Het vergeten conflict in Karabach
De invasie van Rusland en de aanslepende oorlog in Oekraïne hebben andere conflicten op onze aardkloot naar de achtergrond verdreven – toch in de media. De militaire escalatie van het Karabach-conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan in de maand augustus werpt een duidelijk licht op de bijzonder gespannen situatie in deze regio. Geopolitieke spelers in de zuidelijke Kaukasus, naast de beide tegenstanders Armenië (dat Karabach claimt) en Azerbeidzjan, zijn Turkije, Iran en Rusland. De oorlog in Oekraïne zorgt er bijvoorbeeld voor dat Rusland zijn troepensterkte in en rond Karabach moet afbouwen, wat de bestaande machtsverhoudingen wijzigt.
In de laatste dagen van juli ontvlamde het conflict, dat was begonnen in 2020, opnieuw. Na wederzijdse beschietingen startte het Azerbeidzjaanse leger heel recent een blitzoffensief en nam het de controle over verschillende strategische plaatsen over. Wat de regering van de Armeense nationalisten in Stepanakert (hoofdstad van Karabach) deed besluiten onmiddellijk de algemene mobilisatie af te kondigen.
Oplopende geopolitieke spanningen houden aan
Het militaire conflict zwelt dus opnieuw aan en houdt Teheran, Constantinopel en Moskou bezig. Want wat in 2020 met een wapenstilstand misschien leek op de eerste stappen op weg naar een stabiele oplossing, ontwikkelde zich echter gaandeweg tot een onover-zichtelijke poespas van onduidelijke grensovergangen en zogenaamde vredestroepen uit Turkije en Rusland.
In november 2020 sloten de regeringen van Armenië, Rusland en Azerbeidzjan een wapenstilstand. De terugtrekking van Armeense troepen uit bezette gebieden in Azerbeidzjan en het stationeren van Russische troepen in de regio vormden zowat de kern van het bestand. Waarmee de Russische president Poetin zijn rol als “eerlijke vredesmakelaar” in de verf kon zetten en tevens de Armeniërs duidelijk kon maken hoe uitzichtloos hun toestand (zonder Russische hulp) wel was.
Rusland moest nochtans vrij snel ruimte laten voor een andere (regionale) grootmacht. Turkije onder zijn zeer ambitieuze president Recep Erdogan had met technologisch hoogstaande en agressieve drones het verloop van de oorlog ten gunste van zijn geallieerde partner Azerbeidzjan beïnvloed. Zonder inspraak van Armenië werden Turkse troepen toegang verleend tot de omstreden gebieden. Ze moesten weliswaar buiten de echt Armeense gebieden blijven, maar voortaan zaten ook Turkse troepen aan de knoppen van het controlecentrum dat de wapenstilstand moest helpen bewaken.
Het mag dus niet verbazen dat het begin van de vijandigheden tussen Rusland en Oekraïne naar aanleiding van de inval van Rusland met bijzondere belangstelling werd gevolgd in Azerbeidzjan. Steeds opnieuw kwam het in de regio tot (beperkte) aanvallen van Azeiri’s op Armeense soldaten en burgers. Opvallend is dat steeds meer gevangenen worden genomen. Waarnemers in het Westen denken dat Azerbeidzjan bezig is met mijnen aan te leggen in nieuwe gebieden om hiermee een nieuw offensief voor te bereiden. In Azerbeidzjan hoopt men met een goed voorbereid en gecoördineerd offensief zo snel te kunnen doorstoten dat Armeens Karabach volledig onder Azerbeidzjaanse controle kan worden gebracht. Op die manier zou Azerbeidzjan niet alleen de toegang tot Nachitsjevan (een exclave van Azerbeidzjan, ingeklemd tussen Armenië en Iran) kunnen forceren, maar ook een landverbinding met Turkije tot stand kunnen brengen. Ten koste van de Armeniërs, die dus niet alleen Karabach zouden verliezen, maar ook belangrijke stukken van hun grondgebied in het oosten (waar hun land tot aan de grens van Iran reikt).
