Reactie op “Steek wat ham in MoHAMmed”

De uitgebreide uitleg over het gebruik van “dierlijk-bewerkte” munitie, die Victor ons als reactie op b.g. artikel stuurde, verdient een zichtbare plaats op onze blog.  Wij zijn nooit bij de troep geweest en onze schietervaring beperkt zich tot het loodjesgeweer op de kermis.  Maar wij vinden deze informatie hoogst interessant – jullie misschien ook?

“Het is niet “voor niks” dat onze Golfbrekersvriend Temmerman als reageerdernaam uitkomt… hij slaat de nagel op de kop met zijn bewering dat de Engelsen een “soort afschrikmiddel” gebruikten in ex-Brits Indië.
Inderdaad, hun kogels hadden géén metalen huls voor het kruit… het waren kardoezen uit (primitief) karton (in de aard van wat de jagers eertijds gebruikten)—> en misschien wel nog steeds, doch met eerder placticgedeelte.
Om het kruit droog te houden, was iedere kardoes afzonderlijk nog in papier gewikkeld dat doordrongen was met varkensvet.
Om hun wapen vlug te kunnen laden, beten de schutters er de tippen af : Uitleg -> die vetpapieren omhulsels zagen eruit zoals een lange caramel, dus mèt gedraaide tippen…eenmaal beide tippen erafgebeten, rolde de kardoes “zo-in-de-hand” en was alzo klaar om in de loopkamer gestopt te worden.

Gedenk ook dat men toén nog werkte met “zwart kruit” dat aanslagsporen naliet IN de loop. —> Nà hoogstens 20 à 22 kogels afgevuurd te hebben, HAPERDE het geweer en moesten de Britten vertrouwen op hun bajonet om de vijand te lijf te gaan. (nadien moest de loop gereinigd worden met kokend zeepsop en doorgetrokken met een rond borsteltje (+- zoals een babyflessenreiniger eruit ziet) en pas dàn met kleine vodjes zoals de ex-militiens gebruikten tijdens hun legerdienst.

MAARrrrrr… de Britten kregen een flinke pandoering in de eerste grote “veldslag” dat zij moesten uitvechten tegen opstandige Sultans & Maharadja WANT…zij hadden géén rekening gehouden met de godsdienst van hun inheemse hulptroepen: geen ènkele mosselslim zou het ooit in z’n hoofd krijgen om “varkensvet-papier” in de mond te nemen.
Gevolg: de Britten waren méér-dan-gedecimeerd eer zij de vijand konden afslaan: 2/3 van hun strijdkrachten ( Pakistanen) waren gedeserteerd omwille van hun religie. 🙂 of 🙁 al naargelang de lezer die dit leest).

DAN MAAR “iets ànders” genomen als oplossing: rundsvet (!)… en wéér kregen zij een flinke pandoering toen zij opnieuw tegenover opstandelingen stonden:… ditmaal waren het Indische hulptroepen die “het afbolden”…. herinner Jullie maar de “heilige koeien” (opnieuw 🙂 of 🙁 )
De Britten hebben dan maar opnieuw “het warm water uitgevonden” door PAPIERFIJN blikken kogelhulsen te vervaardigen. —>aldus had men géén papier meer nodig om deze te beschermen tegen vocht.

EN OPNIEUW kregen de Britten op hun “Kilo-Lima’s” (op hun kl***), WANT zij moesten die kogels, stuk-voor-stuk uit hun kogeltas nemen (die witte, vierkante zakjes dat zij droegen, bovenop hun uniform).
Amper de helft van die kardoezen waren bruikbaar, want, in het “heetst van de strijd”, “grabbelden” de meeste schutters ietwat tè brutaal in hun munitiezakje zodat…. de (dunne) hulzen deuken begonnen te vertonen en bleven in de kamer steken bij het afvuren… die legen huls moest er dan uitgepeuterd worden met de bajonet (wat soms nogal enige tijd vergde én de soldaten hypernerveus werden)…

Het zijn (làter) de Duitsers geweest die met de eer gingen lopen van een degelijke huls gemaakt te hebben om te kunnen gebruiken in geweren MET EEN CAPACITEIT VAN 5 KOGELS, en nadien ook voor kogelbanden voor hun nieuw “speelgoed”; de mitrailleur-op-twee (of drie) poten.”       Victor

Onze dank aan Victor voor een boeiend stuk geschiedenis en ontwikkeling van de bewapening.

Wij deden wat opzoekwerk en vonden deze afbeeldingen van de papieren huls, van de gebruikte musket en zijn opvolger:

Enfield Paper Cartridge

The India Pattern Brown Bess 3rd model musket

Pattern 1853 rifle.