Minder graaizucht, meer passie: de ideale nieuwe spoorbaas moet iemand zijn die thuis nog een speelgoedtreintje heeft staan.

Pleidooi van Johan Sanctorum voor een loskoppeling tussen werken en loon. Superlonen trekken foute individuen aan.
Wie zijn job graag doet, hoeft geen 290.000 euro per jaar.

It ‘s the economy, stupid!

Het stuk “Een kus van de juf en een bank vooruit” heeft behoorlijk wat los gemaakt in de Vlaamse culturele sector. De genante vertoning waarbij Wouter Hillaert namens het tijdschrift Rekto:Verso de prijs van de Vlaamse gemeenschap in ontvangst mocht nemen, was voor mij een aanleiding om heel de relatie tussen cultuur en samenleving nog eens scherp te stellen. En daar hadden heel wat insiders grote moeite mee.

Iedereen doet maar, doch ik heb het gewoon voor kunstenaars, schrijvers, intellectuelen die buiten de lijntjes kleuren. Hun kritische functie is onverbrekelijk verbonden met de positie van buitenstaander, de vreemdeling, tegenover het systeem dat toch steeds weer recupereert en naar het centrum zuigt. Prijzen zijn in dat opzicht echte booby-traps, doodknuffeloperaties. Ze prikkelen onze geluksklier, verkleuteren en genezen ons van elke boosaardigheid. Te mijden dus. Overheidssubsidies zijn nog erger: ze maken van de criticus een ambtenaar, en integreren hem helemaal in een door de overheid beheerde cultuurindustrie, gericht op participatie.  Lees verder