Turkije komt steeds weg met bizar optreden

De Turkse regering wil een ‘reddingsactie’ opzetten om 5000 à 9000 Turkse pleegkinderen in drie Europese landen, waaronder Nederland, uit ‘christelijke en homoseksuele gezinnen’ te halen (Trouw, 19 februari). “Kinderen zouden in gezinnen met dezelfde culturele en religieuze kringen moeten komen”, aldus de voorzitter van de parlementaire onderzoekscommissie die de reddingsactie vorm moet geven.

Onverbloemd wordt de cultuur verworpen van een gemeenschap waarvan Turkije lid zegt te willen worden

Turkije laat hiermee zijn sterke wil zien om geëmigreerde Turken, ongeacht waar ze zich bevinden, aan een touwtje te houden. Daarbij inbegrepen geadopteerde kinderen van Turkse komaf.

In 2008 riep premier Erdogan de Turken in Duitsland op niet al te veel te integreren. Ten tweede verwerpt Turkije onverbloemd de cultuur van een gemeenschap waarvan het land lid zegt te willen worden.

De grote afkeer in Turkije van christenen, homoseksuelen en andere minderheden is diep verankerd. Het gaat in het geval van christenen ten minste terug tot het begin van de 20ste eeuw, toen Turkije duizenden kerken en kerkeigendommen confisqueerde. Sinds de radicaal-islamitische AK-partij van premier Erdogan in 2002 aan de macht kwam, is die afkeer alleen maar versterkt.

Toen Turkije onder grote internationale druk in 2011 besloot om “honderden kerkeigendommen terug te geven” bleek het in werkelijkheid om minder dan 1 procent te gaan. De ‘World Values Survey’ uit 2011 bevestigt die afkeer. Zo wenst 84 procent van de Turken geen homoseksuelen als buren te hebben, 64 procent geen atheïstische buren, 54 procent geen Joodse buren en 48 procent geen christelijke buren.

Verrassend was het rapport van de U.S. Commission on International Religious Freedom (2012) waarin het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken Turkije inzake religieuze vrijheid voor het eerst aanmerkte als ‘country of particular concern’. Deze status komt normaliter toe aan landen als Saoedi-Arabië, Iran en Noord-Korea. Het rapport laakte de systematische beperkingen ‘uit naam van secularisme’.

Tevens blijft de Turkse ontkenning van de Armeense genocide, waarbij tussen 1915 en 1917 anderhalf miljoen christenen werden afgeslacht, een grote smet op de eigen geschiedenis. Hoewel de term ‘genocide’ is uitgevonden naar aanleiding van de gruwelen van destijds, weigert de Turkse regering nog steeds van een genocide te spreken. Toenmalig Kamerlid Frans Timmermans betoogde in 2006 op deze plek: “Hoe absurd ook in onze ogen, de Turkse overheid heeft het recht om het gebruik van de volkenrechtelijke term genocide te bestrijden.” Maar zou Timmermans het accepteren wanneer de Duitse regering zou weigeren te spreken van een Joodse genocide?

In 2005 kreeg de AK-partij een ‘waarnemersstatus’ bij de Europese Volkspartij, de koepel van alle christen-democratische en conservatieve partijen waar ook het CDA bij hoort. De recente ontwikkelingen dwingen het CDA tot een ferme reactie. Laat het deze geïnstitutionaliseerde afkeer van christenen en andere minderheden voorbij gaan? Of toont het eindelijk de politieke moed om het christendom onomwonden te verdedigen en de Turken naar hun plaats te wijzen?

Door: Hala Naoum Néhmé, Frits Bolkestein politicologe; oud- Eurocommissaris − 23/02/13, 18:00, gepubliceerd in Trouw.nl

Nvdr: ook de CD&V maakt deel uit van de Europese Volkspartij.  Hoeveel minuten politieke moed zijn er nodig om de “C” in haar logo te verdedigen?