Freddy’s opiniestukjes waren geliefd bij onze lezers. Hij schreef zoals hij het zag, zonder goedpraten of huichelarij. Nam geen blad voor de mond, of het je het er nu mee eens was of niet. Telkens hij het woord “beroepspolitiekers” schreef, wist iedereen wat en wie hij bedoelde. Verdere uitleg overbodig.
Freddy was al een hele tijd ziek. Toen we hem laatst ontmoetten schrokken we van de achteruitgang. Hij leek in niets meer op de steeds actieve, plannen makende, assertieve man. Kanker verslindt je. Onze redactie bleef in contact met zijn echtgenote; zelf wilde hij liever geen bezoek, tenzij van familie. Hij liet vragen een mailtje te sturen, die zijn vrouw hem dan voorlas.
Zodra we vernemen waar en wanneer de uitvaart plaats vindt, zullen we dit mededelen. Een laatste “men zegge het voort” en een oprecht gemeende “we zullen je missen”, Freddy!
Rust in Vrede.
Dank voor alles.
Mag hij in vrede rusten, we zullen hem missen.
Ik had steeds respect voor deze combinatie van zakenman met het vleugje politiek. In ieder geval een overtuigde Vlaming. Ik las graag zijn stukjes. Zeker had hij – politiek – zowel vrienden als vijanden. Zo bekijkt men een rasechte Vlaming. Ik had hem nog graag terug aan het roer gezien van de VLM, zijn kind.