Overheden maken de samenleving door allerlei idiote ‘regeltjes’ kapot!
We hadden het genoegen deze week nog eens enkele dagen met echtgenote en enkele kleinkinderen in Rome door te brengen. Wanneer men de kans heeft gekregen om regelmatig naar Noord- of Zuid-Amerika, Afrika, Australië, het Verre of Midden-Oosten te hebben gereisd dan hoeft men niet beticht te worden van chauvinisme als men wil beweren dat niets, maar dan ook niets, de culturele pracht van het middeleeuwse Europa kan evenaren. Rome heeft ons hart gestolen en we willen er steeds naar terug. Maar daarover willen we het vandaag niet hebben. Na enkele dagen Rome kwamen we tot de vaststelling dat we waarschijnlijk méér kans maakten om de Paus op zijn fiets tegen te komen dan om een Vlaamse krant te vinden in Rome. Dan maar ‘De Telegraaf’ uit Nederland.
Tijdens het lezen van deze krant viel onze aandacht op een bijdrage van Alexander Bakker in verband met een interview met een zekere Leo van der Zon. Deze man blijkt reeds vele jaren de voorzitter te zijn van de Stichting Bloemencorso Bollenstreek. Deze Stichting organiseert reeds bijna 70 jaar (68 om juist te zijn!) ieder jaar een prachtige bloemenstoet waarvoor tot één miljoen Nederlanders en buitenlandse toeristen zich verplaatsen. Dit jaar is het op zaterdag 25 april.
Maar de laatste jaren is de moed van de voorzitter er niet op vooruitgegaan. Volgens deze laatste zijn de beroepspolitiekers deze jarenoude publiekstrekker aan het kapot maken door steeds maar nieuwe ‘regeltjes’ uit te vinden. Het ene regeltje is al zinlozer dan het andere en volgens van der Zon: “kosten ze onze Stichting wel steeds méér geld zodat we waarschijnlijk in de toekomst het hoofd niet meer boven water zullen kunnen houden. Bijna iedereen kent de dag van onze jaarlijkse stoet weken van te voren maar enkele jaren geleden werden we plots verplicht om niet minder dan 400 waarschuwingsborden te laten maken en te plaatsen om de bevolking op de hoogte te brengen van onze activiteit en ze als dusdanig te kunnen verwittigen voor mogelijke verkeershinder. Deze zinloze grap heeft ons tonnen geld gekost en uiteindelijk zijn we er in geslaagd om voor de latere jaren het aantal van deze zinloze borgen terug te kunnen brengen tot 200! Méér dan een halve eeuw liep blijkbaar alles zonder het minste probleem maar de politieke overheden willen zich steeds inlaten om niet bestaande problemen toch te willen oplossen.
Zo heeft men weer iets nieuws gevonden voor dit jaar. We zouden nu verplicht worden om alle bloemenwagens te voorzien van ‘zwaailichten’, zogezegd als bevordering van de veiligheid!
Iedereen weet natuurlijk dat dit weer een zinloze beslissing is die ons opnieuw pakken geld gaat kosten. Voor ‘zwaailichten’ zijn dan weer batterijen nodig om nog van het esthetisch resultaat te zwijgen. We gaan ons dan ook met hand en tand verzetten om deze nieuwe zinloze beslissing te laten wijzigen. Door al die steeds nieuwe ‘regeltjes’ moeten we zien aan extra inkomsten te kunnen geraken om te overleven. Zoals het nu gaat zullen we onze jarenoude traditie niet verder kunnen zetten en zal onze bloemencorso ten onder gaan.”
Plots dachten we aan het feit dat toen we een veertigtal jaren geleden naar Wommelgem verhuisden daar ook ieder jaar een traditionele bloemenstoet doorging. Duizenden toeschouwers, volle café’s, heerlijke stemming. Maar hier hebben allerlei ‘regeltjes’ hun slopingswerk reeds gedaan en hebben we de Nederlanders met lengten geklopt. Maar stemt een beslissing zoals deze over de ‘zwaailichten’ niet tot nadenken? En zouden we niet beter beslissen om het ene bestaande ‘regeltje’ na het andere af te schaffen in plaats van er nog nieuwe toe te voegen en als zodanig onze samenleving dag na dag minder draaglijk te maken?
