“Beste burgervader,

Als u voor de spiegel staat, kan u zichzelf nog in de ogen kijken?
Ik heb de vrijheid genomen u aan te spreken met deze directe vraag. Uzelf bent namelijk niet te verlegen om openbaar uitspraken te doen alsof de spierballen gaan rollen. Echter smaakt de soep, na al dat geblaas, erg flauw want er is noch vis, noch vlees te bespeuren.
Hoewel ik vandaag deze brief schrijf, nét op dezelfde dag ik 2 gas-boetes in de bus heb mogen ontvangen, is het niet omdat ik nu mijn frustratie kwijt wil over die gas-boetes. Was het maar een fait-divers.

Ik ben Deurnenaar en een werkende mens. Werkende mensen nemen de auto. Ze moeten immers op een normaal uur op hun werk aankomen want ze zijn niet van plan meer uren op het openbaar vervoer door te brengen dan ze effectief werken. Werkende mensen moeten ook de volle pot betalen voor alles, dus ook voor dat trein en tram abonnement. En dan komen werkende mensen thuis na een drukke dag, en stellen ze vast dat bij de heraanleg van hun straat of buurt, het te kort aan parkeerplaatsen nogmaals wordt bevestigd door nog minder beschikbare parkeerplaatsen.

En ja, ik ben gaan wonen in een volkse buurt. ‘Tussen de mensen.’ Maar wat is er mis met werkende mensen? Moet ik echt buiten Antwerpen gaan wonen om des avonds rustig thuis te kunnen komen en niet telkens minstens 15 minuten rondjes te rijden om een plaatsje te vinden?

En als die werkende mens thuis komt, en hoopt op wat verdiende rust, dan is de hoop er dat het ook een bepaalde veiligheid met zich meebrengt om in een grote stad te wonen waar, om zo efficiënt mogelijk te zijn, alles overkoepeld geregeld is. We hebben een blauwe lijn, we hebben kantoren per regio/district.

En dan heb je iets voor, en rij je richting zo een ‘wijkkantoor’. Gesloten, want blijkbaar was het al na 17 uur. Je belt dan naar de blauwe lijn, en daar vragen ze of het “acuut is”.
“Neen, want ik was onderweg naar een kantoor. Geef me een kantoor dat ‘nu’ open is, je weet wel, omdat we een grootstad zijn waar je dag en nacht terecht kan voor je veiligheid.”

Een kale reis. In de randgemeenten rond Antwerpen kan dat nog wel.
Dan maar thuis die website van de Blauwe lijn gaan opzoeken. Voor het invullen van een klacht mag je gerust 5 vragenrondjes door spartelen. En dan denk ik, welke persoon heeft dat uitgevonden? Je moet een afspraak maken, en ze maken het je dan nog eens moeilijk om die te maken. Je steekt meer tijd in het feit dat je überhaupt al een afspraak wilt maken dan voor de ‘faitdivers’ die je wilt rapporteren. En ik ben dan dagdagelijks met computers bezig. Wie van bepaalde leeftijd, of van beperkt vermogen, maakt men hier onmogelijk om klacht neer te leggen? Ja, je kan ook bellen naar de Blauwe lijn. Welk nummer? Opzoeken op internet hé. De vicieuze cirkel van een klasse justitie?

Een mens gaat dan met goede moed wat vroeger naar de afspraak. En dat zit je even te wachten.
Dame komt binnen, duidelijk onbekend met het nieuwe systeem en wordt terug wandelen gestuurd.
Dan komen 2 oudere heren binnen. De eerste begint een uitleg over dat hij af en toe bij de andere de post en dergelijke zal binnen leggen, en ook de planten wateren. Waarop de dame in de balie vraagt waarom hij dat komt melden. ‘Ja, vorige keer kwamen toen ook net de agenten binnen die in de vakantieperiode toezicht houden op de huizen.’ ‘Maar meneer, dat doen wij niet meer. Alleen nog voor een alleenstaande huis kan u nog toezicht vragen.’

