Het is een bijzonder fenomeen dat de hele politieke wereld mee lijkt te gaan in de huidige klimaat-hysterie en zwartgalliger kijkt naar het klimaat dan een suïcidale alcoholist naar zijn lege koelkast. Ook bijzonder is de pertinente weigering om ook maar iets positiefs te willen zien. Stel nu dat je daadwerkelijk gelooft in de extreme opwarming. En dat je dan cijfers en feiten te horen krijgt die uitwijzen dat het allemaal wel meevalt. Dan zou je verwachten dat zo iemand een gat in de lucht springt van blijdschap. Zoals iemand die van de oncoloog te horen krijgt dat er geen tumor is geconstateerd. Maar niets van dat alles, men wil zó graag geloven in het ramp-scenario dat men het liefst zo veel mogelijk oncologen bezoekt om maar te horen dat men toch echt aan de chemo-therapie moet. De pruik is immers al uitgezocht, het zou zonde zijn om die niet nodig te hebben.

Lees: Klimaatalarmisten zijn briljant