Men zou gaan denken dat heel de wereld aangetast is door de islammicrobe: Europa, de Verenigde Staten, Australië, Afrika.  Een soort snel verspreidende, levensbedreigende ziekte, die op de gastheer verder woekert en een vruchtbare bodem vindt in linkse middens.

Er is echter nog een land op deze wereld waar er geen officieel en publiek ontvangstcomité paraat staat om deze parasieten op te nemen: Japan.

Het land zonder moslims

Japan houdt zich gedeisd als het om de islam gaat: zowel op diplomatiek niveau. Vooraanstaande politieke figuren uit moslimlanden gaan quasi nooit naar Japan en omgekeerd bestaat er weinig animo om islamitische landen te gaan bezoeken.  De relatie met moslimlanden beperkt zich tot ‘s lands energiebevoorrading, zoals van olie en gas.

Moslims krijgen quasi nooit het Japans staatsburgerschap, zelfs een verblijfsvergunning wordt aarzelend en heel uitzonderlijk uitgereikt.  Japan heeft geen oren naar islambekeerders and de islampredikanten worden aanzien als indringers van de eigen cultuur, vreemd en ongewenst.

Er bestaan weinig mogelijkheden om Arabisch te leren of de koranboeken te importeren.  Moslims in Japan zijn doorgaans werknemers van buitenlandse bedrijven.  Er staan ook weinig moskeeën in Japan.
Japan is ook niet geneigd om toegang te verleden tot moslims, zelfs al gaat het om geneesheren, ingenieurs of leidinggevende kaderleden van buitenlandse firma’s die in de regio hun activiteitenradius ontplooien.

Volgens de Japanse samenleving moeten moslims maar thuis bidden.  Japanse bedrijven op zoek naar buitenlandse arbeidskrachten stipuleren klaar en duidelijk dat ze niet geïnteresseerd zijn in moslims.  En als er toch eentje door de mazen van het net kan glippen, dan zal hij niet gemakkelijk een woning vinden.  Overal waar er moslim komt wonen, worden de buurtbewoners zenuwachtig.

Japan verbiedt de oprichting van islamitische organisaties; bijgevolg is de oprichting van een moskee of een school quasi onmogelijk.   In Tokio is er slechts één imam.
In schril contrast met wat er zich afspeelt in Europa, voelen zich slechts heel uitzonderlijk Japanners aangetrokken door de islam.

Indien een Japanse vrouw met een moslim trouwt, zorgt ze voor de verbanning uit haar eigen familie- en vriendenkring.
De sharia is een onbekend gegeven in Japan.  Er wordt beperkt halal / kosjere voeding aangeboden, maar die is niet gemakkelijk te vinden.

De cijfers spreken voor zich:  op een bevolking van 127 miljoen inwoners vindt men slechts 10.000 moslims, minder dan 1/100 van 1 percent.   Bekering in zo goed als onbestaande.

In Japan wonen enkele tienduizenden vreemde arbeiders, moslims, voornamelijk afkomstig uit Pakistan.  Zij werden door bouwfirma’s geëngageerd.  Maar zij proberen niet op te vallen omdat zij door de maatschappij als een noodzakelijk kwaad ervaren worden.

De redenen voor de Japanse houding zijn deze:

• de Japanners zien alle moslims als fundamentalisten, die hun eigen “traditionele” mening niet willen / kunnen bijschaven en een moderne gedachtenwereld en overeenstemmende houding niet willen / kunnen aannemen.

• In Japan vindt men de islam maar iets raars, iets dat ieder intelligent persoon zou moeten vermijden.

• Bovendien zijn de meeste Japanners geen geloofsaanhangers, maar een levenswijze met invloeden uit de Shinto en het boeddhisme vindt men terug in de nationale gebruiken.

• Bovendien wordt in Japan religie met nationalisme verbonden en vooroordelen t.o.v. vreemdelingen – of het nu om Chinesen, Koreanen, Indonesiërs of westerse buitenlanders gaat – ontsnappen niet aan dit fenomeen.

• Sommigen zullen dit een “ontwikkeld gevoel van nationalisme” noemen; anderen hebben het graag over “racisme”.  Geen van beiden zitten fout.

• Verder hebben de Japanners geen oren naar monotheïsme en het geloof in een abstracte godheid, want hun wereldconcept heeft meer voeling met het materialistische en niet met geloof of emoties.

Het schijnt dat ze jodendom met islam verwarren.  Het christelijk geloof wordt in Japan getolereerd en wordt niet negatief ervaren.   Dit omdat ze de afbeelding van Christus met dezelfde blik bekijken als de afbeeldingen van Boeddha of Shinto.

Het meest opvallende feit is dat de Japanners geen nood hebben aan het uiten van verontschuldigingen voor hun negatieve houding t.o.v. de islam.  Zij maken een duidelijk verschil tussen hun economische interesses (olie en gas uit moslimlanden), waardoor ze verplicht goede relaties met hen moeten onderhouden, en anderzijds de Japanse nationalistische oogpunten.  De islam mag dan acceptabel zijn voor anderen, maar niet voor Japan.  Dus moet de islam buiten blijven.

Opiniestuk van Dr. Mordechai Kedar, gepubliceerd in JewishPress

Met dank aan Marnix voor de tip