Ik ben boven de  65 jaar.
Ik heb hard gewerkt sinds mijn 14de. Behalve op enkele momenten van serieuze gezondheidsproblemen heb ik 40 tot 60 uren per week gewerkt en mij in 43jaar geen dag ziek gemeld.
Ik verdiende redelijk geld, maar had mijn baan of mijn salaris niet geërfd en ik werkte om daar te komen waar ik vandaag ben.

Als je de economie bekijkt, lijkt het geen goed idee te zijn, gepensioneerd te worden. Maar ik ben gepensioneerd – héél gepensioneerd zelf.
Ik ben het moe, om te horen, dat ik  “mijn rijkdom moet verdelen” onder mensen die mijn vorm van werk-ethiek niet kennen.
Ik ben het moe om te horen, dat de regering het geld dat ik verdiend heb, van mij wil afpakken – desnoods met geweld – en het aan mensen te geven, die te lui zijn zelf geld te verdienen.
Ik ben het moe, dat men mij vertelt, dat ik mijn levens-standaard moet verlagen en zodoende de verwarming van de planeet tegen te gaan en niemand mag erover debatteren.
Ik ben het moe, verteld te krijgen, dat drugverslaafden ziek zijn en dat ik hen moet helpen, hen ondersteunen en ze medisch laten behandelen, en dat ik zou moeten betalen  voor de schade, die zij aanrichten.
Is er misschien ooit een reuze-bacil vanuit een donkere straat gesprongen, die hen heeft gepakt en tegen hun wil ‘witte poeder’ in hun neus heeft gedwongen of een naald in hun arm gestoken, terwijl zij zich hevig probeerden te verzetten?
Ik ben het moe, om te horen, hoe ‘goede’ atleten, entertainers en politici van alle mogelijke partijen het over onschuldige of domme fouten hebben, als wij maar al te goed weten, dat hun enige fout was, zich te laten betrappen.
Ik ben moe van mensen die op hun rechten pochen, arm of rijk.
En ik ben mensen, die geen verantwoording voor hun eigen leven en acties willen nemen, werkelijk moe.
Ik ben het moe, te horen, hoe zij de regering of anderen voor hun problemen verantwoordelijk maken.
Ik ben het ook moe en beu, te zien, hoe jonge mannen en vrouwen in hun teenager-jaren en hun begin 20er-jaren zich met tatoeages en metalen “bijoux” bedekken en op die manier geen werk vinden, omdat geen firma zulke jongeren een baan wil geven. Op die manier kunnen zij dan naar de Sociale Dienst stappen.

Ja, ik ben verdomde moe. Maar ik ben ook blij, dat ik boven de 65 ben ..
Want nu hoef ik niet (meer) te zien, wat deze mensen van de wereld gaan maken.
Ik heb wel medelijden met mijn kleinkinderen en hun toekomstige kinderen.
God zij dank, dat ik op de terugweg ben en niet op de heenweg.
Dit zal waarschijnlijk niet wijd en zijd gepubliceerd worden, behalve als wij het doorsturen.
Dit is uw kans, om een verschil te maken.

Ik ben boven de 65 en ben moe.

Ludo