Hij werd verondersteld het volk te beliegen…
Trouw aan de waarheid werd zijn ondergang: Hans-Georg Maaßen, de man die de Merkelleugens doorprikte.

Omdat hij de waarheid sprak (u herinnert zich zijn opmerking over zijn twijfel bij de echtheid van het zgn. heksenjachtfilmpje op vreemdelingen in Chemnitz) werd een topambtenaar “onhoudbaar”. Of hoe het geval Maaßen de Merkeldoctrine bloot legde.

Maaßen heeft stof voor een boeiend boek… Moet hij eens over doorbomen met “Deutschland schafft sich ab”-auteur en SPD-grootheid, Thilo Sarrazin. De raakvlakken tussen die twee – ondanks hun verschillende partijkaart – zijn opvallend. Merkelland verdraagt de waarheid niet. Hopelijk kan de kiezer dit rechtzetten bij de volgende verkiezingen.

De herrie rond de toekomst van de voormalige veiligheidschef Hans-Georg Maaßen (ontslag, opgevist door Seehofer met nieuwe post als staatssecretaris, de sossen schieten hem opnieuw af ondanks voorafgaand akkoord met de Union, en uiteindelijk de landing op een zijspoor als ondergeschikte van een nieuwe veiligheidschef, wat in pre-Chemnitz tijden Maaßens functie was, … wat een vernedering! … doet vergeten waar het kalf gebonden is. Niet Maaßen heeft het vertrouwen in de rechtstaat geschonden; dat hebben zij op hun geweten die hem voor zijn houding bestraft hebben.

Om de omvang van het schandaal en de gevolgen in kaart te brengen, moeten we terug gaan naar het uitgangspunt. Zowel de politie als ook de Saksische veiligheidsdienst bevestigen dat er geen “heksenjacht” in Chemnitz plaats vond. Alle journalisten van de Chemnitzer „Freien Presse“ bevestigen dit. Het zgn. “bewijs” voor het door de linkse extremisten voorgelegde filmpje raakt kant noch wal: het toont geen “heksenjacht”.
Maaßen heeft op een vraag niets anders geantwoord dan dat wat hem bekend was. Intussen kreeg hij echter een steek in de rug van zijn opperbazin, Merkel, die via haar regeringswoordvoerder de leugen van de “heksenjachten” herhaalde.

Maaßen moet weg omdat hij zich niet tot medeplichtige van dit bedrog wou laten maken. Hij voelde zich als loyale ambtenaar verplicht de waarheid te zeggen.
Als hem nu verweten wordt dat hij “het vertrouwen in de staat” beschadigd heeft, dan worden kwaadwillig de zaken op hun kop gezet. Het vertrouwen van de burgers in de politici is helemaal iets anders dan hun vertrouwen in de staat. Het wantrouwen t.o.v. van politici staat niet gelijk met het wantrouwen t.o.v. de staat (… Vlaams-nationalisten hebben daar een ietwat afwijkende mening over…) en/of democratie. Wat werd er dan wel door Merkel, Nahles (SPD) en de overgrote meerderheid der media van hem verwacht? Zij wilden dat hij het volk beliegt.

Trouwens, Maaßen had zich jaren geleden al “ongeliefd’ gemaakt toen hij als medewerker van het binnenministerie (2001) een negatief advies gaf voor de terugkeer naar Duitsland van de Guantanamo-gevangene Murat Kurnaz. Maaßen was van mening dat Kurnaz’ oneindig verblijfsrecht in Duitsland vervallen was omdat hij meer dan 6 maanden niet in de Bundesrepublik verbleven had en zich niet bij de overheid gemeld had.  Kurnaz “verbleef” van januari 2002 tot augustus 2006 in Guantanamo zonder officiële inbeschuldigingsstelling.

Maaßens conclusie en advies werd in 2004 door de toenmalige Bremense senator Thomas Röwekamp bevestigd.  In november 2005 besliste het Verwaltungsgericht der Freien Hansestadt Bremen echter dat Kurnaz niet officieel het land verlaten had en dat hij terug in de schoot der Bremense multiculgemeenschap diende opgenomen te worden.  In 2007 mocht Maaßen voor zijn mening – een advies in het raam van zijn opdracht – spitsroeden lopen bij de BND-onderzoekscommissie van het parlement en werd met pek en veren overgoten door politici en media..

Ook dit had persoonlijke gevolgen voor Maaßen: in 2012 wilde de faculteit rechts-wetenschappen van de vrije universiteit  Berlijn hem een eredoctoraat verlenen.  Dit werd omwille van de affaire Murat geweigerd.  De toenmalige federale ministerin van justitie Herta Däubler-Gmelin (SPD) beschreef Maaßens Muratadvies als “fout, schandalig en onmenselijk”.  Maaßen stelde zich erboven; de titel “liet hem koud” en hij bleef bij zijn mening.

En nu – na Chemnitz – kan Barbertje eindelijk hangen!

In de toekomst zullen topambtenaren, zoals bv. rechters, politie-agenten of openbare aanklagers, er moeten over nadenken of zij getrouw hun plicht tegenover de staat, de waarheid en het Duitse volk willen vervullen en daarmee hun job riskeren, of… zij bereid zijn te buigen, de gewenste Münchhausensprookjes bevestigen, waardoor ze dan op post kunnen blijven.

Richard von Weizsäcker stelde in het verleden bitter vast dat de partijen de staat als een “gemakkelijke buit” beschouwen. Maar zelfs de voormalige Duitse president zal toen niet vermoed hebben in welke mate de verworven buit zou groeien… en welke vernietigende kracht die met zich zou meebrengen.
Alleen al – we kunnen het niet genoeg herhalen – bij het gemak en onverschilligheid de regeringspartijen de wetten aan de kant geschoven hebben bij bv. de eurocrisis of bij de immigratie- en asielproblemen, moeten aanleiding zijn voor de Duitse kiezer om het beleid bijzonder sceptisch onder de loep te bekijken.

Maaßen gold als rechtsgetrouwe criticus der wetteloze en eindeloze immigratie. En – bij de uitoefening van zijn job als terreurbestrijder – als waarschuwend knipperlicht voor de gevolgen voor de staatsveiligheid.
Dat maakte hem al langer tot een pijnlijke angel in het vlees van de machtselite, die in de waan leeft zelf de staat te zijn. En die haar “buit” (volgens Weizsäcker) met alle middelen verdedigt. Welke de gevolgen zijn voor de democratie en de rechtstaat zal de toekomst uitwijzen. Het geval Maaßen was het baken.          Hopelijk…