Moet ik er nu echt zelf de stekker uittrekken?
Ik meen een miljardenfraude te hebben ontdekt ten nadele van duizenden werknemers in Europa!

Deel 1

Ziehier mijn verhaal en hoe mijn vroeger bedrijf VLM er deel van uitmaakt.

Eerst wat geschiedenis. Ik zal in de nabije toekomst het juiste verhaal schrijven over de schandalige wijze waarop men mijn kind VLM van mij heeft gestolen. Het volstaat vandaag te schrijven dat het voor minder dan 5 miljoen euro werd verkocht (195 miljoen BEF) en dat de koper het wat jaren later verkocht aan AIR FRANCE voor een 40-voudige prijs van een kleine 8 miljard BEF!
We schatten dat de werkelijke waarde toen ongeveer 5 maal minder was maar dat heeft AIR FRANCE kort na de overname zelf kunnen vaststellen.

Het doet me denken aan een soortgelijk verhaal dat vandaag alle kranten haalt namelijk de miskoop van het Amerikaanse Perrigo  door tegen een veelvoud van wat het werkelijk waard was Omega Pharma over te nemen.

Terug naar VLM. Na de overname begon VLM meer en meer hoogte te verliezen en kwam snel in de rode cijfers terecht. De vakbonden waren zeer zeker een deel van het probleem en begonnen steeds nieuwe eisen te stellen om de lonen en vergoedingen bij VLM steeds meer en meer aan deze van het grote AIR FRANCE aan te passen. Na een paar jaar bleken de verliezen voor een betrekkelijk kleine maatschappij (250 werknemers) de spuigaten uit te lopen. Ditzelfde werd vastgesteld bij het eveneens door AIR FRANCE overgenomen CITYJET uit Dublin (ongeveer 1250 werknemers)

In 2013 kleurden de resultaten van deze twee nieuwe AF (Air France) dochters donkerrood. AF liet de luchtvaartwereld aanvang 2014 weten deze dochters uit hun familie te willen bannen.

Hier begint feitelijk mijn verhaal maar al wat ik nu ga schrijven is mijn perceptie van wat er daarna allemaal ongeveer moet gebeurd zijn. Ik ben overtuigd dat ik steeds dicht bij de waarheid  zal zitten en zal nu een soort theaterstuk gaan schrijven met als hoofdrolspelers de toenmalige voorzitter van AIR FRANCE, “Anneke“, de eigenaar van het Duitse bedrijf INTRO dat bijna wereldfaam heeft verkregen door het ene verlieslatende luchtvaartbedrijf na het andere over te nemen met als doel het te REORGANISEREN, “Mieke” en de huidige eigenaar van VLM “Jefke“. Ook de vorige baas van Renault Vilvoorde “Pierre-François” en de baas van Opel Antwerpen “John” komen in mijn stuk voor.

Eerst wat geschiedenis. Er waren vroeger in ons land vijf bloeiende assemblagefabrieken:

– Renault in Vilvoorde
– Opel in Antwerpen
– Ford in Genk
– Volvo in Gent
– Audi in Brussel

We beginnen bij Renault in Vilvoorde.

Wij zijn er reeds jaren van overtuigd dat de grootste vijanden van de gemotiveerde arbeiders en bedienden de vakbonden zijn. Zij zijn de priesters van vroeger die van alles beloofden voor het hiernamaals stilaan gaan vervangen met beloften voor het hiermaals. Net zoals de Paus en de bisschoppen leven ze op nogal grote voet, hoeven niet te hard te werken maar moeten er voor zorgen dat hun beloftenwinkel blijft draaien, dat ze machtig zijn  en dat ze zo goed als onschendbaar of ontastbaar zijn. Om te kunnen meespelen moet men bij de enen “gedoopt” worden en bij de anderen een lidkaart van de vakbond aanschaffen. De enen kunnen zorgen voor uw eeuwig geluk door het vergeven van uw zonden die ge hen komt vertellen en de anderen zorgen voor een beter inkomen indien U naar hen luistert en staakt en betoogt wanneer ze het U opdragen.

Over naar Vilvoorde.

“Pierre François” krijgt regelmatig de machtigen van de vakbond over de vloer. Ze beschikken over een machtig chantage wapen, namelijk de staking.
Onze Pierre François krijgt te horen dat ze de boel gaan platleggen indien ze jaarlijks geen extra dag verlof krijgen die Renault uiteraard moet betalen. Anders… den blok erop!

