Wat hebben het ontslag van Britse ministers en het insectensterven gemeen?

Ogenschijnlijk niets, behalve dan dat ze de aandacht afleiden van het échte nieuws.

Wekenlang worden we geteisterd door alarmerende berichten over geile zgz. VIP’s, van filmmaffiosi tot politieke beleidsvoerders of hun entourage.  De ene na de andere belaagde schone ging in oude dagboeken snuisteren om zelf een graantje mee te pikken van de aandachtsgolf.  Alsof er iemand geïnteresseerd is in onoorbare avances van ene Mr. Important bij een preutse, niet meer zo “important” tweebenige buik-borsten-billen-reclame of zelfs een wereldberoemde actrice of politica.  Ach, wat zijn ze beledigd.  Ach, wat zijn ze verontwaardigd.  Ach, wat voelen ze zich tot in het diepst van hun getormenteerde ziel getraumatiseerd.

De zgn. ‘slachtoffers’ spelen vlot mee – de insecten daarentegen hebben geen inbreng, behalve dan het verontrustend ‘feit‘ dat ze blijkbaar aan het uitsterven zijn.  En dat verdient evenzeer onze collectieve aandacht.

Je zou bijna kunnen geloven dat we in een quasi perfecte wereld leven. Een wereld waar een hand op een knie en een omstreden verslag omtrent een vroegtijdige insectendood tot de grootste zorgen van deze eeuw behoren.
In de VSA werd de voorzet gegeven. Strauss-Kahn lijkt intussen wel een koorknaap. Wat er daar tussen de coulissen van de Hollywood filmindustrie allemaal gebeurt, grenst aan het ongelooflijke. En het houdt niet op. De kerfstok van een of andere filmpaus wordt met de dag langer. Hopelijk is hij geen bloeddonor.

En het breidt zich uit als de ebolabesmetting in Afrika. Als het regent in de VSA, druppelt het in Europa. Zelfs in een deftig instituut als de EU. Onze redactie zit met een visadempje te wachten op nieuwe onthullingen uit het stulpje der Coburgers.
Zelfs de stiff upperlip Britten haken erop in. Voorlopig is blijft deze tak van de Coburgers buiten schot, maar in de regering heeft men zowaar een minister ontdekt – godbetert van ‘verdediging’ – die naar verluidt 15 jaar geleden naar zijn serviette greep en daarbij toevallig de knie van zijn tafeldame beroerde, of zelfs, even aaide.

De vrouw in kwestie bleef gelaten: “Mijn knieën hebben het overleefd.”. Trouwens, welke enigszins niet te afstotelijke vrouw heeft hetzelfde niet al eens meegemaakt? Welke vrouw is er niet ‘mans’ genoeg om een dergelijke toenaderingspoging af te wijzen? Tenslotte is een publiek diner met meerdere gasten niet te vergelijken met een achtervolging in een donker steegje.

Problemen als de Brexit, de dagdagelijkse problemen met immigranten, met criminaliteit, met sociale zorg, die mogen dan even in de aseksuele diepvries rusten. De vermeende seksuele uitspattingen van publieke figuren – waarmee sommigen een eitje te pellen hebben –  hebben voorrang.

En in Merkelland, waar men probeert een zgn. Jamaica-coalitie op poten te zetten, heeft de Grünen-partij, bij monde van Anton Hofreiter, zich uitdrukkelijk geëngageerd als redders van de insecten. Beschermde omgeving.  Viagra voor de honingbij. Verdelging van spinnen.  Groene redders van insecten… niet van kinderen. Want kinderen kunnen niet vroeg genoeg geseksualiseerd worden. Maar als zij dan het slachtoffer worden van seksbeluste import-roofdieren, dan wordt dit snel onder de mat geveegd.  Een Groene mens kent zijn prioriteiten, nietwaar?

WeinstEUn

“Duitsland moet liefde eindelijk legaliseren!”