuntjes, brandend lava, vergezeld van rookpluimen… Sinds jaren kan men niet meer naar dat punt, op die hoogte, gaan.

In de chalet, na de teruggave van laarzen en anorak, een proevertje van de plaatselijke likeur Fuoco dell’Etna, het vuur van de Etna… inderdaad, een zeer terechte benaming met 70% alcoholgehalte. Men noemt dit een digestief… het lijkt wel of na het proeven van een vingerhoedje je maag in brand staat.