A: “Staken voor werkzekerheid, kan je het nog gekker bedenken? Is er ooit al één job gecreëerd of gered door een staking?”
B: “Wat ben jij een harteloze cijfermens. Zie je dan niet in dat die werknemers radeloos zijn, en dat staken voor hen een uitlaatklep is waarmee ze hun existentiële onzekerheden een plaats kunnen geven?”
A: “Je bedoelt dat we staken moeten bekijken als een vorm van psychologische therapie?”
B: “Zo zou je het kunnen stellen, ja.”
A: “Wordt dat terugbetaald door het ziekenfonds, dat staken? Zo neen, kan daar dan geen staking voor georganiseerd worden?”
Staken schaadt; werken baat.
Het schaamrood komt mij op de wangen. Ik moet bekennen dat wij klant zijn bij ING. Wij zijn begonnen als klant bij de bank van Brussel die later BBL werd, dat io zijn beurt dan weer ING is geworden. Zo zijn we daar terecht gekomen. Na het bekend geraken van de ontslag tsunami bij ING maandag zat er gisteren een brief voor mijn echtgenote in de bus en vandaag voor mij. Uitgerekend om ons aan te zetten tot home banking. Reeds jaren weigeren wij dat om (ten eerste) we het niet vertrouwen, (ten tweede) om te voorkomen dat mensen hun job kwijt geraken. Net zoals we om de zelfde reden in de supermarkt weigeren te selfscannen of de selfpay te gebruiken. De man/vrouw in de straat heeft blijkbaar nog niet door dat voor grote bedrijven (waar banken en supermarkten onder vallen) enkel de winst telt. Iedere werknemer minder is meer winst. Het zijn geen sociale instellingen.
Staken was soms wél nuttig, maar ze hebben het begrip “staken”…kapotgestaakt.
Er zijn zelfs vakbondsleiders die het lef hebben een stakingsdag een actiedag te noemen…