“Afschuwelijk,walgelijk, verwerpelijk, tragisch…” Minutenlange beelden tijdens het nieuws. Analyses over de dreiging van islamofobie in duidingsprogramma’s. Interviews met moslima’s die hun bloeikes van kinderen niet meer alleen op straat durven laten gaan. De eis om bescherming. De verontwaardiging omdat deze aanslag niet onmiddellijk een terrorismedaad genoemd werd. En wij maar denken dat de énige reactie op ‘terreur’ kaarsjes, traantjes, zingen, bidden, bloemen, hoofd omhoog en doorgaan. “All together”, want we mogen geen gemeenschap veroordelen omwille van een alleenstaand incident. Een burgemeester die doodleuk verklaart dat een aanslag behoort tot het dagelijkse stadsleven… let wel, het ging toen om een moslim aanslag. Een journalist die met spijt of verontwaardiging stelde dat de aanslagpleger geen zelfmoord begaan had. Begrip tonen voor een eenzame wolf die eventjes door het lint gaat omwille van zijn dagelijkse frustraties. Ervan uitgaan dat die sukkelaar hulp nodig heeft bij het verwerken van zijn trauma’s, zoals ‘geen kansen gehad’, ‘financiële problemen’, ‘achtervolgingswaanzin’…
De media en politici vliegen erop als vliegen op een verse str. Geen vergelijking met aanslagen door moslims op onze gemeenschap. Alsof we sinds jaar en dag geteisterd worden door gefrustreerde bio-Europeanen die in hun vrije tijd op moslimjacht gaan.
Ontgoocheling en verwijten omdat de politie de ‘blanke’ terrorist niet neergeschoten heeft. Oproepen van I.S. voor vergelding. Nu zullen volgende islamitische aanslagen zelfs kunnen verontschuldigd worden want ze werden immers ‘uitgelokt’.
Paul Watson vertaalt zijn woede als volgt:
“Moslim terroristen hebben 1263* mensen vermoord tijdens de laatste 23* dagen. Het op één lijn plaatsen van een alleenstaande rechtse terreurdreiging met het gemechaniseerde, geïndustrialiseerde bloedvergieten in de naam van islam, is intellectueel oneerlijk. Elke dode is een tragedie, maar dat de linkse zijde alleen over dit feit selectief verontwaardigd is en steeds weer verontschuldigingen verzint voor elke islamitisch bloedbad is pure hypocrisie.”
* Intussen aangepast:
Voor de man die het zat was en een koekje van eigen deeg ging uitdelen, kan je de woorden van paus Fransiscus gebruiken:
‘objectieve zondigheid beduidt niet noodwendig subjectieve schuld’ waarmee Frans ook meteen hetzelfde koekje krijgt.
Niet dat het goed te keuren is, maar wie kan zich (buiten de linkse meute) verwonderen over deze aanslag? het zat er gewoon aan te komen, de vraag was enkel wanneer. Heel vreemd is toch dat wij via de MSM onmiddellijk wisten dat het om een kale blanke man ging. Hoe komt het dat bij aanslagen door moslims de identiteit altijd uren lang achterwege blijft? hoe komt het dat men bij moslimaanslagen altijd wel een excuus klaar heeft is de zin van “onwel geworden, verwarde man, enz…” Een duidelijk geval van 2 maten en 2 gewichten.
Het ‘incident’ herinnerde mij aan een bejaard Brits koppel waarmee ik zo’n tien jaar geleden kennis gemaakt heb tijdens een verblijf in Torremolinos. Zij zullen intussen wel overleden zijn. Zij deden hun verhaal over hun thuis, hun straat, hun buurt, die ze hebben zien veranderen in een Pakistaans moslimdistrict. Hun huis hadden ze in hun jonge jaren gekocht. Toen in een straat, in een buurt met jonge gezinnen, goede burgerij, uitgebreid aanbod winkels, uitgaansleven, bibliotheken, bioscopen, theatertjes, speelpleinen… Nu leefden ze omringd door een overgrote meerderheid Paki’s met moskeeën, halal markten, bib werd afgeschaft, theater werd feestzaal voor moslim huwelijken, pubs??? Ach, wie heeft er nood aan pubs als je shisha-theehuizen hebt. Hun huis verkopen was geen optie. Nergens zouden ze in een witte buurt een huis kunnen kopen met de opbrengst van hun huidig huis. Overdag gaan ze samen boodschappen doen. Nooit alleen. Met een wandelstok. Een alarmtoestel rond de nek. Om te ontsnappen kozen ze voor lange vakanties in het hotel dat hen al vele jaren een oord van vrede en rust bood. Overwinteren gedurende drie maanden, sowieso. Verder zo veel mogelijk tijdens overlastperiodes zoals de ramadan en andere feestelijkheden, valiezen pakken en wegwezen. Elke penny die ze konden spenderen ging naar een vlucht (letterlijk en figuurlijk) naar hun tweede thuis. Elke keer dezelfde kamer. Drank hoefden ze niet te betalen. Daar stond een groot gedeelte van hun kleerkast verpakt in koffers in de kelder van het hotel.
Wij kennen de achtergrond van de blanke chauffeur niet. Wij weten niet of hijzelf, zijn vrouw, zijn kind, zijn ouders het slachtoffer geworden zijn van de vredevolle boodschappers. Niemand doet blijkbaar moeite om het te weten te komen, terwijl er onmiddellijk – als uiteindelijk aan het licht komt dat een moslim mensen vermoord heeft – excuses verzonnen worden om de terreuraanval goed te praten of – liefst – te doen vergeten.
En dat koppel zal zeker geen uitzondering zijn, in Antwerpen leven er ook zo bejaarden die om de zelfde reden niet meer kunnen verhuizen. En dat alles hebben wij te “danken” aan linkse en regerende politici.
Ik denk dat het enige middel om deze waanzin te stoppen is: zelf de strijdbijl opgraven en de goedkeuring aan je laars lappen.
Als de geuzen eerst om goedkeuring hadden gevraagd zat Noord-Nederland misschien nog onder Spaans bestuur.
Dit is een wijze les voor eenieder. Vanaf het ogenblik dat er meer dan één nieuwe Belg in mijn straatje komt wonen, denk ik dat ik mijn huis verkoop. Beter te vroeg dan te laat is in dit geval de boodschap. Ik wil dat mijn kinderen nog iets over hebben als ik vertrek naar mijn eeuwig jachtveld.