Standpunt VVO (Verbond Vlaams Overheidspersoneel)

 Over de Vlaamse regeringsvorming willen we enkel kwijt dat de PS en de CdH (die in Wallonië en de Franse Gemeenschap eerder al eieren voor hun geld hadden gekozen) het opstapje hebben gegeven en dat de OVLD het derde wiel aan de wagen voor haar rekening neemt.

De federale regeringsvorming, een saga in wording? Op dit ogenblik (26 september) weten we nog niet of de Zweedse coalitie een realiteit zal worden of tot mislukken gedoemd is.

Na het non van Benoît Lutgen, in paracommandotermen (hij is nu eenmaal burgemeester van Bastogne en voorzitter van het CdH-partijtje dat best zou ontbonden worden door de (kader)leden te laten kiezen voor PS of MR), heeft de MR zich langs Franstalige kant opgeofferd om s’Lands belangen te dienen.

1. Maar eerst was de N-VA aan zet geweest. Die had fel ingezet op de keuze tussen haar sociaaleconomisch model en dat van de PS. Ervan uitgaande dat met een PS in een federale regering dit evenzeer kwalijke gevolgen zou genereren voor Vlaanderen en de Vlaamse Regering. We veronderstellen dat de N-VA er zich van bewust was dat zij, noch enige andere Vlaamse partij, invloed zou kunnen hebben gehad op de mogelijke coalities in Wallonië.
2. Met die felle inzet op het sociaaleconomische waren de confederale aspiraties ietwat op de achtergrond geraakt. Nochtans waren en zijn beide met mekaar innig verbonden. Om die eeneiige tweeling na de verkiezingen evenwel het levenslicht te laten zien, had die partij ‘ niet te omzeilen’ moeten worden (met het VB als stille vennoot).
3. De MR is de Jappen achterna gegaan en is bereid om in Franstalige België als een kamikaze-eskader te fungeren. Op voorwaarde evenwel dat de N-VA haar confederalisme op non-actief zou zetten. Dat hindert niet zozeer haar ‘sociaaleconomische’ kiezers, maar wat denken haar andere kiezers hiervan? En kan je België in 2019 opnieuw in vraag stellen als je je best gedaan hebt om dit landje te redden?

[Die door de media  uitgevonden benaming, kamikaze, voorspelt weinig goeds voor het goede verloop van de aan gang zijnde regeringsonderhandelingen: die Japanse piloten werden vooral ingezet op het einde van de oorlog, als het ‘kalf aan het verdrinken was’. Zal die wanhoopsdaad in België anders uitvallen?]

3. Paris, een regering zonder PS, vaut-elle bien une messe? Het VVO veroorlooft zich vooral de N-VA tot nadenken te verplichten.

1. a) Lukt het quartet N-VA, CD&V, OVLD en MR uiteindelijk niet, dan komt di Rupo II als bijna enig door de goegemeente aanvaarde gangbare alternatief om de hoek kijken. 25 mei 2014 mag de N-VA dan op haar buik schrijven. Een nieuw momentum in 2019 dan? Met de zoveelste overwinning op rij? Maar weeral net niet voldoende om niet te kunnen omzeild te worden?

1. b) Het quartet lukt en kan zijn besparingsopera vijf jaar aan een stuk op de affiche houden.

Wallonië zal geen nieuwe André Renard ten tonele moeten voeren. De Waalse Regering, PTB-go en vakbonden staan paraat.  MR zal in Wallonië eerste kop van  Jut zijn in deze kermisattractie.

Mocht N-VA denken dat enkel ‘links’ Wallonië van de weeromstuit de confederale tour zou opgaan (waarom zou het trouwens, zolang de Belgische koe melk levert), dan denken we dat ze bal mis slaat. MR wenst niet zo maar België uit te kleden (zeker niet als de PS bij die uitkleding handig manoeuvreert). Laat staan, de Vlaamse coalitiepartners van N-VA.

 De N-VA stevent, met een deelname aan deze ‘Zweedse’ coalitie, weg van haar confederale visie.

