10 juli 2013 • 11.37u

De Comori heeft na een lunch ‘ten Paleize’ een wel heel cynisch moment gekozen om de wetteksten van de zesde staatshervorming aan het land voor te leggen, namelijk de vooravond van 11 juli.  Deze 11de juli wordt daardoor schaamteloos misbruikt om te doen alsof de zesde staatshervorming een Vlaamse overwinning is, terwijl uit alles blijkt dat deze de transfers en afhankelijkheid van Vlaanderen niet enkel bestendigt maar zelfs nog uitbreidt. Dat er ook dit jaar weinig te vieren valt, mocht overigens blijken uit de manier waarop de politieke partijen van Vlaanderen zich naar aanleiding van de koninklijke abdicatie als lakeien gedroegen van de Belgische monarchie. Maar ook het nieuwe confederale credo is een rem op de Vlaamse feestvreugde.Van een echte fiscale autonomie is met deze hervorming nog altijd geen sprake. De financiering van de deelstaten blijft gebeuren volgens het dotatiessysteem. De schijnautonomie beperkt zich gewoon tot het vergroten van de mogelijkheid tot het heffen van op- en afcentiemen. Echte fiscale autonomie zou betekenen dat Vlaanderen – zoals gevraagd in de Vlaamse resoluties – ook de belastingsgrond en de tarieven kan bepalen. Alleen zo wordt de personenbelasting een echt beleidsinstrument. De vennootschapsbelasting – in het kader van het loonkostendebat – blijft dan weer netjes federaal. Net zoals de financiering overigens van het ouderenbeleid, het gezinsbeleid en het arbeidsmarktbeleid.

Alsof dat niet genoeg is, misbruiken de Comori-partijen de financieringswet om de zo gegeerde “bijdrage van de deelstaten aan de begroting” zonder overleg door de strot te duwen, door de middelen voor de over te dragen bevoegdheden te beperken tot minder dan 90 procent. Reeds in 2014 zal Vlaanderen minstens 150 miljoen moeten ophoesten, in 2015-2016 zelfs meer dan 1,3 miljard. Het gaat onder meer over de responsabiliseringsbijdrage voor de pensioenen van de Vlaamse ambtenaren. Over het pensioenstelsel van de Vlaamse ambtenaren zelf heeft Vlaanderen niets te vertellen. Dat was nochtans een eis van de Vlaamse regering.

Dat de Comori-partijen nu beweren dat het financiële zwaartepunt naar de deelstaten verhuist, is dus een lachertje want het gaat om een regelrechte hold-up van de federale overheid op Vlaanderen, onder het motto “wie stout is krijgt lekkers, wie braaf is de roe”. Het Vlaams Belang vraagt zich dan ook af hoe N-VA-begrotingsminister Muyters één en ander zal inpassen in zijn begroting 2014.

Wie overigens het afgelopen jaar bij de communautaire les is gebleven, weet het beslist. Vlaanderen heeft de beloofde Copernicaanse omwenteling niet gemaakt. Het gemarchandeer aan de federale onderhandelingstafel heeft niet geleid tot een verregaande Vlaamse autonomie. De bevoegdheden die Vlaanderen straks in handen krijgt, zijn niet meer dan de overgedragen  bevoegdheden en – afgeroomde – middelen waarvan de federale overheid de beleidshefbomen strak in handen houdt. Zowel op het vlak van arbeidsmarktbeleid, gezondheidszorg als kinderbijslag wordt Vlaanderen onderworpen aan een onbuigzaam federaal kader, dat elke bewegingsvrijheid ondermijnt.

Maar zoals eerder gesteld snijden ook de nieuwe Belgische financieringsmechanismen in Vlaanderens vlees. Zo berekende de academische denktank Vives dat de nieuwe financieringswet de transfers vanuit Vlaanderen tegen 2030 met een vijfde zal doen toenemen. Nadat Vlaams-Brabant en de Brusselse Vlamingen door de BHV-wetten op het altaar van de federale eenheid werden geofferd, moet Vlaanderen de Belgische recuperatie dus nog eens cash betalen. Dit in tegenstelling tot de niet mis te verstane eis tot verregaande zelfbeschikking bij de laatste federale verkiezingen.

De confederatie als antwoord op deze eeuwigdurende impasse is niet het antwoord van het Vlaams Belang. Het gaat er immers van uit dat Franstalige politici mee zullen stappen in een doorgedreven overheveling van de voornaamste bevoegdheidspakketten, niet in het minst de sociale zekerheid. Zij gaan hiermee achteloos voorbij aan het feit dat de voorziene grendels en het gebetonneerde transfer-infuus hen niet de minste stimulans geven om hier in mee te gaan.

Geen enkele staatshervorming zal Vlaanderen de broodnodige bevoegdheden geven die het nodig heeft om een beleid op maat te kunnen voeren. Bij de opeenvolgende staatshervormingen strompelde Vlaanderen van vernedering naar uitverkoop. Een Belgische staatshervorming blijft oplapwerk aan een ruïne. Wij verzetten ons dan ook met klem tegen de confederalistische sprookjes die niet meer zijn dan een nodeloze verlenging van de systemische ziekte die België heet. Wie gelooft dat België automatisch zal verdampen op het ritme van de Franstalige inschikkelijkheid heeft niets geleerd uit de politieke geschiedenis van de afgelopen 43 jaar.

Voor ons geen institutionele bricolage, geen confederalistische tussenstations die enkel leiden tot meer België. Wij willen dat Vlaanderen zijn eigen lot en al zijn bevoegdheden in handen neemt.  Niet op het ritme van wat de Franstaligen aanvaardbaar vinden, maar op het ritme van wat nodig is voor de toekomst van Vlaanderen. Niet het mogelijke of het haalbare, maar het voor Vlaanderen noodzakelijke moet de leidraad zijn.

En evenmin als wij ten onder willen gaan in België, willen wij ten onder gaan in de Europese Unie. De Europese moloch verwordt in snel tempo tot een België in het groot die massaal sociale en economische destructie zaait. Net zomin als het in België zin heeft, heeft het geen zin de bodemloze schuldenputten van de EU te vullen met eindeloze miljardentransfers uit Vlaanderen. Als Vlaams-nationalisten zijn wij vurige bepleiters van de Europese identiteit, maar wij zijn geen voorstanders van het veelkoppige bureaucratische monster van de Europese Unie, dat regeert over onze centen, over onze welvaart en over ons welzijn zonder enige vorm van inspraak.

De Vlaamse beleidsmakers moeten het stuur daarom omgooien en resoluut kiezen voor Vlaamse zelfstandigheid in een Europa van bevrijde volkeren. Alleen als ze dat pad inslaan, alleen als die gedachte steviger dan ooit in de harten van de Vlamingen kan gesloten worden, alleen dán kunnen we verhopen dat de volgende 11de juli een waarachtige – en wat ons betreft betaalde – feestdag kan zijn.

Gerolf Annemans
Voorzitter Vlaams Belang

Lees ook: http://www.doorbraak.be/nl/nieuws/vlaanderen-betaalt-het-gelag-van-de-6e-staatshervorming