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
Als je met wapens en schietstanden te maken hebt wordt het helemaal idioot, slechts twee voorbeeldjes.
Schietclubs, die alleen .22 schieten, werden verplicht het dak van hun schietstanden te voorzien van 10 cm beton of een equivalent in staal, wat voor veel clubs financieel niet haalbaar was, dus sluiting. Met 10cm. beton hou je zowat het zwaarste kaliber geweer tegen.
En het kan nog debieler. Indien men een wapen voor sportschieten in huis heeft, dient dit te worden bewaard in een kluis of voorzien te worden van een trekkerslot of onklaar gemaakt te worden door een essentieel onderdeel uit het wapen te nemen. Het wapen mag zeker nooit geladen zijn. Indien nu iemand gewapend inbreekt in je woonst en je kinderen of vrouw worden bedreigd en je door een ongelofelijk wonder de kans ziet je wapen geladen in de hand te krijgen, mag je nog altijd dat wapen niet gebruiken. Je zou dus, volgens de wet, de inbreker moeten toelaten geweld te gebruiken – mogelijk te moorden, omdat je wapen bedoeld is voor de SPORT en niet voor ZELFVERDEDIGING.
Gelukkig is heeft de Raad van State, na een procedure, hier een meer logische uitspraak in gedaan http://www.hunting.be/2014/12/wapenwetgeving/
Ik meende me te herinneren dat er jaren geleden al eens geopperd werd dat wanneer een parlementslid een nieuw wetsvoorstel indiende, het alleen nog maar in overweging zou worden genomen indien hij/zij tegelijkertijd een andere oude en uit-de-tijd-geraakte wet afschafte. Men wilde de administratie vereenvoudigen.
Wanneer ik nu als zoekopdracht “administratieve vereenvoudiging” opgeef, kom ik aan een veelvoud van diensten, websites en overheidspersoneel die zich daar om bekommeren. Zowel federaal, Vlaams, in Brussel, tot zelfs op gemeentelijk niveau toe, zijn die allemaal hetzelfde aan het doen. Persoonlijk heb ik toch een andere opvatting van het begrip vereenvoudiging.
Van afschaffen van oude wetten werd sindsdien niet veel werk gemaakt door parlementsleden. De burger mag dit zelf melden, maar de betreffende website is nog steeds niet in gebruik:
http://www.comitewetsevaluatie.be/preview/index.html
Eén ding schijnen die parlementsleden ook permanent te vergeten bij hun wetgevende opdracht. Men maakt wetten in het algemeen belang, en niet voor elke rechtsonderhorige afzonderlijk.
Daar dient juist de scheiding der machten voor. Het hoort toe aan de rechterlijke macht om te beoordelen of een bepaald individu aan een bepaalde wet onderworpen is of niet. Het is weinig zinvol van de wetgever om dat voorafgaandelijk proberen te doen, want dat lukt toch nooit.
Het is precies de mentaliteit van onze parlementsleden om “alles voor iedereen” te willen regelen die leidt tot reglementitis. Terwijl alles voor iedereen regelen simpelweg klare, duidelijke, ondubbelzinnige wetten vergt, zonder 10 miljoen uitzonderingen.
Er zijn ook veel te veel mensen met wetgeving bezig, op allerlei niveaus. Die moeten zich natuurlijk allemaal bewijzen dat ze hun werk ter harte nemen door telkens en telkens weer met een nieuw wetje of reglementje op de proppen te komen, waar de brave burgers, dan de enen, dan de anderen, telkens en telkens weer de slachtoffers van worden.
Reglementitis is niet alleen besmettelijk, het heeft alle symptomen van een epidemie.
Een manier om dit te voorkomen werd beschreven in een SF verhaal. Op een bepaalde planeet moeten de gekozenen des volks verplicht een medaillon dragen, dat medaillon bevat een springlading. Wanneer een nieuwe wet in voege komt kan elke burger – en dit maar eenmaal – zijn voor- of afkeur stemmen door het indrukken van een “Ja” of “Nee” knop in een soort van telefoonhokjes die over de ganse planeet verspreid staan. Bij een te groot percentage “Nee” stemmen ontploft het medaillon met als gevolg een vacature voor de post van die bepaalde wetsindiener.
In SF verhalen komen dikwijls goede ideeën aan bod.