Hij belt naar Parijs; vertelt dat de verkoop van de nieuwe modellen goed loopt en een staking een ramp zou zijn. Na wat gepraat is Parijs akkoord.
Een volgende maand eist men twee uur minder te moeten werken. Wat later: méér dienstenchecks, hogere premies, méér werkkledij, langere pauzes en het blijft maar duren.
Op een dag moet “Pierre François” naar Parijs komen. De grote baas vraagt hem of hij zich realiseert hoeveel euro het kost om een “”Renoke” in Vilvoorde in elkaar te vijzen? Ja,dat weet hij. Hoogste bedrag van alle fabrieken in Europa. We kunnen dat vandaag doen voor 30% minder in Spanje, 40 in Portugal, 50 in Roemenië” enz.enz. hoort hij zich toeroepen.

De grote baas laat “Pierre François” van zijn stoel vallen als hij hem hoort zeggen:
“We zijn niet kwaad op U; we blijven zorgen voor uw toekomst maar  we hebben gisteren een definitieve beslissing genomen en draaien in Vilvoorde het licht uit. Uw laatste taak in België is om de sociale kosten met de vakbonden te regelen en liefst zo weinig mogelijk toe te staan.”
De besprekingen slepen weken aan en lopen in de miljarden BEF. De meeste arbeiders en bedienden zijn niet boos want ze gaan allemaal naar huis met een bedrag waarvan ze nooit hebben gedroomd het ooit te ontvangen.
Velen hebben na korte tijd opnieuw werk en zijn feitelijk blij dat de tent werd gesloten.

Na enkele jaren ontvangt “John” een oproep van General Motors uit Detroit (Michigan).
Zelfde scenario als bij “Jean François”.

Terug wat later opnieuw een telefoon uit Detroit maar nu van Ford die de baas uit Genk naar de VSA laat komen.
Zelfde afloop als bij “Jean-François” en “John“.

Deze drie fratsen hebben de “moeders” miljarden en miljarden gekost.

Nummer 4 in de rij is Volvo en deze wil die miljarden voor het afdanken van zoveel mensen niet betalen. Die besliste nog niet om het licht uit te draaien maar nam voor enkele weken de beslissing om alle toeleveranciers enkele jaren vooraf te verwittigen dat ze niet meer moeten leveren in de toekomst en zelf hun voorbereidingen moeten nemen voor het eventuele “sociaal passief”. Men wil nog niet toegeven dat het licht zal uitgedraaid worden maar spreekt nu van mogelijke nieuwe contracten tegen andere voorwaarden, of van het uitbesteden van die onderdelen aan andere landen, of de mogelijkheid die onderdelen zelf te gaan maken enz.enz.

Feit is dat er nooit zoveel auto’s werden gebouwd in de wereld als nu. Maar niet meer bij ons. Wilt u nu een Renault, Opel of een Ford, dan kan u hem steeds aanschaffen maar zal hij in het buitenland worden in elkaar gevezen. De vakbonden vernietigden onze hele auto-industrie.

Maar in andere sectoren zoals b.v. de luchtvaart gaat het er juist op dezelfde wijze aan toe.

“Anneke” heeft hetzelfde probleem als “Jean François” en “John“.
Het wil VLM kwijt maar heeft uitgerekend dat dit ongeveer 30 miljoen euro zal kunnen kosten. Bij VLM dat een soort familiebedrijf was werken vele trouwe mensen waarvan er zelfs velen zijn die ongeveer 25 jaar geleden door Freddy Van Gaever werden aangeworven en die hun eerste werkgever was. Zoals mijn dochter Kristin. Zoals de zoon van mijn overbuur Koen Geerts. De vader van Koentje kwam me méér dan twintig jaar geleden vertellen dat zijn zoon was afgestudeerd in de mechanica.”Hebt U niets voor hem”? “Jazeker, ik ken de vriendelijke en beleefde Koen. VLM begint goed te draaien; hij mag direct beginnen in de technische dienst”. Hij is er vandaag nog.
Bovendien is het gemiddeld loon nogal hoog bij VLM. Gezagvoerders, piloten, vliegtuigtechniekers, enz.

http://www.gva.be/cnt/aid914176/laatste-vlm-vliegtuig-uitgewaaid-in-deurne

“Anneke” weet dat VLM een soort kanker heeft en er geen kopers zullen te vinden zijn. Maar “Anneke” heeft geluk. Zij krijgt een oproep van “Mieke” die eens wil komen spreken.
Jammer dat er in de auto-industrie nog geen kleppers zijn opgedaagd van het kaliber van “Mieke” want dan hadden die nooit zovele miljarden moeten betalen.