En zo komen we tot de 3de partner in het geopolitieke schaakspel. Iran heeft duidelijk haar ongenoegen laten blijken over de schermutselingen bij de buren. Ayatollah Ali Khamenei liet verstaan dat Iran weliswaar bijzonder tevreden was dat Azerbeidzjan de controle had herwonnen over grote gebieden van het territorium, maar een wijziging van de Iraans-Armeense grenzen: neen, dat ziet men in Teheran niet zitten. Volgens Iran betreft he “een duizenden jaren oude handelsroute” – lees: die grenzen hertekenen, is te delicaat.
In de regio geldt Iran al langer dan vandaag als een half verborgen vriend van Armenië. Beide landen delen een historische afkeer voor Turkije en onderhouden goede betrekkingen met de Russen. Na de toespraak van Khamenei werden onmiddellijk Iraanse troepen naar het grensgebied gestuurd. Ter informatie voor onze lezers: in Iran leven meer Azeiri’s dan in Azerbeidzjan zelf. De Pan-Turkse gevoelens die Erdogan steeds weer weet te bespelen, liggen dus niet alleen in Azerbeidzjan bijzonder goed én gevoelig, maar ook in sommige Iraanse provincies. Een succesvol militair Turks offensief in de zuidelijke Kaukasus zou bijzonder bedreigend kunnen zijn voor de veelvolkerenstaat die Iran is.
Peter Logghe in Nieuwsbrief 172 Knooppunt Delta, sept. ‘22
Men kan alleen maar besluiten dat de oorlogen enkel maar gebeuren om de grondstoffen te claimen. Wat door China reeds gebeurt in Afrika zet zich door in het Oosten omdat daar ook heel wat grondstoffen bestaan die men persé wil hebben en om zeker de zogenaamde tegenstrever dit niet te gunnen. Wat mij ook opvalt is dat Jonathan Holslag steeds vertelt dat men op de hoede moet zijn voor China, en dat is zeker waar, maar hij vergeet steeds de Verenigde Staten van Amerika te vermelden die dezelfde tactiek toepassen. Alles is niet eenzijdig. Een gegeven is ook dat Europa er staat naar te kijken en zijn troeven verspeelt. Ik ben geen doemdenker maar het Westers continent staan barre tijden te wachten en ik zie niet in wie dat zal bekampen want alle leiders in hetzelfde bedje ziek, toegeven aan de linkse meute die niet anders wil dan de ondergang van onze eeuwenlange cultuur. We zijn niet meer de weg baners, we zijn aan het ten onder gaan door de sleur van het verleden.
Er is één regisseur waarover men niet spreekt en dat is Israël. Het conflict met Armenië kadert ook in het Oded Yinon plan, en tevens in de oorlog van The Tribe tegen de Christenen in het Midden Oosten, die er moeten verdreven worden. Zowel de USA (met de Sayanim) als Turkije (met de Dönmez) zijn de facto vazallen van Tel Aviv. En ook in Moskou is The Tribe dominant aanwezig met de Lubavitch, wat dan ook de halfslachtige houding verklaart van Moskou t.o.v. Armenië waarmee het toch een “veiligheidspact” heeft.
Een bloedig voorspel was er al met de Armeense Genocide, die werd georganiseerd vanuit een loge in Thessaloniki, en uitgevoerd werd door crypto joden afkomstig vanuit de Balkan. Uiteindelijk liepen de sporen naar de RKM in The City, met het oog op geopolitieke en oliebelangen. In diezelfde loge werd dan ook nog de aanslag in Sarajevo in 1914 georganiseerd, die werd gepland door het Groot Oosten in de rue des Cadets in Parijs.
Het Westen kijkt hier toe, en dit kan ook moeilijk anders gezien de EUSSR gecontroleerd wordt door de 2 Olifanten in de kamer, die eens te meer onvermeld blijven, in het voormelde conflict.
Peter Logghe zijn analyse is al een voorzichtig begin maar gaat wel voorbij aan de grond van de zaak, namelijk de rol van de duivel in Tel Aviv.