Kafka in Frankrijk
Burgemeesters die zich imam wanen
Het Franse woord ‘Laïcité’ betekent in het Nederlands o.a. ‘scheiding tussen kerk en staat’. Op de Franse
scholen geen keppels, hoofddoeken of kruisjes, geen burka, niqaab of jalabba of andere godsdienstuitingen. Geen woord over godsdiensten in de lessen. Maar Franse burgemeesters weigeren het burgerlijk huwelijk te sluiten tussen een Fransman en een Marokkaanse vrouw. De man moet zich eerst bekeren tot de islam.
Frédéric Gilbert is een bekende TV-persoonlijkheid. Hij wil zijn Marokkaanse partner en moeder van zijn kind, huwen in de gemeente Aubervilliers.
Hij haalde aanvraagformulieren op voor het huwelijk. Een document trok zijn aandacht. Het was een certificaat dat hij ondertekend moest indienen bij het Marokkaanse consulaat in Frankrijk.
“Alle Frans-Marokkaanse paren moeten dat invullen en ondertekenen”, zei de
ambtenaar van de burgerlijke stand te Aubervilliers. Gilbert gaat naar het Marokkaanse
consulaat. Hij verneemt dan dat het bewuste certificaat eigenlijk bedoeld is, om zich tot de islam te bekeren. Dit is nodig om een “acte tot islamconversie” te kunnen bemachtigen. Hij weigert dit categorisch en vertrekt zeer pissig naar het republikeinse en niet religieuze gemeentehuis van Aubervilliers. En daar hoort hij het ongelofelijke. « Geen huwelijk zonder het certificaat en dus ook geen huwelijk zonder islamconversie”.
De advocaat van Gilbert pluist het Franse Burgerlijke wetboek uit en ontdekt dat er geen wettelijke regel is die hem verplicht zo’n certificaat te ondertekenen. Het kan hooguit dienen om de ongehuwde burgerlijke staat van iemand te verifiëren omdat sommige landen in hun administratie geen melding maken van huwelijken en scheidingen in de geboorteakte. Zijn Marokkaanse partner beschikt over een officieel certificaat waaruit blijkt dat zij nog ongehuwd is.
De ambtenaar van de burgerlijke stand blijft onwrikbaar. Gilbert moet eens ophouden iedereen te vervelen en gewoon doen wat alle andere mensen ook doen: Op papier moslim worden maar niet praktiseren. Gilbert wendt zich tot diverse gemeentehuizen: De Marokkaanse wet prevaleert boven de Franse wet. Gilbert zoekt door en ontdekt dat al zijn collega’s die met moslima’s zijn getrouwd « op papier » moslim zijn geworden. Heel simpel! De conversie voltrekt zich in drie minuten in een moskee: Het volstaat om met overtuiging en met het hart deze zin uit te spreken: «Ik erken dat er geen andere God is dan Allah en dat Mohammed zijn profeet is”. De imam besluit dan dat je moslim bent geworden. “Als je redelijk zou zijn”, zo zeiden de collega’s, “dan zou je dat doen. Je hebt meer problemen met de Franse wet dan met de Marokkaanse. En ik drink gewoon alcohol, versmaad graag een karbonaadje doe dat zelfs tien keer meer dan vroeger om mijn onafhankelijkheid te demonstreren”
Maar Gilbert is niet redelijk. Hij heeft niets tegen de islam en hij respecteert zijn vrouw: “Maar ik word absoluut geen moslim, katholiek, Jood of bekeer me tot een andere religie, dat wil ik niet” En gezien zijn achtergrond: “Ik ben de zoon van een pastoor, mijn vader werd geëxcommuniceerd, is daarna docent in klassieke letteren geworden op de openbare lycea, hij had ‘laïcité’ hoog in het vaandel staan en heeft me in die zin opgevoed. Ik heb geen enkele band met een godsdienst en ik wil daarom, tegen mijn wil, geen moslim worden.”
Als zijn partner in het ziekenhuis van Casablanca prematuur van een tweeling bevalt, laat men de kleintjes 18 uur zonder eerste verzorging, want het zijn immers kinderen van een ongehuwde ongelovige. De kinderen werden niet geïntubeerd, verbleven niet in een couveuse en lagen zonder deken in hun wiegje. Hiermee geconfronteerd gaat het paar naar een privékliniek tegen 500 € per dag. Uiteindelijk is één van de tweeling doodgegaan binnen vier dagen. “Maar ik mocht niet rouwen om mijn dochter, want ik had niet het recht op de begraafplaats te zijn, want ik was immers geen moslim”.
Gilbert wil de geboorte van de nog levende dochter aangeven. Maar dit wordt geweigerd, want het paar is niet gehuwd en geen moslim. Het consulaat van Frankrijk heeft de oplossing. De moeder verklaart bij de Marokkaanse autoriteiten dat het kind van een onbekende vader is. Omdat de naam van de moeder niet kan worden overgenomen in de geboorteakte, krijgt het kind een voornaam met de letter X en Frederic Gilbert moet zich daarmee vervoegen tot het Franse consulaat, waarna het kind eindelijk Française wordt.