Mag ik vragen vanwaar dit verschil? U woont toevallig in een vrijstaande woning?! Zijn al die andere Antwerpenaars een klasse te weinig?

Intussen zijn we een aantal maanden verder en heb ik weer iets voor. Zonder in detail te willen gaan, moet ik terug voor het neerleggen van een klacht. Ik maak een afspraak, maar intussen was het dossier ergens in de stad toch al lopende en kreeg ik een uitnodiging. Met dat verzoek tot verhoor in de hand, ga ik toch naar mijn afspraak.

Het opnemen van een verhoor is me dunkt éénrichtingsverkeer waarbij elke bevoegde agent mijn visie kan noteren. Ja, behalve in Antwerpen.
‘Neen meneer, dat zijn de nieuwe richtlijnen, ik mag dit verhoor niet van u afnemen, u dient zich te melden op die afspraak en daar …’

Dus ALLE behandelende klachten gaan allemaal, zonder uitzondering, naar één kantoor, op de Noorderlaan. Daar moet je maar eens naar toe willen via het openbaar vervoer. Ja, er stopt een bus voor de deur. Maar je mag wel rekenen op een aantal overstappen. Ja hoor, dan is die auto toch gemakkelijk, want we willen niet een hele dag onderweg zijn voor een ‘fait-divers’.

En ja, in die volkse wijk zien we weinig of geen agenten. Tot er opeens iemand het lumineuze idee heeft om de Blauwe lijn te bellen, en te zeggen dat er een auto in de weg staat. 2 gas-boetes voor verkeerd parkeren. Ja, ik betaal ze mooi. Je ziet of hoort geen politie, je kan ze amper bereiken, maar voor echte problemen, een fout geparkeerde wagen die dan nog niemand hinderde, (Ik stond 2 meter ipv 5 meter van de hoek verwijderd!) verschijnen er wel opeens voldoende patrouilles en agenten. Een buurman heeft er zelfs nog meer, maar onze straat werd niet geviseerd hoor. Ik had erom kunnen lachen indien het niet zoveel geld zou kosten. Maar dat spijst de stadskas?

En dan ga je op zoek. De reden voor de “9 to 5” van de wijkkantoren, is de terreurdreiging. Ja, 3 jaar al intussen sinds de eerste aanslag? Wat een verdomde drogreden. Welke burgemeester durft recht in de spiegel te kijken als hij dit soort beleid voert? Maar u bent geschiedkundige, dus hoop ik op ergens op iemand waar een gesprek mee kan gevoerd worden.

U weet dat ‘het wapen’ ingevoerd is, om de bevolking te ontwapenen. Vroeger was het dan ook heel normaal om wapens te dragen.
Wilde dieren, struikrovers,… maar misschien ook schoonmoeders en ambetante buren. Tegen die willekeur stond dan de staat die ging instaan voor de veiligheid én voor rechtszekerheid. ‘Het wapen’ werd dan overgedragen aan politie (en gendarmerie). En moge die laatste 2, veiligheid en rechtszekerheid, nu wel erg ver weg zijn van wat uw beleid inhoudt!

Indien u als burgemeester, u bent immers hoofd van politie, niet 24/7 de mensen kan beschermen, indien agenten zoveel schrik hebben dat ze hun eigen kantoren moeten sluiten. Dan moet u de streep doortrekken. Geef dan op de eerste plaats geen oneerbare dwaze parkeerboetes. En vooral, geef het recht terug waar het hoort. U kan ons niet meer die veiligheid garanderen, dan zou een Zwitsers model hier een betere oplossing zijn, dat mensen zelf – zo als na een rijexamen – het recht hebben om zichzelf te kunnen verweren.

En natuurlijk, dat houdt in dat deze staat, én Antwerpen gefaald hebben. U had er iets aan kunnen doen, maar buiten die rollende spierballen moet deze Antwerpenaar vaststellen dat u het niet hebt waargemaakt én vooral dat wij met de gebakken peren zitten!”

Willem Voet
Regenbooglei 33 / 1
2100 Deurne

Nvdr: Illustraties toegevoegd door de Golfbrekers redactie.