De liberalen ondergraven zichzelf door zich vertwijfeld op regeringsdeelname te concentreren i.p.v. consequent hun programma te verdedigen. Niet alleen hier, ook in Duitsland, waar de FDP de rood-groene federale coalitie mocht vervoegen.
Af en toe wordt er dan een poging gewaagd om de kiezer ervan te overtuigen dat de liberalen op het beleid hun stempel zetten.
Christian Lindner, FDP-boegbeeld en federaal minister van de Duitse financiën, treedt zo af en toe uit de rood-groene schaduw van zijn coalitiepartners met “gedurfde” voorstellen. Zonder enige kans op succes. Hij heeft alle reden om zenuwachtig te zijn. Zijn partij kon het afgelopen jaar niet overtuigen en de vooruitzichten voor 2023 zijn eerder slecht: in de deelstaten Berlijn, Hessen, Bremen en Beieren worden dan nieuwe plaatselijke regeringen gekozen. Als hij de tendens niet kan doorbreken, dan zou de FDP uit vier parlementen kunnen verdwijnen. De kiezers zijn nl. niet bepaald onder de indruk van een FDP, die
- tegen de traditie in, een schuldenberg goedkeurt
- een ideologische energiepolitiek voert, die de economie en de klassieke FDP-kiezer niet ten goede komt
- zich helemaal laat (ver)leiden door de woke-retoriek door woordvoerders als queer-aanbidder Sven Lehmann en anti-discriminatie-suffragette Ferda Ataman, op de bevolking los te laten.
- er geen graten in ziet dat men in de toekomst één keer per jaar de “geslachtsidentiteit” zal kunnen veranderen.
En dan schiet FDP-er Christian Lindner, zoals ene Alexander Decroo, in een voluntaristische kramp, m.a.w. hij lanceert voorstellen, met een omgekeerd evenredige kans op succes. De groen/rode coalitiepartners leiden de dans. Zij zien immers geen enkele reden om het vehikel, dat ze voor de schone schijn in het beleid dulden, te doen groeien. Dat de FDP inmiddels existentiële zorgen heeft laat hun (Russisch-)Siberisch koud.