Confederalisme was een sprookje
Volgens Bart Laeremans heeft de N-VA door haar regeringsdeelname aangetoond dat eerbare staatshervormingen binnen het Belgische kader onmogelijk zijn. Ook het confederalisme kan er zo nooit komen. Het is aan het Vlaamse middenveld, de Vlaamse beweging om het heft terug in handen te nemen.
Er bestaat een Belgisch Koning
Veel Belgisch vertoning
Een Belgisch vlag en een Belgisch lied,
Maar Belgen, Belgen zijn er niet.
Aan deze gevatte woorden van René De Clercq moest ik denken toen ik vijf N-VA-prominenten de eed zag afleggen in het koninklijk paleis. Er zal ons de komende jaren nog heel wat tricolore vertoning te beurt vallen. Op 21 juli bijvoorbeeld, wanneer de Koning tijdens het défilé geflankeerd zal worden door Steven Vandeput als Defensieminister en Jan Jambon als minister van Binnenlandse Zaken.
Intellectueel kan men voor de redenering van de N-VA enig begrip opbrengen: ‘liever een regering zonder communautaire verwezenlijkingen maar met een economische ommekeer (en dus zonder de PS), dan een regering zonder communautaire verwezenlijkingen mét de PS’. Men vreest dat de kiezer het uitblijven van een trendbreuk niet zou begrijpen (andermaal een ‘verloren stem’), wat op termijn zou leiden tot een electorale afkalving. Anderzijds hoopt men dat het liberale beleid dat nu op poten wordt gezet, zodanig veel weerstand zal oproepen in Wallonië dat PS en cdH zelf de gangmakers zullen worden van het confederalisme.
Dat laatste is bijzonder naïef: het verder uitkleden van België is zowat het laatste van de intenties van de PS en cdH. Bovendien is dit al evenmin de agenda van de liberalen, die zullen passen voor een confrontatiestrategie met Wallonië. Zij gaan er in tegendeel vanuit dat precies door de deelname van de N-VA aan de Belgische herstelregering de drang naar meer Vlaamse autonomie bij de kiezers zal wegebben. Want waarom zou Vlaanderen zelfstandig moeten worden als de problemen op Belgisch niveau opgelost kunnen worden? Waarom België eerst versterken om het nadien weer verder uit te kleden?
De N-VA dreigt hierdoor zichzelf overbodig te maken. Ze zouden er bij die partij goed aan doen om de haarscherpe analyse van hun kritische medestander Jean-Pierre Rondas te lezen die zondag verscheen op Doorbraak.be. De voormalige radiopresentator van Klara gaat ervan uit dat de N-VA actief zal moeten meewerken aan heel wat anti-Vlaamse maatregelen en waarschuwt dit in de partij zal leiden tot Belgische verstarring.
Het is inderdaad haast onvermijdelijk dat tientallen Vlaamsgezinde Kamerleden zichzelf de komende vijf jaar de mond zullen snoeren omwille van de regeringsloyauteit. In plaats van de Vlamingen verder te overtuigen van de noodzaak aan meer Vlaamse autonomie, zullen ze ‘zich moeten laten inspireren door institutionele stabiliteit en verantwoordelijkheidszin.’ Zo staat het immers letterlijk in de eerste paragraaf van het regeerakkoord, dat ze de komende week zullen goedkeuren.
Van de vele flaters die er tijdens de voorbije staatshervorming werden begaan, wordt er alvast niets rechtgetrokken. Zelfs voor het einde van de bestuursperiode zijn er geen garanties voorzien dat de Grondwet nadien (dus vanaf 2019) kan gewijzigd worden. We lezen enkel het nietszeggende zinnetje:
‘Na afloop van deze legislatuur zal, zoals voorzien door het kiesstelsel en zoals toegestaan door de Grondwet, het aan de kiezers zijn om zich uit te spreken over de verschillende beleidsprojecten.’
Dit betekent concreet dat de MR-ministers in 2019 op eigen houtje alles kunnen blokkeren. De Vlaamse ambities zijn dus voor heel lange tijd begraven.
Hiermee is nog maar eens aangetoond dat eerbare staatshervormingen binnen een Belgisch kader onmogelijk zijn en dat het confederalisme niet meer was dan een sprookje. Niemand aan Franstalige kant wil ooit meestappen in dit verhaal.
Nu de partijpolitiek het (grotendeels) laat afweten, is het aan de partij-ongebonden Vlaamse Beweging om opnieuw op het voorplan te treden. De onafhankelijkheidsbeweging in Catalonië (1,8 miljoen manifestanten in Barcelona op 11 september!) is vooral het werk geweest van ongebonden drukkingsgroepen. Ook zij kwamen van heel ver. Wat ginds bereikt werd, moet ook hier mogelijk worden.
Het is de hoogste tijd dat in Vlaanderen naar Catalaans voorbeeld werk wordt gemaakt van een wervend en optimistisch vrijheidsproject, dat heldere argumenten en doelstellingen hanteert en dat de moed heeft om buiten het verstikkende Belgische keurslijf te treden.
De auteur is voormalig senator voor het Vlaams Belang. Nieuwsbrief en vrije tribune van Bart Laeremans in Doorbraak.
“Hier staan we dan, het kan niet anders! Van Vlaamse onafhankelijkheid naar confederalisme, van confederalisme naar status quo, van status quo naar raison d’état!”
vrij naar Bart DW, die zijn mosterd haalde bij Martin Luther, al zouden we de interpretatie van dit citaat liever anders gezien hebben. Wij zijn het eens met Bart Laeremans: in belgisch verband akkoorden sluiten is de belgische constructie nieuw leven inblazen. Het land b werd nog maar eens gered.
FVE
FVE