… Die bijt slechts degenen met blote voeten. (graffiti op een muur in Athene)

Dat voormalig minister van financiën Giorgos Papakonstinou voor geknoei met de beruchte Lagarde lijst dinsdag quasi vrijuit mocht gaan, veroorzaakte verontwaardigde reacties bij de bevolking.  Die wil dat er gerechtigheid geschiedt.

Papakonstantinou maakte deel uit van de George Papandreou PASOK regering tussen oktober 2009 en juni 2011.  Christine Lagarde, de huidige chef van het IMF, reikte in 2010 een lijst met 2000 vermoedelijke belastingontduikers met grote rekeningen in de Zwitserse bank HSBC, aan de regering.  Minister van financiën Giorgos Papakonstantinou werd ervan beschuldigd de namen van drie familieleden van de lijst uitgegomd  te hebben.
Een speciale rechtbank met 13 rechters werd opgericht om duidelijkheid te schaffen en de personen,  die mede verantwoordelijk zijn voor de huidige financiële problemen, ter verantwoording te roepen en te laten betalen.

 Papakonstantinou riskeerde 10 jaar hechtenis.  Toch werd hij vrijgesproken van de aanklacht dat hij de staat schade veroorzaakt zou hebben en werd slechts veroordeeld voor wangedrag, nl. vervalsing van een document.  Hij kreeg slechts één jaar voorwaardelijk.  Niet meer dan een tik op zijn vingers.

Men kan zich afvragen waar en door wie er aan de touwtjes getrokken werd: in de rechtbank, in het Griekse parlement?  Was het slechts een reality-show, een pantomime, een praat- en duidingsprogramma?

De nieuwe regering heeft volledige transparantie beloofd.  Ze zou een einde maken aan alles wat er fout liep in het verleden, weg met de ‘corrupte oligarchen’.  Een beschuldigende vinger aan vorige regeringen. En uiteindelijk bleef alles zoals het was.  Een schouwspel: corrupte politicus wordt betrapt, regering belooft gerechtigheid, hij wordt voor de rechtbank gedaagd, rechtbank verklaart hem ‘onschuldig’ wegens gebrek aan bewijzen.  Het doek valt.

Het schouwspel kan de titel dragen ‘Straffeloosheid‘.  Het scenario beschrijft variaties op het ‘dagelijkse leven’ van de Griekse samenleving.  Misdrijven worden afgeschreven alsof ze nooit plaats vonden.  En als de misdadigers schuldig bevonden worden, dan krijgen ze gewoonlijk een straf die totaal niet in verhouding staat met het gepleegde misdrijf.
De politici zijn de acteurs, met alternerende rollen op televisie: goede parlementair, slechte parlementair. Links, rechts.  Patriot versus verrader.  Met das en zonder das.  Zij twisten, roepen en tieren – zoals ze ook in het halfrond doen – maar hebben een gemeenschappelijk doel: hun zetel en hun riante vergoeding-annex-privilegies  behouden.  Tijdens het parlementair reces drinken ze samen een glas…

De Lagarde lijst werd als het ultieme wapen beschouwd.  Het zou afrekenen met de droogzuigers, de parasieten,  van de Griekse economie.  Vier regeringen en zes jaar later is deze lijst een waardeloos stukje papier, dat niemand nog wil aanraken, laat staan gebruiken.  Zelfs de nieuwe anti-corruptie baas verklaarde dat de Lagarde lijst slechts de top van de ijsberg betekent en dat er minstens 80.000 belastingontduikers met meer dan 200.000 niet aangegeven (zwarte) euro’s, geparkeerd in buitenlandse banken, waarop geen belasting betaald wordt.   De EU zit met een visademke te wachten op de maatregelen die de Tsipras regering zal nemen om hen op het appel te roepen.

Intussen zitten honderden arme Grieken in hechtenis voor kleinere achterstallen aan de schatkist.  De grote vissen gaan vrijuit; zij kunnen zich gewiekste advocaten permitteren.  Het lijkt er zelfs op dat wie veel steelt de betere kansen heeft om uit de gevangenis te blijven.  Justitie, zelfs het Hooggerechtshof, maakt zichzelf belachelijk.  Griekenland zakt weg in wetteloosheid.

86 missing names