Een nazispook op zolder doet de kassa rinkelen.  Dat moet de 25 jarige Heidi Benneckenstein gedacht hebben toen ze haar boek schreef “Ein deutsches Mädchen”.  – met als ondertiteling “Mijn leven in een neo-nazi gezin.”

In het poco Duitsland, dat tenauwernood vanonder het nazijuk kon kruipen, is een boek dat erin moet slagen de AfD te brandmerken, minstens twee uitnodigingen per week op televisie in de wacht te slepen, en de kassa te doen rinkelen meer dan welkom.  Vooral dan als een fotogenieke jonge dame alle registers open trekt –  “Met dril, slagen en beloning”  – in de hoop daardoor genoeg afstand te nemen van het bruine verleden van haar verwekkers.

Haar verleden zit verstopt in een kist bij haar grootouders, zegt ze.  Eigenlijk wil ze er liever niet – huivert even – mee geconfronteerd worden, want de inhoud is het “kwade”.

Maar wat doe je als je je boek wil verkocht zien?  De kist openen en “de vele kindheid- en jeugdherinneringen in het oog zien, de onaangename en de wrede.”  In de kist liggen NPD pamfletten,  haar stamboek “Ahnenpass”, CD’s van “rechtsextreme” muziekbands zoals “Stahlgewitter” of “Landser”.   Ze blikt terug op een jeugd met hakenkruisen op het behangpapier, peesontstekingen in de rechterschouder en een kronisch-hese stem door zangavonden.  En net die boodschap is juist nu zo relevant, aldus de blonde Heidi, in een EUropa waar nationalistische bewegingen als paddenstoelen uit de grond kruipen en vele brave burgers zich afvragen hoe het in Godsnaam mogelijk is dat een rechtspopulistische partij als de AfD überhaupt màg zetelen in een parlement van de Bundesrepublik Deutschland.

BZ