Tijdens het aangenaam gesprek maakt “Mieke” duidelijk dat het niet de eerste maal is dat ze een kanker-bedrijf overneemt en dat er nooit problemen zijn geweest met de overheid.
“U wil van VLM af en u geeft toe dat het U 30 miljoen euro zal kosten om de boel te sluiten.”
“Anneke” geeft dit toe en kent het probleem”.
Plots zegt “Mieke” ” ik doe het voor halve prijs”. “Hoezo?,” zegt “Anneke“.
“Wel kijk: U verkoopt me 100% van de aandelen van VLM voor 1 euro. Ik weet dat VLM nog 12 Fokkers 50 bezit plus wat wisseldelen en ander goed bedoeld breigoed. De totale waarde is ongeveer 15 miljoen euro en er zijn geen schulden. Het eigen vermogen is dus circa de helft van wat U zal moeten ophoesten om de deur te sluiten. Als u mijn voorstel aanneemt hebt u op een uur 15 miljoen verdiend voor uw maatschappij. Tekenen we?”

“He, he, niet te snel,” zegt “Anneke“. “U komt hier binnen en gaat met 15 miljoen waarde buiten voor één euro!”

“Stop” zegt Mieke. “Als U het zo bekijkt ben ik direct weg en kunt ge uw 30 miljoen zelf ophoesten. Als we tekenen hebt U 15 miljoen verdiend en die zijn zeker. Mijn 15 miljoen beginnen vanaf morgen te smelten door de grote verliezen en ik zit met het sociaal passief van 30 miljoen. Begrepen?”
“Anneke” voelt een zalig gevoel over haar heen komen en belooft snel tot zaken te komen. Applaus van alle beheerders voor “Anneke“. Vijftien miljoen bespaard op enkele uren.
Maar “Mieke” heeft nog veel beter nieuws! “Ik ga U niet alleen verlossen van die VLM maar ik wil er ook CITIJET bijnemen dat 5x groter is en met 1250 zit.”
Wow. Tienmaal “Wow!”.

En zo lezen we in de pers aanvang 2014 dat “Anneke” niet enkel VLM maar ook CITIJET verkocht heeft aan “Mieke“.

Plots denkt ondergetekende dat er misschien een mogelijkheid is om terug mijn vroeger kind te gaan leiden. Ik heb wel wat referenties in verband met vroegere zakelijke successen, twee universitaire diploma’s, juist de Senaat verlaten enz.

Ik bel het, waarschijnlijk zeer grote bedrijf, van”Mieke” op in het Beierse dorp Reichenswand en heb een afspraak gemaakt met  de nummer twee van het bedrijf. Nummer één blijkt de schatrijke eigenares te zijn die niet meer zoveel naar de zaak komt.

We rijden dus naar INTRO en hebben het juiste adres. We zijn er in de late avond en rijden de volgende morgend naar INTRO.
Tot onze stomme verbazing blijk ik een foutief adres te hebben. Ik sta voor een middelgroot hotel daar waar ik een gebouw verwacht van meerdere verdiepingen met in koeien van letters INTRO Aviation. INTRO nam reeds vele tamelijk grote luchtvaartbedrijven over. Ze moeten over tientallen bekwame reorganisatoren beschikken om al die bedrijven te besturen.
Ik ga het hotel binnen en vraag aan de baliebediende of ze weet waar ik in de straat ergens het INTRO-gebouw kan vinden.
“Nein, es ist hier” Ga met de lift naar de bovenste verdieping. Ze huren daar wat kamers!…

Ik vertel aan de Nr 2 mijn hele leven en de tegenslag die ik gehad heb met VLM. Ik stel voor de sterk verlieslatende zaak gratis te gaan leiden. Zodra er winst is wil ik 10% van de winst. “Zoiets kan u niet weigeren! Zo een voorstel doen weinig managers! Wat denkt u?”

“Ik ga daarover nadenken”,zegt de Nr. 2, “we zijn nog met enkele andere grote overnamen bezig maar binnen de maand hebt U mijn antwoord maar het ziet er goed uit. Buiten VLM en CITIJET is ook INTERSKY in Friedrichshafen van ons, enz. We zien wel”

Ik rij al fluitend naar Antwerpen maar ruik onraad. Er klopt iets niet denk ik bij mezelf.

Na een maand heb ik nog niets gehoord.
Ik val van mijn stoel wanneer ik in “De Tijd” een artikel lees van de volgens mij veruit meest bekwame luchtvaartjournalist Guido Meeuwsen.

VLM verkocht met management “buy out”,  “Jefke” is de nieuwe eigenaar enz.

