We berichten – “verbonden maar niet aan banden” indachtig – over bedenkingen die we maken bij heel de coronahysterie die de wereld als het ware gehypnotiseerd in de ban houdt.

We volgden de massa betoging in Berlijn op de voet (zie: Zivilcourage in Berlijn, 1,2,3,4). We publiceren kritische geluiden. De poco pers doet het immers niet. Eerder het tegenovergestelde: ze hangt aan de lippen van de doemdenkers, van de “experten”, doet er liefst nog een behoorlijke schep bovenop. En ja, ook wij hebben angst voor mogelijke fatale gevolgen bij een besmetting, echter zonder dat we ons als lobotomievrijwilligers willen laten behandelen. We zoeken het gevaar niet op, we doen niet aan bungeespringen, we gaan niet de rots van Marche-les-Dames beklimmen, we zwemmen niet het Kanaal over, we gaan geen zieltjes redden in Brunei, we gaan niet winkelen in Borgorocco, of zwemmen in De Ster. We zijn voorzichtig zonder dat we ons laten knevelen en opsluiten. Kortom: we gebruiken ons gezond verstand.

Valt het dan niemand op dat zodra de coronacijfers daalden er plotseling vastgesteld werd dat men zich meer dan eens kan besmetten? Valt het dan niemand op dat de voorgeschreven 1.5 m plotseling herleid werd tot 1 m? Is het virus dan toch aan het muteren, minder krachtig? Valt het dan niemand op dat in vergelijking met andere doodsoorzaken het coronadodenaantal best wel meevalt, dat het dikwijls om “onderliggende” ziektes gaat, die vroeger ook fataal werden als de zwaar zieke patiënt daar bovenop een longaandoening kreeg? Of als een hoogbejaarde zijn heup brak bij een val en kort daarop in het ziekenhuis overleed? Niet aan de breuk maar aan het feit dat hij niet meer de weerstand had om na de operatie te kunnen genezen. Idem dito voor griep, die resulteert in longontsteking. Onze buurman van 92 kon na een val niet meer alleen thuis in de boerderij blijven; werd naar een RVT verkast. Daar eindigde het verhaal na amper 10 dagen. Hij gaf het op. Het bobijntje was leeg. Ook al was hij eigenlijk niet ziek. Dàt leven – in eenzaamheid – hoefde niet. Een kennis kreeg thuis pijn in de hartstreek, contacteerde zijn zoon die op 70 km afstand woont, durfde echter niet de hulpdiensten te bellen omdat hij niet naar het ziekenhuis wilde gaan uit schrik voor corona. Zijn zoon vond hem enkele uren later… hij stierf aan de gevolgen van de coronahysterie. Had onder normale omstandigheden perfect gered kunnen worden. Een vriend van onze zoon had sinds zijn studententijd psychische problemen. Normaal hielp een gesprek, een bezoek, met en van de vrienden. Dàt kon niet in maart. Hij hing zich op.

Extreem, zegt u? Moesten de aangehaalde voorbeelden kunnen geëxtraheerd kunnen worden op heel de bevolking, we zouden waarschijnlijk verbaasd staan over de “onrechtstreekse” doden n.a.v. de coronahysterie.

We merken dat er ook bij onze bevolking nog wakkere burgers zijn, die hun hart luchten op sociale media – soms slechts voor even, vermits een “hogere macht” beslist of je iets mag schrijven en publiceren dat niet strookt met de voorgeschreven “waarheid”.

Bij politici heerst er de “kop-in-kas”-benadering. Niets zeggen, dan kan je ook niets verkeerd zeggen… stel je voor dat bv. de schoonmama van een tegenstander-partijvoorzitter ziek wordt… dan lijkt het alsof je die dame dood gewenst hebt… Je wordt ter plekke doodgebliksemd!

Zelfs een video, zoals deze hieronder, wordt in dit apenland door niemand samengesteld en verspreid. Waar zijn ze de linkse, rechtse, of midden-in-het-bed “Vlaamse zonen” (v/x), waar zijn de moedige “kerels” (v/x) van de strijdliederen? Zijn ze hun mondmasker al zo gewend geraakt dat het dragen intussen als “normaal” beschouwd wordt? Lees het net gepubliceerde artikel “Australische bevolking aan de ketting”. Zó ver – en nòg verder – kan men gaan om ons allen monddood en aan de leiband te houden.