Is het u ook opgevallen hoe we door de media klaargestoomd worden voor een westerse “beïnvloeding” van Wit-Rusland volgens het model “Oekraïne”? In alle berichtgevingen wordt bij het vermelden van president Loekasjenko er de gratuite beschrijving “de laatste dictator van Europa” bijgevoegd.

Ver van te willen beweren dat hij een doetje is – integendeel zelfs – moet ons toch van het hart dat men met twee maten en gewichten meet. Is men in het westen bekommerd om het democratische gehalte van Wit-Rusland? Of probeert men het land van Rusland te vervreemden, een opstand aan te moedigen, te sturen, de NAVO uit te breiden? We hebben gezien wat het resultaat was in Oekraïne. Alleen de wapenindustrie en de oligarchen zijn er beter van geworden.

Niet elk voormalig USSR-land krijgt dezelfde aandacht; het lijkt wel alsof een gemeenschappelijke grens met Rusland de maatstaf is voor de westerse drang de zgn. democratie uit te dragen. Over Montenegro rept men met geen woord. Ook al worden bisschoppen, priesters en gelovigen gearresteerd. Kan niet. Mag niet: immers… Montenegro is sinds 2010 kandidaat EU-lid en sinds 2017 lid van de NAVO.

Daar waar in Wit-Rusland geloofsvrijheid geen probleem vormt, is de huidige president van Montenegro een andere mening toegedaan. Hij heeft de Servische Orthodoxe Kerk tot mikpunt genomen, wil kerken en kloosters onteigenen, tot eigendom van de staat verklaren “om de Servische en Russische invloed te weren”. En – om de beschuldiging van christenendiscriminatie te weerleggen – een eigen Montenegrijnse kerk steunen. Nochtans is ruim 70% van de bevolking Servisch-Orthodox-gelovig.

Dit gezegd zijnde – u dacht toch niet dat het land b het énige land was met een ingewikkelde geschiedenis en een quasi onmogelijke staatsstructuur? – bij het pas in 2006 internationaal erkende Montenegro, moet u toch ook even een stap terug zetten in het verleden eer u er enige kijk op hebt.

Wikipedia: “De Montenegrijnen staan qua geschiedenis, taal en religie dicht bij de Serviërs. Het verschil is dat Montenegro onafhankelijk bleef in de tijd dat Servië tot het Ottomaanse Rijk behoorde en de Montenegrijnen een eigen Kerk voor 1918 hadden genaamd Montenegrijns-Orthodoxe Kerk (Crnogorska Pravoslavna Crkva). De Serviërs hebben hun eigen Kerk de Servisch-Orthodoxe Kerk (Srpska Pravoslavna Crkva). Tegenwoordig zijn er veel Montenegrijnen die zichzelf als Serviër beschouwen (de politieke Serviërs) omdat ze tegen de onafhankelijkheid van Montenegro zijn. Deze personen identificeren zichzelf ook als de Montenegrijnse Serviërs (Crnogorski Srbi).“

“75,77% van de bevolking is christelijk (ongeveer 72,07% Servisch/Montenegrijns-orthodox en 3,44% katholiek).^[1][2] Moslims maken 19,11% uit van de bevolking. Hiertoe behoren de etnisch Albanese minderheid, die vooral langs de grens met Albanië woont, en de Bosniakken en andere Slavische moslims (samen ook met de nationaliteit ‘Moslim‘ aangeduid) in Sandzak.“

“In Montenegro is er ook de Montenegrijns-Orthodoxe Kerk. De Servisch-orthodoxe Kerk bestaat in Montenegro sinds 1918. Hiervoor was dit de Montenegrijns-Orthodoxe Kerk. De Montenegrijnse Kerk werd door het regime van koning Aleksandar Karadjordjevic van het koninkrijk Joegoslavië opgeschort en pas na het uiteenvallen van Joegoslavië in 1991 werd deze weer door de Montenegrijnen volgens oude traditie hersteld met Metropoliet Antonije Abramovic als leider.^[9]Deze kerk is niet canoniek en wordt daarom niet erkend door de andere orthodoxe kerken.“

M.a.w. De oorspronkelijke reden voor het ontstaan van de Montenegrijnse-Orthodoxe Kerk, de scheuring van de Servisch-Orthodoxe Kerk, was dat de geloofsbroeders bezet waren door de Ottomanen, die – zoals bekend – niet zo begripvol waren voor het christelijke geloof en de belijders. Zelfs Metropoliet Antonije Abramovic (overleden 1996) op de vraag of er verschillen bestaan wat betreft geloof of liturgie tussen de orthodoxe kerken, heel verbaasd: ,,Nee, natuurlijk niet. Maar daar gaat het ook niet om. Zonder kerk geen staat, zonder kerk geen volk. Dit is Montenegro, de kerk van een andere natie heeft hier niets te zoeken.”, het inspirerende voorbeeld van schisma-gangmaker en ervaringsdeskundige in Oekraïne, Mykhailo Antonovych Denysenko, indachtig.

Als we deze gedachtengang volgen, dan zou de Rooms-Katholieke Kerk eigenlijk slechts bestaansrecht hebben in Italië, in Rome, in Vaticaanstad. En de islam in Mekka of Medina – daar kan men ook nog over redetwisten.

En dan wordt in het door het westen omarmde Montenegro (… wat trouwens een prachtig-mooi landje is…) een zelfverklaarde atheïstische president verkozen, Milo Đukanović, die eerder al een termijn als president en vier periodes als premier had opzitten. Heeft hier iemand mogelijke verkiezingsfraude vermoed?

Dàt echter wordt in de westerse media pas opgemerkt en aangeklaagd als het om staatsleiders gaat die niét de westerse goedkeuring genieten. En die man wil een nieuwe wet, die “de geloofsvrijheid moet garanderen”, waarmee alle gebouwen, toebehorend aan de Servisch-Orthodoxe Kerk, gebouwd voor 1918, genationaliseerd moeten worden. Het zou gaan om ca. 650 heiligdommen, kloosters, kerken, bedevaartplaatsen e.d. De in beslag genomen eigendommen zouden vervolgens toegewezen worden aan de “nieuwe Montenegrijns-orthodoxe kerk”, onder de leiding van een hoogbejaarde uitgetreden (… uit de kerk gezette) priester, Miras Dedeic (geb. 1938), een man die talrijke geloofswatertjes doorzwommen heeft en overal voor opschudding zorgde. (…) Zijn kerk wordt noch door lokale orthodoxe geloofsgemeenschappen, noch door het Oecumenisch Patriarchaat van Constantinopel erkend.

Zelfs het beroemde Ostrog klooster én toeristisch hoogtepunt zou aan de nieuwe eigenaar toegewezen worden:

En we komen terug op het uitgangspunt, nl. dat u hier in de media niets te zien krijgt over de protestbetogingen tegen de inbeslagnames van kerkelijk goed in opdracht van de atheïstische president en uitvoerende regering van Montenegro.

De EU dringt aan op een vreedzame en EUropese oplossing. Moskou is bezorgd.