Na zijn hartoperatie werd hij nooit meer de oude. Fel vermagerd – dat moest van meneer doktoor, leek Francis niet meer op de Francis die wij jarenlang gekend hebben. Wij wisten dat hij in het ziekenhuis opgenomen was en vernamen dat hij achteruit ging. Zijn overlijden is geen verrassing. Wij waren het niet altijd met hem eens, maar toch bleef hij steeds een kameraad. Opnieuw kunnen wij niet zoals het past afscheid nemen. Luc Vermeulen schreef beter dan wij het kunnen verwoorden deze laatste groet aan Francis.

“Onze kameraad Francis Van den Eynde , mede oprichter van Voorpost, is aan zijn laatste en definitieve reis begonnen.

Ich hatt einen Kameraden. Einen bessern find’st du nicht….Hoe dikwijls Francis hebben we dat lied niet samen gezongen bij het afscheid nemen van kameraden die ons verlieten. Nu Sisse, krijg ik het niet uit mijn hoofd, nu dat we afscheid moeten nemen van jou.

Samen hebben we een lange weg afgelegd, soms met een bochtje dat jij links (niet politiek natuurlijk) nam en ik rechts of andersom maar altijd kwamen we mekaar weer tegen. We liepen grotendeels dezelfde weg en zo werden we kameraden, makkers in de strijd.

Onze eerste contacten dateren van onze VMO tijd, jij bij VMO Brussel onder leiding van Bob Maes, toen was je nog een panlat dik, ik bij VMO Antwerpen onder leiding van Wim Maes. En zo gingen we samen verder tot de dag van vandaag via Were-Di de V.U. Vlaams Blok, Vlaams Belang en Voorpost.

In 1976 stonden we samen aan de wieg van Voorpost waarvan je voorzitter werd. We hebben onvergetelijke mooie en ook spannende avonturen beleefd zoals tijdens onze samenwerking met Baskische en Ierse nationalisten.

We droomden samen dezelfde droom de droom van een onafhankelijk Vlaanderen op weg naar de hereniging van de Nederlanden. Je bijdrage om van die droom een realiteit te maken is niet te overschatten. Op alle terreinen was je actief. Het aantal voordrachten dat je gegeven hebt, in alle uithoeken van de Nederlanden en doorheen heel Europa zijn niet te tellen alsook het aantal onderwerpen waarvoor men je mocht vragen. Jaloers was ik op je fenomenale geheugen. Om het even over welk onderwerp je ook kwam spreken je deed dat met verve, een uur, anderhalf uur, zonder ook maar eenmaal te moeten kijken op een blad papier. Plaatsen, data, namen, je was een lopende encyclopedie. En wanneer je voordracht ten einde was zat iedereen nog even geboeid te luisteren als bij aanvang.

Maar je was zoveel meer dan de actievoerder, de betoger, de auteur van honderden artikels en de spreker op talloze vergaderingen, meetings en sporenherdenkingen.

Je was ook de Bourgondiër de levensgenieter, eten, drinken en zingen. Hoeveel zangavonden heb je niet geleid, hoeveel liederen hebben we niet samen gezongen in onze Vlaamse kroegen als De Gezelle in Roeselare, de Leeuw Van Vlaanderen in Antwerpen en De Klokke in Duffel. Vlaamse liederen, Franse, Engelse, Duitse en Ierse, je repertorium was onuitputtelijk.

Jouw lied is nu uitgezongen Francis. Het was een bijzonder mooi lied met een rijke verscheidenheid aan strofen. Je bent vertrokken naar de andere kant. Ik mag hopen dat je daar je vele vrienden die je voorgingen zal ontmoeten om samen te genieten en te zingen.

Er valt nog zoveel meer te vertellen over jou zoals je liefde voor Brussel, de stad waar je in het Frans werd grootgebracht. Over je wondermooie vakanties in Zuid-Tirol over je lieve vrouw Mie-Jef…..

Sisse, je was als Klokke Roeland, je stem en je liederen galmden over de hele Nederlanden en ver daarbuiten Frankrijk, Duitsland, Ierland, Zuid-Tirol….Dit afscheid komt toch nog onverwacht. Op 1 april zou je 75 geworden zijn. Maar het is zoals onze kameraad Plog zei je hebt voor 2 x 75 geleefd.

Ik ben dankbaar je mogen gekend te hebben. Dankbaar om samen gebouwd te hebben aan dat Vlaanderen waar we van houden. Ik heb ontzettend veel geleerd van jou. DANK U WEL KAMERAAD!

Tot wederzien, tot wederzien! Al waar het moge wezen:

Na lang-of korten tijd, misschien In ’t ongekend nadezen

Guido Gezelle”