Maar dan ontdekken ze dat als vader van het kind de naam Abdullah Mossaid is opgegeven, dus de dochter is van een andere vader. Furieus gaat Gilbert weer naar de Marokkaanse autoriteiten. “Goede morgen, ik heet Fréderic Gilbert, maar waarschijnlijk heten mijn testikels Abdulla Mossaid”. Het gevecht duurt vier dagen. Bij de Marokkaanse prefect is alles geëindigd. Gilbert wordt dringend verzocht nu zijn “bek te houden”. Hij vervolgt: “ Ik begrijp u, maar alles is de schuld van deze hoer (zijn partner) en die zal ik opsluiten”. “Een buitenechtelijke relatie is in Marokko strafbaar” bijt hij hem nog toe. Fréderic slaagt erin de rust te herstellen.
Maar dit keer begint de ellende vanuit Frankrijk. Het kleintje lijdt aan hydrocefalie en moet koste wat het kost een zware operatie ondergaan in het Necker hospitaal te Parijs. Er worden geen visa verstrekt aan de moeder en de baby. Na twee maanden zeuren, drie aanvragen en twee weigeringen krijgt ze toch het visum. Om een MRI te regelen moet zes maanden worden gewacht. Als er dan eindelijk een datum geregeld is, gaat de MRI kapot en moet opnieuw vier maanden worden gewacht. Uiteindelijk besluit het paar te trouwen en het certificaat te tekenen.
De gemeenteraad van Aubervilliers hebben besloten de juristen het dossier etappe voor etappe te laten bestuderen. Juridisch is er volgens Frederic niets loos. Alleen: “Dat de
burgemeesters ophouden met deze flauwekul. Ik ben erin geslaagd vader te worden van het kleintje en er is geen Franse burgemeester die mij dat zal afnemen evenals het feit dat ik gewoon de echtgenoot ben van mijn vrouw”.
door mr Harry La Croix in http://www.dagelijksestandaard.nl; tevens werd hierover in diverse Franse kranten gerapporteerd.
Maar moslims zijn wel burgers zoals wij, want vaak zelfs hier geboren. Een gewone burger heeft nochtans geen stemrecht in Marokko, of dienstplicht in Turkije.
Een stuk dat niet genoeg kan worden rondgestuurd.
Maar let wel: dit is geen alleenstaand geval. Ik heb het zelf meegemaakt bij mijn eerste huwelijk in ANTWERPEN. In tempore non suspecto zelfs: 1986. Ik had In Marokko (waar ik een paar jaar gewerkt heb) een deerne leren kennen en had haar toen ik terug naar Antwerpen keerde, meegenomen om te trouwen. Ook toen al – en ik herhaal in mijn eigen land – had ik gelijkaardige papieren nodig. In mijn geval is dat iets ‘soepelder’ geregeld gezien de Marokkaanse consul een beetje – ahum – heel erg corrupt bleek te zijn. Ik heb dus de nodige (totaal valse) papieren gewoon gekocht. Waarin de consul onder andere verklaarde dat hij ‘mij geschikt had gevonden om met mijn moslimvriendin te huwen’ (en niet het omgekeerde…). Dat was vereist voor de Antwerpse burgelijke stand.
Zonder bekering natuurlijk (ondanks de consulaire druk), want anders zou die vlieger niet zijn opgegaan natuurlijk.
Het is de marokkaanse wet die zegt dat marokkaanse vrouwen enkel met een moslim kunnen huwen. Maar als men dan gewoon enkel in Frankrijk huwt zou dat toch geen bezwaar mogen zijn?
Ook in Belgie eist de marokkaanse wet hetzelfde, maar ik dacht dat dit dus enkel van tel was bij huwelijken die in Marokko werden afgesloten.
Volgens de sharia mag een moslim een vrouw huwen die geen moslima is (met of tegen haar goesting). Andersom echter mag een mosilima niet trouwen met een niet-moslim. Dus het ganse gedoe is een knieval voor de islam.
Maar kan je nu tegen wil en dank van godsdienst veranderen.
Je hebt van kindsaf een geloof, En heb je er geen , dan kan je toch niet zo maar een geloof aannemen waar je niets van kent en niet wil.Doet men dat wel alleen maar om te kunnen trouwen, wat is dat geloof dan waard…… Wat een hypocriete boel is dat ?
“Jihadisten zijn niet per se staatsgevaarlijk.” Deze geruststellende mededeling komt niet van mij, maar van professor dr. Edwin Bakker. Professor Bakker is hoogleraar Terrorisme en Contra-terrorisme aan de Universiteit van Leiden sinds 1 november 2010 en heeft een imposante erelijst. Van 2003 tot eind 2010 was hij verbonden aan Instituut Clingendael, eerst als onderzoeker en daarna als directeur van het programma Veiligheid en conflict. Verder is hij directeur van het ‘Centre for Terrorism & Counterterrorism’.
