Voor alle duidelijkheid: niet hun identiteit – die is meer dan welkom – maar wel de identiteit van de gastheren.

Toen na de verloren Algerije-oorlog in 1962 binnen een korte tijdspanne honderdduizenden Algerijnse Fransen en zgn. Harki’s, Arabische collaborateurs der Fransen, Frankrijk binnenstroomden, stelde zich het probleem van hun vestiging. Tegen de gewoonte in – pastoors, leraren en ambtenaren werden over heel het land verspreid opdat er geen nationalistisch verzet zich tegen het unitaire Frankrijk zou kunnen ontwikkelen, werden zij niet in heel Frankrijk opgenomen maar wel in het Duits-Franse grensgebied. Daar werden IKEA-nederzettingen voor hen gebouwd. Franse politici hadden immers vastgesteld dat in de grensstreek – vooral deze rond Saarland, dat tot 1959 geen grens met Frankrijk had, de Duitse taal veel langer stand hield dan elders waar er geen contact meer met Duitsland bestond. Daarom werden er juist daar, langs de grensstreek, IKEA-stadjes met woonkazernes zoals bv. Behren lès Forbach of Farébersviller (Pfarrebersweiler) bij Saargemünd voor deze immigranten gebouwd. In deze intussen berucht geworden nederzettingen – berucht voor geweld der moslim”jongeren” – moest de Duitse taal in de toen nog grotendeels Duitstalige Franse grensgebieden terug gedrongen worden. Liefst zo snel mogelijk, vooraleer deze maatregel tegen de geest van het in 1963 getekende akkoord tussen Adenauer en de Gaulle zou indruisen.

En nu krijgen we met een soortgelijke situatie te maken. Met de EU en onze eigen politici – volksverraders – op kop. Wie in het land b asiel krijgt, zal zich eerder als “Belg” integreren en manifesteren dan als “Vlaming”. Waarmee het doel duidelijk is. Niet alleen hier, maar overal in EUropa waar er nog patriottische sentimenten de overhand dreigen te krijgen. Onze identiteit moet verdund worden, verdund tot er niets meer overblijft dan een laagje EU-vernis.

Ook in Italië, m.n. in Süd-Tirol is dit het geval. De karavaan landverhuizers trekt sowieso richting noorden. Wat is er dan voor de regering meer voor de hand liggend dan een zo groot mogelijk aantal immigranten in deze regio te vestigen? Het aantal asielzoekers is daar veel hoger dan in andere Italiaanse gebieden. Bij de ingewikkelde volks- en taalverhoudingen van Süd-Tirol, die in elke plaats apart vastgesteld worden, worden deze asielzoekers, hoewel ze geen Italiaans spreken, automatisch bij de ‘Italiaanse’ (bijgevolg niet Duitstalig) volksgroep ingedeeld. Zo wordt de positie van de Süd-Tirolers sterk verzwakt, tendens stijgend bij de toenemende immigratie.