Al sinds mensenheugnis zijn Turkije en Griekenland aartsvijanden. Die vijandigheid vindt vooral zijn oorsprong in de Grieks-Turkse oorlog vanaf 1918 en uitgevochten begin de jaren 1920. Een lang verhaal waar aan beide zijden bloedige afrekeningen plaatsvonden. Deze vijandigheid tussen beide landen duurt tot vandaag nog verder.

Of komt er verandering in? Daartoe wou ik komen. Wanneer　we deze week in de pers vernemen dat Erdogan en Samaras een akkoord trachten te bereiken inzake onderlinge handel om de economie van Griekenland een steun in de rug te geven, dan doet het bij mij een lampje branden.　 Want enkele dagen geleden was er bovendien onenigheid betreffende Cyprus.

Schäuble, de Duitse minister van financiën, ziet geen heil meer in Cyprus terwijl Olli Rehn de Cyprioten kost wat kost wil behouden. Maar, zoals nog al eens achter de schermen andere bewegingen gaande zijn dan op de podia, denk ik daar het mijne van.

Laat me toe om van de veronderstelling uit te gaan dat Cyprus gewipt wordt zoals de Duitsers willen. LIgt dan de weg voor de Turken niet open voor toetreding tot de unie?　Ik kan me hier schromelijk vergissen, maar die mogelijkheid bestaat. Vooral, en ik kom terug op het begin, omdat plots die vete tussen de Grieken en de Turken opgelost schijnt.　De Turken als het machtigste land van de twee reikt het zwakke Griekenland de hand en wil er dit land terug bovenop helpen. Waarom zo ineens vraag ik me daarbij af?　Wordt er in achterkamertjes een politiek gevoerd die het daglicht niet verdraagt?

Mij komt het zeer eigenaardig over dat aartsvijanden als de Grieken en Turken　plots elke vijandigheid laten voor wat ze is. Meer nog, plots vrienden worden. Zeer eigenaardig. Maar wetende dat　men in　Brussel gebrand zit op toetreding van de Turken en wacht op de eerste Turkse toegeving, is mijn achterdocht niet ongegrond.　Als dan nog het ‘probleem Cyprus’ opgelost is, staat de europoort wagenwijd open. Duitsland zou dan, wanneer Cyprus gewipt wordt, hiervoor　de toegeving kunnen doen om de Turken tot de unie toe te laten.　Voor de rest van de mensenrechten wordt wel een oogje dichtgeknepen. Nogmaals, ik kan me schromelijk vergissen maar ik sluit die mogelijkheid niet uit.　Barroso’s wegen zijn ondoorgrondelijk.

De vlieg