We zijn mee met de tijd. We zetten onze hersenen niet meer in voor zaken die ons intelligentiepeil onnodig belasten. We laten dit over aan K.I. Onderaan vindt U een stukje proza dat uit de radertjes van ons K.I.-programma gesproten is, een stukje over de val het afscheid van de Duitse “Grüne” kinderverhaaltjesschrijver en groene-sjaal-adept Robert Habeck, die het welzijn van de Duitse bevolking indachtig, het tot federaal minister van economie en klimaat schopte. Alleen Robert Habecks bankrekening werd er beter van.

Zijn reactie na de verkiezingsnederlaag is merkwaardig te noemen. Men herkent hierin de getalenteerde schrijver, die zich nu ontgoocheld terugtrekt. Ze zullen wel zien, die ondankbare Duitsers, hoezeer ze hem nog gaan missen.

“Wij wilden méér. De vraag voor mij is niet echt, waar komen we vandaan, maar wel wat zou er mogelijk geweest zijn, wat was er méér mogelijk geweest. Kortom: dit (verkiezings)resultaat is niet volgens mijn verwachtingen, is niet zoals ik het mij had voorgesteld. Het is geen goed resultaat. Ik wou méér. En wij wilden méér…”

Ja, hij wou meer. Hij had zichzelf aangeboden als kandidaat-kanselier.

Hier volgt het resultaat van de opdracht aan onze pc:

“Er was eens een man, die heette Robert. Hij droeg dikwijls een groene sjaal en toonde meestal een vriendelijke glimlach. Robert hield veel van de natuur: van de zoemende bijtjes, de ruisende wouden en de bonte bloemvelden.

Op een dag klopt er iemand aan zijn deur. En daar stond parmantig een sprekende uil met een klein, gouden kroontje op zijn kop. “Robert,” aldus sprak de uil, “het land heeft iemand nodig zoals jij, iemand die zorgt draagt voor de natuur. Kom mee in de toverwereld van de politiek.”

Robert twijfelde even, maar dan knikte hij: “Ik wil helpen!”

In het toverwoud was het heel opwindend. Overal liepen dieren met een bril, die heel gewichtig toespraken hielden. Er waren schildpadden, die heel traagjes wilden beslissingen nemen, en er waren hazen, die altijd te snel renden. Robert leerde veel, streed voor de natuur en probeerde alle dieren ervan te overtuigen dat ze goed op de wereld moesten passen.

Robert merkte dag na dag dat zijn hart steeds zwaarder werd. De stemmen der dieren werden luider, sommigen brulden zelfs en heel dikwijls luisterden ze niet meer. Het toverwoud was vol met raadsels en tegenstrijdigheden. Op een zekere dag, kort na zonsopgang toen de dauw nog op de bladeren glinsterde, zette Robert zich neer op een omgewaaide boomstam aan de oever van een rimpelloos meer. Een libel landde naast hem. “Ben je moe?,” zoemde ze bijna onhoorbaar.

Robert zuchtte instemmend: “Ja, ik heb mijn uiterste best gedaan maar ik geloof dat het tijd is naar huis terug te keren.” Waarop de libel instemmend knikte: “Ja, soms is het moediger alles los te laten…”

Waarop Robert zijn groene sjaal naast zich neerlegde en langzaam vertrok uit het toverwoud. Toen hij aan de rand van het woud kwam, zag hij een grote weide met vele kinderen die bomen en bloemen plantten. En hij glimlachte zoals vanouds: “Misschien is het tijd naar hen te luisteren en de wereld aan hen toe te vertrouwen.”

En zo geschiedde. Robert keerde terug naar huis en schreef kinderverhaaltjes, ging wandelen in het bos luisterde naar het gefluister der bomen. Hij wist dat zijn verblijf in het toverwoud belangrijk geweest was maar dat het ook belangrijk is op tijd plaats te maken voor anderen.”

Tot zover het resultaat van onze opdracht aan het K.I.-programma. We zijn er niet 100% tevreden mee: het toont dan ook opvallende gelijkenissen met de verhaaltjes van Moeder de Gans. We hebben dan ook niet beweerd dat “kunstmatige intelligentie” het brein en denkvermogen van een mens kan evenaren. Hoewel… bij Robert Habeck zou dit eventueel toch mogelijk zijn. De minzaam lachende verhaaltjesverteller voelde zich zelfs geroepen kanselier van Duitsland te worden. Eilaas, het heeft niet mogen zijn.