Ca. 1580
Dat landt aende Schelde was scone ende vruchtbare met vele lieflijcke dorpen, waervan Saeftinghe metten casteele ende twee kercken wel tvoernaemste was. Maer alsoe de rijckdom de inwoonders van diere hadde ontsteke en ghecorrumpeert duer ijdelheijt ende hoeveerdichijt, dat se vere hadde besleghen ende gouden durpels voer huer lieden huusen waeren gheleijt wijl se die arme lieden verjoeghen met stocken ende honden, soe dattet Gode om wrake slaghede. Oc maekte huerlieder quatede deselve blindt ende dove voer die wondre voerteeckenen ende maeninghen van hanghende straffe.
Soe vingh eenen schipree ene seemeerminne ende bachten de quam huer meerman gedreven, smeeckende om sijn wijfke weder te ghecrijghene, maer de visscher loech hem uitte met schimpiger tale. Doe riep de meerman quaet ende luijdt ‘Tlandt van Saeftinghe sal verghaen, alleen de torens sullen bliven staen.’ Dein woonders voorts kerende totte slemperijen en vonden gheen tijt huerlieder dijcken te voorsiene. Doe eene maerte smorghens waeter quaem sceppen uit den steenputte van de intbecken seevisselkens drijvende ende soe wierdt deselve arme meijd vercondt hoe twaeter van de see al al tlandt duere hadden ondermeijnd soe datse haestelicke van thof wegvlood ende vande straffe ghespaert mochte blijven.
Up Allderheijlighen anno 1570 quam een impetueuse vloet de rijcke polders imindren ende werdt Saeftinghe duer de see verswolghen met alle huusen ende inwoonders, alleenlijck de torens nogh eenighe tijt latende uutghesteken boven twaetere totse see versoncken, maer somwile can men huerlieder clocken hoeren luuden totte onse allere vermaeninghe.”
Uit: G.M.P. Sponselee en M.A. Buise, Het Verdronken Land van Saeftinghe.
De oudste vermelding van de naam Saeftinghe dateert van 821 (toen Chavetinghe) en betrof een bezit van koning Lodewijk de Vrome. Saeftinghe werd in de 13e eeuw in- gepolderd onder beheer van de abdij Ter Doest. Een van de bekendste bewoners van die abdij was Willem van Saeftinghe.
Rond 1350 was de polder op zijn grootst qua oppervlakte en welvaart. Landbouw, moernering en de winning van zeezout brachten welvaart en werk met zich mee.
Eind 13e, begin 14e eeuw werd Saeftinghe voor enkele tientallen jaren bezit van de graaf van Vlaanderen. Omdat Saeftinghe op een strategisch punt lag (splitsing van Schelde en Honte) en om zijn macht tentoon te spreiden bouwde de graaf niet ver van de woonkern een kasteel, het Saeftingher Slot.
Door stormvloeden gingen in de 14e en de 16e eeuw grote stukken van het ingepolderde land verloren. In de 80-jarige oorlog werden ter verdediging van Antwerpen bovendien opzettelijk dijken doorgestoken, zodat het gebied met recht een gebied van verdronken land genoemd kon worden. Vanaf de 17e eeuw werd veel gebied weer op de zee heroverd. In 1907 vond de laatste inpoldering plaats; daarbij ontstond de Hertogin Hedwigepolder, die grenst aan het zuidoostelijke deel van Saeftinghe. Meer…