Na de Griekse eilanden Lesbos en Chios is nu Cyprus aan de beurt – de geschiedenis herhaalt zich… 450 jaar geleden richtten de hebberige Ottomanen ook al hun ogen op Cyprus.
Het in 1974 heroverde en sindsdien bezette Noord-Cyprus wordt steeds meer een tussenbestemming van migranten. Vanuit Ankara of Istanboel, of zelfs vanuit het Prachtland Bangladesh,  vliegen ze doodgemoedereerd naar Nikosia. Van daaruit gewoon door het groene grensgebied naar het échte Cyprus, dat deel uitmaakt van de EU. Het gaat vooral om Syriërs, Irakezen, Aziaten, zoals Indiërs, Pakistani… en Noord-Afrikanen – het merendeel moslims. Opvallend: in het islamitische Noord-Cyprus willen ze niet blijven, kwestie van niet van de regen in de drup te belanden.

En hun aantal neemt toe. In 2016: 3000 – in 2017: ca. 5000. De opvangcentra zitten bomvol; de rest probeert zelf een onderkomen te versieren, al dan niet met toestemming van de woningeigenaars. Wat een gering aantal lijkt, wordt bij een bevolking van minder dan 2 miljoen een groot probleem. Een bijkomende aantrekkingskracht oefent de Britse militaire basis uit want volgens de “vluchtelingen”redenering bevinden ze zich daar op Brits grondgebied en worden ze sito presto op hun immigratiewensen bediend met een ticket naar het V.K.

Dat ze niet als toeristen komen, mag duidelijk wezen. Geld brengen ze ook niet mee, zoals de Russen die zich daar gevestigd hebben. Cyprus zou een financiële injectie goed kunnen gebruiken; het land heeft 19 miljard euro schulden en deze zouden nog kunnen stijgen, ook al komt de EU tussen in de migratiekosten. Werk vinden ze daar ook niet; het arbeidslozencijfer bedraagt 11%. Import en export hielden zich in evenwicht, maar nu noteert men een importoverschot van migranten. Al willen de meesten niet in Cyprus blijven… er zijn immers lucratievere OCMW-landen binnen de EU.

Er zijn nog andere vervoersmogelijkheden naar Cyprus: gewoon met de veerboot. Met een opblaasbaar bootje, zoals naar de Griekse eilanden voor de Turkse kust, lukt niet: 100 km vanuit Syrië of Turkije zonder een NGO-reddingsvloot wordt niet aanbevolen.

Wat niet wil zeggen dat dit de Ottomanen in het verleden tegen hield. Al 450 jaar geleden konden zij hun uitbreidingsdrang niet weerstaan. Kijk maar eens in heel het Mid. Zeegebied. In Zuid-Italië, op Korfoe, Rhodos, Lesbos…  We hebben het al geschreven: vooral op de Griekse eilanden is de haat tegenover Turkije nog steeds aanwezig.  Wie als toerist de moeite doet een plaatselijke bibliotheek en/of tentoonstellingsruimte te bezoeken weet wat er nog steeds sluimert.  Neem vooral een kijkje in Rhodos-stad.  Praat met de bootjeseigenaars.  Overal vindt men nog de restanten van oude wachttorens, van forten, van de Ottomaanse invloed, van hun vernietigingsdrang… Vandaag wordt er geen Ottomaans leger meer naar West-Europa gestuurd. Hoeft ook niet meer. De EU en de VSA gaan met fluwelen handschoenen om met Turkije, dat onophoudelijk zijn zonen uitzendt.

Men vergeet te snel tot wat de Turken in staat zijn. De havenstad Famagusta bv. – het christelijke Famagusta in het N-O van Cyprus heet nu Gazimağusa.

De zeeslag van Lepanto gebeurde rond de verovering van Cyprus. Het christelijke eiland, sinds 1489 onder Venetiaanse heerschappij, werd in 1570/1571 door de islamitische Ottomanen veroverd. Het langste hield de vesting Famagusta, het Griekse Ammóchostos, stand. Na een lange belegering moest de stad zich overgeven. De islamitische veroveraars beloofden de verdedigers en bewoners van de stad veiligheid voor de inwoners, voor hun have en goed… en de stad geloofde de Ottomanen… Famagusta gaf zich op 4 augustus 1571 over. Een dag later slachtten de Ottomanen de christenen af. De stad werd verwoest. De St. Nikolaaskerk werd omgebouwd tot de Mustapha Pacha moskee.

Dit volgens een fetva (fatwa) van Ebu-us-Suud Effendi, de „Şeyh-ül-Islam“, de hoogste geestelijke leider van de ulema, en tegelijkertijd moefti van Ottomanië:
“De vorst van de islam (m.a.w. de sultan) kan slechts dan een wettelijke vrede met de ongelovigen overeen komen, als daardoor voor de moslims profijt en voordelen te halen zijn. Als er geen voordelen te rapen vallen, dan vervalt automatisch het vredesakkoord. Zodra er een voordeel opduikt… is het… vanzelfsprekend aan te raden en onontbeerlijk de vrede te verbreken.”

M.a.w. eender hoe, eender wat, de Ottomanen hebben altijd gelijk, mogen ongestraft roven en moorden, want zij zijn de volgelingen van Allah.
Volgens het islamitisch geloof is dit recht geen misbruik maar wel een gebruik.