… u kent het gezegde. Vooraleer het onderstaande te lezen, moet u zich het Nayirah-getuigenis nog even voor de geest halen. Het getuigenis dat de aanleiding zou zijn voor de VSA om in te grijpen in Koeweit, resp. de oorlog tegen Irak. Het getuigenis dat de onmenselijkheid van de vijand in beeld moest brengen.

Lyudmyla Denisova, commissaris voor mensenrechten in het Oekraïense parlement, maakte het wel erg bont toen zij gedetailleerde beschrijvingen van groepsverkrachtingen van vrouwen en kinderen door Russische soldaten in Oekraïne verspreidde…

Zij maakte het zó bont dat ze door het Werchowna Rada, het parlement, ontslagen werd omdat ze geen bewijzen kon leveren bij de betichtingen. Lyudmyla gaf als excuus dat ze zich zodanig verdiept had in haar werk dat ze de noodzakelijke bewijzen uit het oog verloren had. Eigenlijk ging het niet om de verkrachtingen, het ging slechts om overtuigend genoeg over te komen op buitenlandse politici zodat er méér, nog méér wapens geleverd werden en Rusland onder druk gezet werd. Een leugentje om bestwil…

Haar gefantaseerde verhaaltjes moesten de wereld overtuigen dat Rusland quasi tot elke gruweldaad in staat is. Enkele voorbeelden van haar griezelverhalen:

• een éénjarig jongetje dat door Russische soldaten dood geslagen werd.
• vrouwen die “drie dagen lang verkracht werden en bovendien moesten toekijken bij de verkrachting van andere vrouwen”
• We citeren Lyudmila: “Ook mannen en kinderen werden verkracht. Een moeder, vastgebonden op een stoel, moest toekijken hoe haar 11-jarige zoon tien uur lang seksueel misbruikt werd. Een 45-jarige man ontsnapte amper aan de dood toen hij zijn schuilplaats verliet om water te halen. Ze (de Russen) vonden hem en verkrachtten hem.”
• haar verhalen werden door de poco media, o.a. door de Spiegel en de Berliner Zeitung voor waarheid aanzien en verder verspreid, met alle verzonnen gruwelijke details.
• Bijzonder schokkend waren haar berichten over 25 jonge meisjes en vrouwen, die door Russische troepen verkracht werden. 9 van hen zouden volgens Lyudmilla zwanger geworden zijn. Deze beschuldigingen werden ook door de VN overgenomen. “Er zijn geloofwaardige beweringen over seksueel geweld tegen kinderen door de Russische strijdkrachten,” beweerde Barbara Woodward, vertegenwoordigster van het V.K. bij de VN.

Oekraïense journalisten en mensenrechtenactivisten reageerden verontwaardigd over de gehanteerde toon in de zgz. berichten, die ook op de webstek van het Oekraïense parlement gepubliceerd werden. “Seksuele misdrijven in oorlogen zijn tragedies, maar geen thema die in een “schandaalrubriek” thuis horen,” zo luidde de open brief.

Als zelfs in Oekraïne, bij de eigen media en de mensenrechtenapostelen, kritiek gegeven wordt, dan kan men er vanuit gaan dat er str. aan de knikker is. De schrijvers van de b.g. open brief trokken de publicatie van de schokkende details in twijfel. Niet alleen het waarheidsgehalte, maar ook of de gruwelijkheden per se moesten gepubliceerd worden, zoals bv. de zgz. verkrachting van kleine kinderen. In de open brief werd Lyudmilla gesommeerd “de feiten eerst na te gaan, vooraleer ze te publiceren” én slechts “informatie te publiceren waarvoor voldoende duidelijke bewijzen voorhanden zijn.”

Lyudmilla werd op 31 mei ontslagen. Het parlement stemde op die dag een motie van wantrouwen wegens “een herhaalde niet vervulling van haar plichten“. De woordvoerder van het presidentspartij “Dienaar van het volk”, Pawlo Frolow, gaf onomwonden weer wat hij van Lyudmilla leugens vond: zij zou haar aandacht tijdens gesprekken met de media te zeer op de talrijke gruwelijke details van de zgz. “tegennatuurlijke seksuele daden” en het misbruik van kinderen door Russische soldaten in bezette gebieden, gericht hebben. Deze werden niet bewezen. Dergelijke beweringen zouden “Oekraïne slechts schade toegebracht hebben en de media afgeleid van de echte noden van Oekraïne.” M.a.w. er werd zo erg met spek geschoten dat zelfs de eigen achterban wantrouwig werd.

Dit alles werd bevestigd door de Oekraïense procureur Iryna Wenediktowa; zij gaf toe dat ze geen enkel concreet bewijs ontvangen had: “slechts brieven maar geen bewijzen – en dat zijn twee verschillende zaken.”

In Rusland kwamen de te verwachten reacties. De regering had steeds weer ontkend dat de Russische soldaten zich – zoals bij verovering en bezetting van Duitsland (WOII) – gedragen hadden als beesten. En eiste verontschuldigingen van westerse media die maar al te graag de leugens verspreid hadden.

De westerse media reageerden met een de kennisgeving dat Lyudmilla bij de beschrijvingen van de niet bewezen wandaden duidelijk overdreven had.

Lyudmilla reageerde uiteindelijk als volgt: “Ik ben het ermee eens dat de beschrijvingen soms zeer wreed waren… maar ik heb ze gebruikt zoals de (zgz.) slachtoffers het zelf voorgesteld hebben… ” En: “Ja, de gebruikte woordenschat was hard, inderdaad, heb ik misschien overdreven. Maar ik heb geprobeerd het doel te bereiken, nl. de wereld ervan te overtuigen wapens te leveren en Rusland onder druk te zetten.”

En dat lukte zelfs. Na een toespraak voor het Italiaanse parlement kon ze dankzij haar gruwelverhalen de 5-sterren partij, die tegen wapenlevering was, overtuigen zware wapens aan Oekraïne te leveren.

En over haar ontslag: dat zou niet omwille van haar gefantaseerde gruwelverhalen zijn maar wel als politieke wraak, omdat ze kritiek zou geuit hebben op de zgn. anti-oligarchenwet. De president heeft iets tegen haar omdat zij inbreuken op de mensenrechten verzamelt. Ze zal haar ontslag voor de rechtbank aanvechten.

Mit Massenvergewaltigungen „übertrieben“? Ukrainische Beauftragte erklärt sich (berliner-zeitung.de)