De 10 geboden voor een politieke depressie:
- Neem gewoon – zonder nazicht of controle – meningen en interpretaties van politieke concurrenten over.
- Toon uw instemming met de voorgewende verontwaardiging van uw politieke tegenvoeter. Ga er niet tegenin.
- Toon uw spijt en ga niet in de tegenaanval.
- Blijf steeds tolerant. Wees echter waakzaam voor politieke vrienden in eigen rangen.
- Neem te pas en onpas, maar steeds onmiddellijk, afstand van ongemakkelijke stellingen of situaties. Verspil geen tijd aan een strategie op lange termijn.
- Raad een overenthousiaste partijgenoot zijn ontslag aan. Solidariteit en kameraadschap zijn voorbij gestreefd.
- Wees niet verbaasd als de poco media bij herhaling futiliteiten tot wereldrampen uitroepen.
- Reageer beledigd op kritiek van medestanders die het goed met U menen en u willen helpen.
- Ondersteun in geen geval Vlaams-nationale media, die uw kijk op de samenleving zouden kunnen helpen verspreiden.
- Leer niet uit uw fouten of situaties en blijf even politiek-gefrustreerd.
Alle gekheid op een stokje: wie niet inziet dat men zichzelf met het “ik distantieer mij”-mantra verzwakt, die is zelf verantwoordelijk voor het inkrimpen van zijn eigen bewegingsruimte. Met het zgn. distantiëren sust men de tegenstander niet; integendeel: het biedt hem juist munitie voor een volgende, nog absurdere aanval.
Wie zich voortdurend distantieert, is zelf verantwoordelijk voor een onbeduidende rol van onmondigheidsslachtoffer. Wie iedereen naar de mond praat is een zwakkeling. Wie niet de moed heeft voor zijn mening, en de mening van zijn kiezers, uit te komen is laf, niet waard het “volk te vertegenwoordigen”.
Kortom: Speel niet volgens de spelregels van uw tegenstander. Wie problemen uit de weg gaat rijdt niet meer, maar staat geparkeerd in een doodlopend straatje. Wie iets wil veranderen moet zijn nek uitsteken.
Jan zonder Vrees