Een kind voor verblijfspapieren – schrijnende misbruiken in Frankrijk
“Ik ben het slachtoffer van het meest verwerpelijke bedrog ter wereld”, aldus Claire, die 5 jaar geleden zwanger werd van een Marokkaan die illegaal in Frankrijk verbleef. Zonder dat ze het zelf besefte, was dit kind de pasmunt voor verblijfspapieren – het fenomeen van de zogenaamde “kind-papieren” is in Frankrijk wijd verspreid, zo blijkt.
Claire leefde haar gewone leventje, tot in 2018 alles de verkeerde kant opging. “Ik vernam dat mijn grootmoeder, met wie ik zo’n goede band had, terminale kanker had. Enkele dagen later werd ik ook nog eens ontslagen”. De jonge vrouw ontdekt daarenboven dat ze zwanger is. Omdat ze in een kwetsbare positie zit en al drie kinderen had, dacht ze eraan het kind te aborteren. De vader, een Marokkaan die illegaal in Frankrijk leefde, drong er echter op aan het kind te houden. “De ganse familie van de man kwam op bezoek en vroeg uitdrukkelijk het kind te houden. Ik heb uiteindelijk toegegeven”. De vader beslist het kind te erkennen, nog voor het geboren is. “Hij liet verstaan dat het was om mij te beschermen”.
Eens de erkenning rond was, verdween de man van de aardbodem. “Soms belde hij wel eens om te vragen of ik al bevallen was, maar dat was alles”. Enkele uren na de bevalling, stond hij er terug. “Hij heeft onze dochter zelfs niet eens bekeken. Hij wilde enkel de papieren van het geboorte-attest om zijn verblijfsvergunning in orde te maken. Maar dat heb ik geweigerd”. Claire moest voor de familierechtbank verschijnen. “ik heb alles gedaan om aan de rechter te bewijzen dat het hem enkel om verblijfspapieren te doen was”, zei ze verder.
De man stortte een magere alimentatiesom op haar rekening, deed enkele beperkte aankopen voor zijn dochter en bezocht met haar enkele publieke plaatsen – om aan de rechter te bewijzen dat hij wel om het kind gaf. De verblijfsvergunning “Vie privée et familiale” kan in Frankrijk worden toegekend zonder dat de aanvrager over een legaal verblijf beschikt. Het enige dat een vreemdeling moet bewijzen, is dat hij zich bekommert om het kind vanaf de geboorte. De Marokkaan werd uiteindelijk geregulariseerd.
Zo verging het ook Julie, die in 2019 een man van Senegalese afkomst leerde kennen. Hetzelfde verhaal, en Julie ging aankloppen bij allerlei verenigingen voor vrouwenrechten – overal stond ze voor een gesloten deur. “In het begin was ik voor de rechten van vreemdelingen en voor hun opvang. Maar het is toch niet normaal dat zij meer rechten hebben dan ikzelf in mijn eigen land?” vraagt ze zich vertwijfeld af. Steeds schrijnende verhalen, met één moraal van het verhaal: ondanks manifest bedrog worden bedriegers geregulariseerd. Hoe kan je als autochtone burger nog vertrouwen hebben in zo’n systeem?
Begrijp me niet verkeerd: mensen die op volle zee verdrinken, slachtoffers van gewetenloze Egyptische mensenhandelaars – het raakt mij als mens ook. Maar waarom die eenzijdigheid in de mainstreammedia? Waarom wordt de problematiek van ‘kinderen voor verblijfspapieren’ omzeggens nooit aangeraakt in onze pers?
Peter Logghe