Of hoe het “hoogontwikkeld” land B. nog iets zou kunnen leren van een “ontwikkelingsland”.

Enkele jaren geleden wou ik met mijn vrouw enkele weken op vakantie in Europa. Mijn domicilie was nog altijd in het land van “Albert de Laatste”. Mijn vrouw had een vizum nodig. Vizum geweigerd. Reden: brugpensioen onvoldoende voor tenlasteneming.

Detail: mijn vrouw heeft wel een vizum van 10 jaar voor de USA.

Oplossing geen toeristenvizum wel familiehereniging. Familiehereniging is gratis, geen onderzoek naar inkomsten, crimineel verleden nada…niets… nothing. Bij aankomst inschrijving in de gemeente, ID kaart, SIS kaart, verwelkomingsgeschenk en tegen wil en dank bevorderd tot Antwerpse-Filipina. Welkom in het land van melk en honig.

De Filipijnse overheid wil gepensioneerde buitenlanders aantrekken om zich in het land van zon, zandstranden en koraalriffen te vestigen. Men bekomt mits betaling van 500 euro een tijdelijke verblijfsvergunning van 5 jaar. Die vergunning kan ten allen tijde ingetrokken worden indien men zich niet houdt aan de wetten van het land. Na 5 jaar kan men een permanente vergunning krijgen mits voorlegging van een blanco strafregister en bewijs van voldoende inkomsten (mijn pensioen van 900 euro werd weggelachen) en betaling van 500 euro administratiekosten.

Pikant detail: de adreswijziging had wel voor gevolg dat de bijpassing tot het wettelijk minimum van mijn pensioen wegviel omdat het leven in het buitenland goedkoper is dan in …. juist.

Er wordt dan wel even vergeten dat een euro twee jaar geleden 70 pesos waard was, vorige week 55 en door de uitslag van de verkiezingen in Italië – vrij vertaald 30 % sexmaniak, 30 % clown, 30 % links en 10 % Euro-Monti – nog 50 pesos.

Zonnige groeten, om het woordgebruik van de Gentse-Strop Termont over te nemen, van een Filipijnse-Vlaming.