“Met verbijstering verneemt KVHV-Gent de recente politieke ontwikkelingen inzake het corona-debacle. Deze nepregering, die zich krampachtig vastklampt aan artificiële volmachten, zet nu haar eindoffensief in: er komt géén parlementaire onderzoekscommissie omtrent de aanpak van de coronacrisis.
Het voorstel in de Kamer sneuvelde vrijwel meteen. De zittende partijen; Open-VLD, CD&V, s.pa en Groen, met steun van N-VA, zorgden ervoor dat ze met 109 stemmen tegen 29 hun stinkende potjes vooralsnog gesloten kunnen houden. De existentiële angst voor verkiezingen neemt duidelijk de bovenhand op plichtsbewust handelen in het belang van de bevolking die ze horen te dienen. Een handig staaltje zwendelen met de transparantie van bestuur, zelfs de CCP bekijkt zo’n politieke efficiëntie met ijverzucht.
Het bewaren en dienen van de ronduit leugenachtige sfeer rondom deze crisis bleek de enige indicator van ‘standvastigheid’ waarin onze heren en dames volksvertegenwoordigers en hun cohorte aan zogenaamde ‘experten’ uitblonken. Van foutief advies rondom het nut van mondmaskers, louche bestellingen met frauduleuze personen tot het uiteindelijk te laat leveren van mondmaskers die dan finaal ook nog niet conform standaard waren. Het kon allemaal. Dit terwijl de verantwoordelijke politici en zelfverklaarde experten telkens vakkundig de dichtstbijzijnde zandbak opzochten om aldaar het hoofd in neer te planten, waarschijnlijk overvallen door het gevoel van zelfgenoegzaamheid dat ze te beurt viel. Een gevoel van schaamte, zelfreflectie en nederigheid na de onophoudelijke reeks aan blunders bleef ze immers tot nader order onbekend.
Dit is de zoveelste operatie in onze politieke geschiedenis om te voorkomen dat er lijken uit de kast vallen, opnieuw houdt men vakkundig een hele reeks systeempolitici een hand boven het hoofd. Iedereen weet dat het lijk zich in de kast bevindt, iedereen kan het riéken, de rottende geur is niet te harden en iedereen gebaart van krommenaas. Deze schijndemocratie bevindt zich in staat van ontbinding en de zetelende politici dienen niet de burger die ze het mandaat schonk, maar louter hun eigenbelang en dat van het systeem dat ze krampachtig in leven trachten te houden. Het is een samenspel van wisselwerking en wederkerigheid.
De Wetstraat is het speelterrein van een onderonsje met een ouwe gouwe insteek: ‘do ut des’. Een centrale regel in het spel dat zich achter de schone schijn van onze democratie afspeelt. Ik geef, opdat ik van jullie een gunst zal verkrijgen. Handig handelen en manouveren ze zich een weg uit het stinkend moeras dat overloopt van hun onkunde, potentieel schuldbesef en hopen aansprakelijkheid wegens schuldig verzuim. De burgers, en dan in het bijzonder de gezondheidswerkers op het terrein, die met een tekort aan volwaardige middelen toch dit virus te lijf gingen, staan wederom buitenspel en blijven verdwaasd achter. Centraal doorheen dit circus klinkt maar één devies: veel geblaat en weinig wol.
Als we de eindevaluatie opmaken behoren wij tot de landen die de crisis het slechtste hebben aangepakt. Niet dat je dat van het Belgische systeem ooit zou gehoord hebben.Samen met heel wat te betreuren burgers stierf ook het laatste stukje van politieke geloofwaardigheid van deze zogenaamde volksvertegenwoordigers.Wij hopen dan ook dat de bevolking hiervan akte zal nemen, wij doen dat alvast wel.”