Professor Bakker hoeven we over terrorisme niets meer te vertellen, zoveel is wel duidelijk. Nee, de professor is hoogleraar in dat vakgebied op de Universiteit van Leiden, standplaats Den Haag. We mogen dus aannemen dat deze wetenschapper een autoriteit is op dat terrein. Op de Leidse universiteit is ook de internationaal vermaarde professor Maurits Berger werkzaam. De Leidse leerstoel die Berger thans houdt, namelijk ‘Islam in de hedendaagse westerse wereld’, wordt gefinancierd door de sultan van Oman. Dat ligt geografisch en cultureel gezien dichter bij Syrië dan Nederland. Volgens deze professor Berger is de islamitische wetgeving ‘sharia’, voor maar liefst 95% gelijk aan onze wetgeving, zodat we daar niets van te vrezen hebben. Nu komt het DNA van de Sumatraanse orang-oetans voor 97,3% overeen met dat van de mens, terwijl er toch wel een aanmerkelijk verschil tussen beide soorten is waar te nemen. De culturele set der waarden van orang-oetans leek altijd al sterk af te wijken, maar dat dit veroorzaakt wordt door een verschil van slechts 2,7% in het DNA, kan wellicht aan de Leidse universiteit nog eens onderzocht worden. Misschien ook maar liever niet eigenlijk.
Dat niet alle jihadisten per se staatsgevaarlijk hoeven te zijn, is een open deur. Iedere moslim is immers ook niet automatisch meteen terrorist. Als er echter een aanslag wordt gepleegd, waar dan ook ter wereld, is vrijwel altijd de islam erbij betrokken. De heersende mening onder het publiek is, dat de aanslagplegers worden geleid door het voor mohammedanen heilige boek: de Koran. Dit is echter maar ten dele zo. De islam is niet uitsluitend een religie, maar ook wel degelijk een ideologie. De Koran maakt daarvan maar een klein deel uit en het is vooral het islamitisch recht, de zogenaamde ‘sharia’, die handelingen voorschrijft of verboden verklaart. Aan dit islamitisch recht wordt, in tegenstelling tot de Koran, nog steeds gewerkt. Vrijwel wekelijks vertellen beroepsmoslims, die wij ook wel imams noemen, wat de moslimse mensen moeten doen en nalaten. Daarbij trekken de beroepsmoslims zich veelal niets aan van Leidse hoogleraren en ook de mening van de Nederlandse Tweede Kamer laat hen volledig koud.
En wat schrijft de sharia nu voor over de ‘jihad’? De sharia schrijft nog steeds voor dat de strijd tegen de ongelovigen een heilige plicht is die door Allah rijkelijk beloond zal worden. Pas wanneer dat even helemaal niet kan, door gebrek aan wapens of een beperkt aantal manschappen bijvoorbeeld, dan mag de strijd wel even gestaakt worden. Een wapenstilstand biedt daarbij uitkomst, waarbij tijdens de onderhandelingen daarover de mohammedanen van hun religie gerust hun werkelijke bedoelingen mogen verhullen. Zijn de zaken militair echter weer op orde gebracht, dan dient de jihadist er acuut weer op los te meppen. Hang dergelijke ‘vredesovereenkomsten’ met moslimleiders maar gerust op een plek waar het faecalisatieproces eindigt, dan heeft u er meer aan waarschijnlijk. Dat doen moslimleiders ook als het zo uit komt. Er zijn talloze teksten in de Koran, die door de imams kunstig zijn omgevormd tot islamitische shariawetten, die door ontelbare moslims gehoorzaam worden opgevolgd omdat het henzelf en hun families groot aanzien brengt.
De islam wil iedere maatschappij, de onze niet uitgezonderd, grondig op de schop nemen om de sharia in te voeren. Daarom vooral is het dus niet alleen een godsdienst maar bij uitstek ook een ideologie. De regels van de sharia zijn volledig in strijd met het Nederlands recht, en met de inhoud van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Een van de grootste nadelen van de sharia is dat overtredingen van de regels niet scherp, maar juist heel losjes omschreven zijn. De shariawetten bevatten vele wonderlijke mazen en zijn daarom een speeltuin voor de beroepsmoslims die daarmee de maatschappij volledig naar hun hand kunnen zetten. Een dergelijke maakbare maatschappij spreekt de gehele clerus van de linkse kerk weliswaar aan, maar de prijs is natuurlijk wel de inlevering van het recht op vrije meningsuiting en nog wat meer van die begeerlijke zaken.
Burgers zoals u en ik, die geacht worden om in het stemlokaal het juiste hokje rood te maken, konden er nog wel eens goed aan doen dat stevig in het achterhoofd te houden. Als ons, ondanks de mening van enkele professoren in Leiden, straks nog leven en welzijn is vergund, moeten we kunnen billijken dat onze overheid met jihadistische vechtjassen doet wat nodig is. Wie de wereld over reist om mensen over de kling te jagen, hoort namelijk in onze maatschappij helemaal niet thuis. Ook niet onder de condities die professor Bakker schetst. Het hele zaakje kan per kerende post retour.
Door:
Henny Eekhof