Ze laat een deel (hoe groot?) van haar kiezers verweesd in de kou achter. Dat is geen kamikaze meer, dat lijkt eerder op harakiri: een daad om latere schande en verlies van eer te voorkomen. De vroegere Volksunie van 1991 indachtig.

Haar fulmineren tegen een Vlaamse minderheidsregering onder di Rupo was dan praat voor de vaak en dus ongeloofwaardig, nu ze een nog fellere minderheid, deze keer langs Franstalige kant, mee helpt op poten zetten.

Het buiten spel zetten van de  grootste Waalse partij, de PS, druist fundamenteel in tegen haar confederalisme: de sterkste schouders leiden de dans in elke deelstaat en vaardigen leden af (er zijn voor de Kamer dan geen verkiezingen meer) naar de Regering van de Statenbond.

 CD&V en OVLD kunnen het zich veroorloven aan een federale regering deel te nemen zonder een nieuwe communautaire agenda (door hen uitdrukkelijk niet gevraagd want hun zesde staatshervorming heeft hen niet afgestraft). En volgens het Vlaamse regeerakkoord gaat ook de N-VA die hervorming loyaal uitvoeren, dus  door mee te beraadslagen over 26 samenwerkingsakkoorden. Met een vlugger ritme dan dit waarin het samenwerkingsakkoord over de plantentuin in Meise is tot stand gekomen?

Maar het gedurende vijf jaar bevriezen van haar confederale queeste (een zoektocht of een onmogelijke opdracht?) kan onmogelijk de militanten en de traditionele kiezers van de N-VA bekoren.

Het is wel opvallend dat die achterban niets van zich laat horen. Net zoals de windstilte bij de N-VA-onderhandelaars ( nochtans de grootste partij van de regering in spe) die telkens een achterdeurtje gebruiken om de pers te ontlopen. Om de onderhandelingen niet te doen mislukken? Om hun pokerspel niet te hoeven blootleggen?

De door die partij sinds 2009 (of vroeger al?) gehanteerde strategie heeft haar geen windeieren gelegd. Of heeft ze louter geprofiteerd van toevallige grondstroomomstandigheden?

Stevent ze nu af op het leggen van een struisvogelei? Een verrot Belgisch ei? Een half doorbroed Belgisch ei om aan te tonen dat het Belgisch model niet kan lukken, ook niet met de MR?

Weet dan dat zij die het schip tijdens de vaart verlaten, meestal van een kale reis terugkomen (VU in 1991).

Vele vragen waarop we geen antwoord zullen krijgen zolang de N-VA de lippen stijf op elkaar houdt.

We weten dan ook niet of de Vlaamse transfers al aan bod zijn gekomen. Toch een fameus vehikel om Bourgeois I het leven minder zuur te maken.

4. Maar hadden we toch niet vooropgesteld dat beide modellen, die van de N-VA en van de PS, in een federale regering niet werkzaam kunnen zijn?

Jawel. Maar het imperiale Rome (lees, de confederatie) is er ook niet op één dag gekomen.

Het VVO gaat even in de tijd terug: naar de pre-minifederale context met Staatssecretarissen voor persoonsgebonden materies in de toenmalige nationale regeringen.

Waarom dan geen parallellen trekken naar een preconfederale opstelling? Met wetten en besluiten die verschillen naar gelang de bevoegde territoria. En dit voor materies die niet in de weg staan van de huidige schoonmoeder-Grondwet, na de zesde staatsmisvorming.

Zou het niet van een visionaire lef getuigen, mocht de N-VA gesprekken voeren met de PS? Ook al blijft ze aan de huidige onderhandelingstafel. Politiek is nu eenmaal een vuil machtsspel als je aan je trekken wilt komen.

Buiten de Zweedse coalitie en de traditionele tripartite, ligt er naar het oordeel van het VVO nog een derde weg open: een regering N-VA, CD&V, PS, CdH.

Voorwaar geen eenvoudige klus. Maar wel de moeite waard om een poging te wagen.

‘If you can’t fight them, let them join you’.

Jef Cassimons , Algemeen voorzitter
Tel.:   054 32 52 92
e-post: vvo.post@mail.be
www.verbondvlaamsoverheidspersoneel.be