Laten we eens kijken hoe het zgn. Minsk II-vredesakkoord in Oekraïne door de beleidsmakers en de media in Kiev onthaald werd.  Het grote gelijk in het kwadraat.    In de laatste paragraaf van het opiniestuk wordt duidelijk gemaakt waarover het gaat: geld en nog eens geld.  Men heeft het over principes.  Een goede verstaander begrijpt de boodschap: ‘geef ons meer geld – tenslotte is heel de heisa zo begonnen – en we zijn bereid ons gedeisd te houden.’  Het omkoop-principe, niet totaal onbekend in  Oekraïne.

We plaatsen een ingekorte vertaling uit het Engels van een opiniestuk uit KyivPost:

“Het Westen wast zijn handen”

“Ja, ze moesten heel de nacht doorbrengen met de Russische president Vladimir Poeting in het paleis van de Witrussische president Alexander Lukashenko op 11-12 februari.  Dat zal voor niemand aangenaam geweest zijn, ook niet voor de Duitse kanselier Angela Merkel en de Franse president François Hollande.

Maar zij kunnen nu wegwandelen, met een zuiver geweten, een verzwakt en verdeeld Oekraïne achterlatend dat militair voor zichzelf moet opkomen tegen een veel sterkere vijand die de Krim gestolen heeft – 5% van het grondgebied en de bevolking – en dat verder moet oorlog voeren tegen de Donbas in Oost-Oekraïne, ooit de thuis van nog een 15% van de 45 miljoen tellende Oekraïense bevolking.

De waardeloze Hollande had slechts enkele uren nodig om de levering van de uitgestelde bestelling van twee $ 1.2 miljard Mistral oorlogsschepen aan te kaarten.  Deze transactie zou – letterlijk – in het gezicht van Frankrijk kunnen ontploffen als ze daar in het Westen de nieuwe realiteit blijven ontkennen dat vandaag Rusland de grootste bedreiging voor de Europese veiligheid blijft.  Dus Frankrijk weigert Oekraïne, een slachtoffer van Kremlins internationale wetteloosheid,  te bewapenen maar is wel bereid de Russische krijgsheren te bewapenen?  Geld overtroeft principes nog maar eens.

Niettemin was het niet allemaal slecht nieuws voor Oekraïne.  Tegelijkertijd met de aankondiging van het Minsk II-vredesakkoord op 12 februari om de lang genegeerde Minsk vredesafspraak te vervangen, kreeg Oekraïne eindelijk groen licht van het IMF voor een $ 17.5 miljard lening van vier jaar.  Het probleem is echter dat het krediet      $ 22.5 miljard tekort komt om de Oekraïense schulden tot 2019 te delgen.

Zoals de Eurasia-Groep voorziter Ian Bremmer meegaf in een twietje: ‘Oekraïne krijgt geld, Rusland krijgt grondgebied.’ en hij neemt nota van de absurditeit van Poetins akkoord tot terugtrekking uit Oekraïne van strijders en wapens, die er volgens hem sowieso niet waren.
De Oekraïense president Petro Poroshenko werd tot deze vrede-onder-alle-omstandigheden onder druk gezet door de verdeelde EU waarvan hij zo graag deel zou uitmaken.  Hij en Oekraïne moeten nu een terugkerende nachtmerrie onder ogen zien: de vingervlugge buurman heeft de sleutel van het huis en heeft de tuin met zeezicht geannexeerd.

Minsk II staat gelijk aan een Oekraïense capitulatie.  ‘s Lands grenzen met Rusland blijven wijd open tot 2016 en de strijdkrachten moeten zich verder terugtrekken van de september demarcatielijn.

Bovenop zullen de opstandelingen, die Oekraïense soldaten gefolterd en burgers geterroriseerd hebben, gratie krijgen.  Zij zullen hun eigen mini-Russische kleptocratie, gefinancierd door Kiev, op zijn beurt gefinancierd door het IMF, kunnen leiden.  De Krim wordt zelfs niet vernoemd in dit vredesakkoord, want iedereen heeft de diefstal van het grondgebied al aanvaard…

Oekraïne moet gebruik maken van de gevechtspauze om zijn verdediging op te krikken…

Poetin en de Russische kleptocratische, hersenspoelende elite leven in een andere wereld dan de West-Europese diplomaten.  De Russische politiek bestaat erin te grijpen wat het kan tot het gestopt wordt door een groter en machtiger iemand.  
Deze zou de VSA en diens wapenarsenaal kunnen zijn, maar het is onwaarschijnlijk onder president Barack Obama, wiens Oekraïne-politiek zelfs voor zijn eigen Democraten een teleurstelling is.  De bewaping van Oekraïne moet niet noodzakelijkerwijs de oplossing – de énige oplossing – zijn.  Europese democratische principes en een financiële opoffering zouden Poetin ook kunnen doen stoppen…“

FT