Zicht vanaf het terras van het House of Roosevelt
Stuur onze vakbondsleiders een week naar China!
We zitten op dit ogenblik te nippen aan onze “donkere Leffe” in de bar op het dakterras van het “house of Roosevelt” in Shanghai. Vanop deze plaats heeft men een prachtig uitzicht op de overkant van de rivier waar het ene na het andere torengebouw wordt opgetrokken. We hebben het geluk om reeds te kunnen genieten van het zicht van een nieuw gebouw dat nu het hoogste in van Shanghai. Vorige week begon men aan de laatste verdieping die zich ongeveer 650 meter boven de begane grond bevindt.
Telkens we China bezoeken stellen we keer op keer vast met wat een razend tempo dit land vooruit gaat en hoe het stap voor stap het meest moderne land van de wereld aan het worden is.
Gisterenmiddag gebruikten we het middagmaal in een draaiend restaurant dat zich op een hoogte van 260 meter in de zogenaamde tv-tower bevindt. Men valt hier van de ene in de andere verrassing. Zo heeft men hier gedurende de laatste tien jaar tientallen steden door middel van honderden flitstreinen verbonden die tegen meer dan 300 kilometer per uur door het landschap zoeven. Het ene gigantische infrastructuur kunstwerk na het andere wordt afgewerkt. Zo reden we hedenmorgen op een 32 kilometer lange brug die over de zee werd gebouwd naar een eilandje waarop de nieuwe containerhaven van deze havenstad werd gebouwd. Deze brug werd op 3 jaar tijd volledig afgewerkt net als de meeste torengebouwen van honderden meters hoog. Wat een verschil met de tijd die we in Antwerpen nodig hebben om alleen nog maar aan het BAM-trace te beginnen!
Nergens ziet men hier op treinen of huizen graffiti of sluikstort in de straten. We vragen ons af wat toch de voornaamste reden zou kunnen zijn waarom dit land, dat we veertig jaar geleden bezochten en toen een grote achterstand bleek te hebben in vergelijking met ons land, ons nu langs links en rechts blijkt voorbij te steken. We denken dat we de voornaamste reden hebben gevonden. Hier in China werkt IEDEREEN. Het staat een arbeider of bediende vrij, indien hij over zijn verloning ontevreden is, bij een andere werkgever te gaan werken of te beslissen om zelfstandige te worden. Maar in staking gaan staat zowat gelijk met zichzelf te ontslaan. En zo hoort het, menen wij.
Werkloosheidsvergoeding bestaat hier niet. Indien China zou beslissen zoals bij ons en in dezelfde verhouding stakingen toe te laten of werkloosheidsuitkeringen in te voeren dan viel de economische vooruitgang hier snel stil en zouden ze onze problemen snel overerven.
De huichelarij rond werkloosheid in ons land moet eindigen. Ook bij ons is er voldoende werk. Hoeveel taxi-bedrijven b.v. hebben wagens die stilstaan omdat ze onvoldoende chauffeurs kunnen vinden? En hoeveel “doppers” betaalt de gemeenschap maand na maand niet terwijl die steuntrekkers in hun eigen wagen rondrijden en zogezegd geen werk kunnen vinden? Dankzij de gps hoeft men als taxi-chauffeur zelfs geen stratenplan meer te kennen! Hoeveel horecazaken zoeken kelners? Wie kan beweren een dergelijke job niet aan te kunnen? Hier in Shanghai ziet men in iedere straat mensen rondlopen met enkele borstels en een karretje. In plaats van de smurrie in onze straten is alles hier netjes en proper. Is het niet normaal die iemand die wil beweren geen enkele betrekking te kunnen vinden dat men hem enkele borstels ter beschikking zou stellen om onze steden en gemeenten rein en netjes te houden in plaats van ze geld toe te stoppen om zinloos maand in maand uit te niksen?
Geen enkele job is vernederend en wie werkt heeft recht op respect. Met het uitgespaarde geld van onze werklozensteun enerzijds en het stoppen van het verlies door allerlei stakingen anderzijds zou ons land grote investeringen kunnen doen waardoor opnieuw arbeidsplaatsen geschapen worden en waardoor er opnieuw veel meer belastinggeld kan worden geïnd. Hoe meer mensen werken hoe beter en hoe meer er profiteren hoe slechter.
Werkloosheidsuitkeringen zijn een uitvinding van beroepspolitiekers die nieuwe kiezers zochten en vandaag zijn die politiekers nu afhankelijk van dit steeds maar stijgende aantal om verkozen te blijven! Dat is het probleem. Wij zijn solidair en willen graag iedereen die zijn werk verliest een tot drie maanden helpen en zelfs met het betalen van de volledige laatste wedde. Maar dan is het feest uit! Profiteren met duizenden zoals in ons land en dit gedurende jaren is een schande en een steeds meer ondraaglijke straf voor diegenen die nog blijven werken!!
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
Nvdr: Wij willen er nogmaals op attent maken dat opiniestukjes helemaal uit de pen van de schrijver(s) komen en wij als redactie er niet noodzakelijk mee eens (moeten) zijn.
Wat dat hoog torengebouw betreft ! Wij zijn ook bijzonder fier op onze “boerentoren” Een draaiend restaurant , als ge in gelijk welk restaurant komt en ge drinkt enkele pinten te veel begint alles vanzelf te draaien. Wat die 32 km lange brug betreft , dat is iets anders ! Dat komt omdat ze daar geen groene partij kennen noch socialisten , die anders zijn. en tenslotte “steun trekken” is ook een werkwoord : Ik trek steun , hij trekt steun ,zij trekken steun enz
Ik geef steun, wij geven steun… is geen werkwoord maar een inbeslagname.
In China heeft men de mentaliteit geschapen om te dienen voor zijn land, iets waar ik niet achter sta omdat ik geen land heb om te dienen. Moest Vlaanderen morgen onafhankelijk zijn, er zouden velen met fierheid terug aan de slag gaan. Nu gaat alles naar Wallonië en Brussel en bij ons naar de nieuwe landbewoners die nog nooit iets verricht hebben in mijn Vlaanderen, wie hier werkt moet alles voluit betalen en het is wraakroepend te zien wie allemaal gratis met het openbaar vervoer mag rijden.
Maak Vlaanderen groot na zijn onafhankelijkheid en iedereen gaat aan de slag.
Een vakbond is niet nodig als men meewerkt om zijn bedrijf groot te maken.
Er zit veel waarheid in maar moeten onze mensen werken voor een hongerloon, ik vind dat de syndicaten in de tijd relatief goed werk hebben geleverd, maar nu hun macht enorm misbruiken
De syndicaten teerden op de sociale voorzieningen van Bismarck en stelden het voor alsof het hun verdienste was. Bismarck voerde de werkloosheid- en ziektevergoeding in, einde 19e eeuw, voor de arbeider die daardoor getroffen werd, iets waarover de onderdrukte Vlaming nog maar kon dromen. De bijdrage van de arbeider hiervoor was één percent (1%) op zijn bruto loon. Iets waarover de arbeider nu nog maar kan dromen. Hij kende zijn volk. Het kwam niet in zijn hoofd op dat er dank zij de rode rakkers en syndicaten een profitariaat zou komen. Mocht hij dit geweten of verwacht hebben, zouden wij in zijn teksten hiertegen reeds doortastende maatregelen gevonden hebben.