Ik bel onmiddellijk de Nr 2 in Reichenswand op en vertel hem mijn ongenoegen. Ik kan niet begrijpen hoe het mogelijk is dat vliegtuigmaatschappijen zo snel van eigenaar kunnen veranderen en dat hij mij niet heeft benaderd. Hij blijkt het terug razend druk te hebben en stelt voor me de co-ordinaten van “Jefke” te geven zodat ik met die man verder contact kan opnemen.

Na mijn eerste ontmoeting met “Jefke” ben ik overtuigd dat ik iets heb ontdekt dat waarschijnlijk nog niemand heeft ontdekt, namelijk miljarden fraudes met het sociaal passief van bepaalde bedrijven. De grootste namen in de wereld van bedrijfsrevisoren hebben meer en meer een afdeling “overnamen van bedrijven”. Ze sturen gepeperde rekeningen om “kopers” te vinden die geloofwaardig zijn en de argwaan van de vakbonden niet oproepen. Ik ben geen verdediger van de vakbonden, wel integendeel. Maar als ze naar mij luisteren kunnen ze nog voor vele miljarden geld vangen in verband met duidelijk dubieuze en recente overnamen in Europa.

VLM had op de dag van de verkoop aan INTRO geen cent schuld. INTRO had dus niet het minste probleem wanneer inkomende rekeningen plots later werden betaald. Het verhaal dat er van het ingewikkelde boekhoudsysteem van Air France naar een totaal ander systeem werd overgeschakeld gaat erin als koek. Er komt dus een pak “cash” binnen door nu plots later te gaan betalen. INTRO kan snel wat gepeperde rekeningen sturen naar VLM en deze onmiddellijk laten betalen. Na een behoorlijk stuk uit de VLM-taart te hebben gesneden schuift men de steeds heter wordende aardappel door naar een nieuwe goudzoeker zoals “Jefke” die nu op zijn beurt de taart kan opeten tot de boel barst.

Inmiddels heeft “Jefke”  zich als een quasi misdadiger gedragen .”Jefke” heeft van INTRO nog ongeveer 13 miljoen euro “kado” gekregen. Ik volg hem sedert februari vorig jaar. Wat er met VLM is gebeurd tart iedere verbeelding. Van de ongeveer 30 miljoen
die het personeel zou gekregen hebben van “Annekes bedrijf” blijft geen cent over. Integendeel. De fraudeput loopt in de miljoenen. De circa 13 miljoen die er nog waren in januari waren in december allemaal verbrast. VLM is reeds failliet van vorig jaar december!

Ik deelde dit in december van vorig jaar mee aan de “wereldnaam” van bedrijfsrevisoren en de huisbankier. “Waarmee bemoeit u zich?” was de enige reactie. In februari was de put met enkele miljoenen toegenomen. “Waarmee bemoeit u zich?” …

Omdat niemand mij zou geloven wanneer ik nu verklaar dat ik dit reeds allemaal van vorig jaar wist heb ik dit willen kunnen bewijzen. Daarom schreef ik vorig jaar einde december een bijdrage op deze blog. Een van de laatste paragrafen heeft drie zinnen. De eerste zin begint met V de tweede met L en de derde met M.
Zo kan ik bewijzen dat ik zeer goed wist hoe de vork aan de steel zat. Niet gisteren maar vorig jaar.

Wat “Jefke” allemaal heeft uitgespookt kan u over enkele dagen lezen op deze blog. Dat er eerstdaags duizenden slachtoffers zullen zijn die hun voorafbetaalde tickets nooit zullen terugzien, de honderden medewerkers en de medewerkers van toeleveranciers die hun brood gaan verliezen, miljoenen die nooit meer aan trouwe leveranciers zullen betaald worden enz. is vreselijk. En niemand wou me geloven: ik verwittigde het parket maanden geleden, de depistagediensten.  Ik werd thuis verhoren afgenomen door specialisten in fraudegevallen om dagen later te moeten horen “onze bazen gaan er niets mee doen”.  Ik liep de muren op en gaf aan een reeks journalisten alle nodige en verifieerbare inlichtingen maar ook zij vingen bot van de grote mediabazen. Wat Van Gaever vertelt is misschien wel waar, maar te vaarlijk voor ons om het te gebruiken!
Dus doen we het zelf maar.

Wordt over enkele dagen vervolgd met deel 2: De schandalige fratsen van “Jefke”.

Men zegge het voort,

Freddy Van Gaever

Nvdr: Hierbij enkele krantenartikels en beeldmateriaal:

GVA   –    Beurs.com    –    De Tijd   –   Nieuwsblad